Κ. ΚΑΠΟΣ: Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΤΣΙΡΚΟΥ (ΚΕΦ.2) - ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΜΕΡΟΣ ΝΤΕΚΑΤΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ

Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΤΣΙΡΚΟΥ (ΚΕΦ.2)

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Το να προσπαθήσει κανείς να βγάλει άκρη για το οποιοδήποτε Κυβερνητικό πρόγραμμα που μπορεί να είχαν καταρτίσει οι Συριζαίοι φίλοι μας, θα είχε την ίδια επιτυχία με το να βγάλεις λογικό συμπέρασμα από τις κραυγές των τροφίμων της πτέρυγας των εγκλείστων του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου στο Δαφνί. Μετά από τόσα χρόνια που παρακολουθώ τη ρητορική και τις πρακτικές των συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ είμαι πεπεισμένος ότι δεν πρόκειται για πρόβλημα πολιτικής ιδεολογίας, αλλά καθαρά για πρόβλημα πολιτιστικό και αισθητικό και κάποιες φορές, ψυχοπαθολογικό.

Βλέπετε, το κύμα των μνημονίων τους σήκωσε από τις θολές επικαθήσεις του πυθμένα της πολιτικής και τους μετέφερε μέχρι τα σκαλιά του Μαξίμου και το μόνο που είχαν μέσα στο κυβερνητικό ταγάρι τους ήταν μπαγιάτικες ιδεοληψίες, κούφια συνθήματα, άγνοια στοιχειώδους αριθμητικής και πολλά ψέματα, από αυτά που είχαν τελειοποιήσει επί 2 χρόνια στις πλατείες των «Αγαναχτισμένων».

Μία συλλογική οντότητα, όπως είναι ένα Ίδρυμα, μια εταιρία ή ένα πολιτικό κόμμα, είναι τελικά τόσο ποιοτικό όσο η Κεφαλή του και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και των Αν.Ελ., ο οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος έβλεπε ότι τα σημάδια δεν προμήνυαν τίποτε καλό.

Ο Αλέξης Τσίπρας αναδείχθηκε μέσα από την εκπομπή της δημοσιογράφου Άννας Παναγιωταρέα, την περίοδο των μαθητικών καταλήψεων των Γυμνασίων και Λυκείων, το 1990 ως ένας από του «ηγέτες» των καταλήψεων αυτών. Από μικρός έγινε μέλος της ΚΝΕ και έδειχνε με την όλη του στάση τα προηγούμενα χρόνια ότι είχε εμποτιστεί βαθιά από τις κομμουνιστικές ιδεοληψίες, όντας βαθύτατα Κρατιστής και πολέμιος κάθε ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην Οικονομία.

Ως άτομο με «επαναστατικές περγαμηνές» που έφταναν μέχρι τη Γένοβα και ως Γραμματέας της Νεολαίας του Συνασπισμού, επελέγη από τον τότε Πρόεδρο του κόμματος, Αλέκο Αλαβάνο, για να διεκδικήσει τον Δημαρχιακό θώκο της Αθήνας, βάζοντας παρακαταθήκες για τη διαδοχή του κόμματος, μια και το σύνθημα της εποχής ήταν η «ανανέωση». Έτσι, παίρνοντας αργότερα το δαχτυλίδι της διαδοχής, κινήθηκε γρήγορα στο να απομονώσει την όποια επιρροή της «παλιάς φρουράς» στο κόμμα, συμπεριλαμβανομένου και του μέντορά του, Α. Αλαβάνου και να το στελεχώσει με όλα τα «κολλητάρια» του από τα μαθητικά και φοιτητικά του χρόνια, άτομα με ταυτόσημους ιδεολογικούς προσανατολισμούς.

Κατά την περίοδο πριν το ξέσπασμα της Κρίσης και την επιβολή των μνημονίων, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν απλά ένας νεαρός ηγέτης ενός μικρού και ανάξιου μνείας αριστερού κόμματος που είχε μαζέψει στους κόλπους του ένα σωρό «συνιστώσες» με περιθωριακές και ακραίες αντιλήψεις. Οι προσπάθειές του να αποκτήσει το κύρος του Ανδρέα Παπανδρέου, μιμούμενος ακόμα και την εκφορά του λόγου του εκλιπόντος, ήταν μάλλον αστείες.

Όταν το κύμα της λαϊκής δυσαρέσκειας από τα Μνημόνια άρχισε να φουσκώνει, είχε την εξυπνάδα να απευθυνθεί στο πλέον αμόρφωτο, θορυβώδες και εύπιστο κομμάτι του Ελληνικού λαού, με κούφια συνθήματα για ανεξαρτησία των Ελλήνων από τον έλεγχο των ξένων, με τερατολογίες για παιδιά που λιποθυμούσαν από την πείνα στα σχολεία και με κατάφορα ψέματα περί 10 χιλιάδων αυτοκτονιών συμπολιτών μας, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Ακόμα και ένα τραγικό ατύχημα από αναθυμιάσεις μαγκαλιού, έσπευσε να το αποδώσει στην «ακραία φτώχεια που βίωναν τα λαϊκά στρώματα».

Σε κανένα από τους λόγους του δεν παραδέχτηκε ότι ίσως, ως Κυβέρνηση, θα έπρεπε να λάβει κάποια αντιδημοφιλή μέτρα για τον εξορθολογισμό της λειτουργίας του Κρατικού μηχανισμού και των μισθών και συντάξεων του Δημοσίου. Σε κανένα από τους λόγους του δεν επέρριψε την παραμικρή ευθύνη στα Αριστερά κόμματα και τους συνδικαλιστές τους, για όλους τους λόγους που αναλύσαμε στα προηγούμενα κεφάλαια. Το μόνο που έκανε συστηματικά, ήταν να ψάχνει αποδιοπομπαίους τράγους στις προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και στους «νοικοκυραίους» και να τάζει λαγούς με πετραχήλια σε κάθε κοινωνική και επαγγελματική τάξη και ιδιαίτερα στους Δημόσιους Υπαλλήλους.

Αυτή βέβαια ήταν η εικόνα που ήθελε να βγάζει προς τον Τύπο και το ακροατήριό του, γιατί αν αφουγκραζόταν κανείς πιο προσεκτικά τις ομιλίες των συνεργατών του θα καταλάβαινε ότι μέσα στις άμεσες στοχεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η άνευ προηγουμένου επίθεση προς τη μεσαία Τάξη, προκειμένου μέσω της εξαθλίωσής της να γίνουν ευκολότερα τα σχέδιά τους για την επιβολή λαϊκής δημοκρατίας.

Η επιλογή του για τον θώκο του καθ’ ύλην Υπουργού, ενός Νάρκισσου που πίστευε ότι οι οικονομικές θεωρίες του ήταν τόσο σοφές και εμπεριστατωμένες, που θα υποχρέωναν τους Ευρωπαίους εταίρους μας να τις υιοθετήσουν, ήταν ο καταλύτης για την επερχόμενη καταστροφή. Βέβαια, δεν ήταν μόνο αυτή η καραφλή Αντουανέτα των οικονομικών που ξεπήδησε από τα κανάλια και τις κοινωνικές στήλες των περιοδικών, στην ηγεσία του πιο σημαντικού Υπουργείου, αλλά και ένας συρφετός ατόμων παντελώς άσχετων με την πολιτική δεοντολογία, που ξεχύθηκαν στα κανάλια και σε όποιον ρεπόρτερ έβαζε ένα μικρόφωνο στη μουτσούνα τους, για να εκστομίσουν απίστευτες γελοιότητες.

Έτσι είδαμε μια Πρόεδρο της Βουλής να κουβαλάει οικονομολόγους αμφιβόλου κύρους, για να της ετοιμάσουν μία έκθεση σύμφωνα με την οποία το Ελληνικό Χρέος ήταν «επαχθές και επονείδιστο» και θα είχαμε κάθε δίκιο να το αποποιηθούμε, την ίδια στιγμή που κατσάδιαζε τον αστυνομικό Διευθυντή της Φρουράς της Βουλής, επειδή δεν άφηνε τα μέλη του Ρουβίκωνα να μπουκάρουν στο λίκνο της Δημοκρατίας μας.

Έτσι είδαμε έναν κομμουνιστή υπουργό να κάνει υποκλίσεις σε Ρώσους αξιωματούχους, πιστεύοντας ότι το Ξανθό Γένος θα έτρεχε να μας βοηθήσει να βγούμε από το λάκκο που είχαμε σκάψει οι ίδιοι, στέλνοντας πακτωλό δισεκατομμυρίων.

Έτσι είδαμε τον συνεταίρο του Αλέξη Τσίπρα να μας μιλάει για τον πλούτο των.... υδατανθράκων και του οσμίου που βρισκόταν θαμμένος μέσα στο Ελληνικό υπέδαφος, λες και όλα αυτά θα μπορούσαν να εξορυχθούν μέσα σε μία εβδομάδα και να μας κάνουν πλούσιους, ενώ ένας άλλος Υπουργός τορπίλλιζε τη μοναδική μεταλλευτική επένδυση που είχε γίνει εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα, αφήνοντας 2500 οικογένειες στο δρόμο.

Έτσι είδαμε άτομα που τα γνωρίζαμε μέχρι τότε ως φαιδρούς περιθωριακούς σε διαδηλώσεις-πανηγύρια να μπαίνουν στη Βουλή κουβαλώντας κάθε είδους ιδεοπληξία, ονείρωξη και φαντασίωση σχετικά με το πώς έπρεπε να κυβερνηθεί η χώρα.

Γίναμε μάρτυρες ανθρώπων που ήθελαν να διαλύσουν την Εθνική μας Άμυνα και τη Δημόσια Τάξη, να επικαλούνται ότι «θα το ρισκάρουμε με τους Τούρκους», ενώ ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας αναρωτιόταν «τι, έχει και η θάλασσα σύνορα;».

Είδαμε τη χώρα μας να γίνεται ρεζίλι από ένα τσίρκο «παραγόντων», που μαζί με τον Πρωθυπουργό πήγαν σε διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές μας έχοντας ξεχάσει τους φακέλους σπίτι τους. Είδαμε ένα παλιόχαρτο 5 σελίδων να αποτελεί το «πρόγραμμα» της Κυβέρνησης για έξοδο από την Κρίση και ακούσαμε για IOU, παράλληλα νομίσματα και στο τέλος γίναμε μάρτυρες χιλιάδων ανθρώπων να προσπαθούν να πάρουν 60 ευρώ από τα ΑΤΜ για να επιβιώσουν, ενώ ο ανεκδιήγητος Λαφαζάνης ήταν έτοιμος να πραγματοποιήσει καταδρομική επιχείρηση στο Εθνικό Νομισματοκοπείο για να τυπώσει χρήμα, σχέδιο που εάν πραγματοποιούσε, θα έβγαζε κακήν-κακώς και οριστικά τη χώρα από την ΕΕ και θα την έφερνε σε επίπεδο αξιοπιστίας ανάλογο της γειτονικής μας Αλβανίας.

Νιώσαμε ανατριχίλα με τα απίστευτα αγγλικά που επέμενε να μιλάει ο Πρωθυπουργός της χώρας, απέναντι σε ηγέτες που είμαι βέβαιος ότι τον είχαν ως αντικείμενο κοροϊδίας και χλευασμού στις συζητήσεις τους. Θα θυμάστε ίσως, Θανάση μου, το απίστευτο ρεζίλι και τη ντροπή που νιώσαμε σαν Έλληνες αργότερα, με την προσπάθειά του να μιλήσει Αγγλικά επιπέδου 1ης Προκαταρκτικής του Στρατηγάκη, σε forum που είχε οργανώσει για να τον βοηθήσει ο Bill Clinton.

Και στο τέλος, είδαμε να διενεργείται ένα δημοψήφισμα που το κοπάδι των εκλογέων δεν γνώριζε καν τι ακριβώς ψήφιζε, ούτε εάν αυτό το άκυρο δημοψήφισμα (μια και έγινε με αφορμή ένα κείμενο που είχε ΗΔΗ αποσυρθεί) θα μας οδηγούσε οριστικά στο γκρεμό και όπου, κόντρα στους «μενουμευρώπες» (όπως μας αποκαλούσαν ειρωνικά), συγκέντρωσε το 61% της ψήφου, αποδεικνύοντας ότι είμαστε ένας αστοιχείωτος λαός, χωρίς λογική σκέψη, που ο κάθε έξυπνος λαϊκιστής πολιτικός μπορεί να τον ρίξει από τα βράχια, όπως τα θρυλούμενα λέμμινγκς.

Έτσι, με τούτα και με εκείνα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες έφεραν τον Τσίπρα εκεί που τον ήθελαν: Αρπαγμένο από το σβέρκο, να κοιτάζει από το χείλος του γκρεμού το ποτάμι με τους κροκόδειλους που περίμεναν στον πάτο. Και ήταν τέτοια η τρομάρα του από το σημείο που είχε οδηγήσει τη χώρα που υπέγραψε οτιδήποτε του έβαλαν μπροστά του και με τα δύο χέρια. Την απόλυτη υποταγή στα κελεύσματά τους, που δεν είχαν πετύχει με τους 3 προηγούμενους διστακτικούς και άτολμους Πρωθυπουργούς, κατάφεραν να την εξασφαλίσουν με τον πιο «επαναστάτη», «αριστερό» και «απείθαρχο» πολιτικό του Ελληνικού Κοινοβουλίου, με αποτέλεσμα το πανεπιστήμιο Χάρβαρντ να μιλήσει για τη χειρότερη διαπραγμάτευση του 2015 σε παγκόσμιο επίπεδο.

Φυσικό ήταν Θανάση μου, τα κόμματα της Αντιπολίτευσης να ψηφίσουν αυτό το 3ο Μνημόνιο των 86 δισεκατομμυρίων, γιατί εάν δεν το έπρατταν, μικροκομματικά κινούμενοι, η Ελλάδα θα βρισκόταν αυτόματα στην ίδια βαθμίδα πιστοληπτικής ικανότητας με αυτή ενός παπατζή της Ομονοίας. Κι όμως, ακόμα και μέσα στους κόλπους αυτού του ετερόκλητου κόμματος που μας κυβερνούσε, βρέθηκαν άτομα προσκολλημένα στις ονειρώξεις τους, που καταψήφισαν το Νομοσχέδιο του 3ου Μνημονίου και αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ, υποχρεώνοντας τον Αλέξη Τσίπρα να προκηρύξει νέες εκλογές. Κατά πόσον αυτό υπήρξε έντιμη στάση, ή «τσάμπα μαγκιά» κατόπιν εορτής, το αφήνω στην κρίση σου, καλέ μου φίλε.

Έτσι, οι Ευρωπαίοι ηγέτες είχαν τον πιο απίθανο συνεργάτη για να εφαρμόσει τα επαχθέστατα μέτρα του 3ου Μνημονίου, έναν αυτοπροσδιοριζόμενο ως «Ριζοσπάστη Αριστερό» που τον έκαναν να λερώσει τα παντελόνια του, πριν τον βάλουν να υπογράψει, εκχωρώντας ακόμα και τα «ασημικά» της χώρας σε ξένο έλεγχο για 99 χρόνια. Είναι λοιπόν να μην συμπαθήσουν ξαφνικά το αδαές και ιδεοληπτικό παλικάρι που ανέλαβε να τους κάνει όλα τα χατίρια, που δεν τολμούσαν να ζητήσουν από τους «Νενέκους, δωσίλογους και Γερμανοτσολιάδες» πρώην Πρωθυπουργούς; Είχαν επιτέλους τον κατάλληλο άνθρωπο στο Μέγαρο Μαξίμου, για να γίνει η δουλίτσα όπως ακριβώς ήθελαν αυτοί και μάλιστα χωρίς λαϊκές κινητοποιήσεις, μια και ο υποκινητής τους ήταν πλέον ο Πρωθυπουργός της χώρας.

Το πραγματικά απίστευτο γεγονός αυτής της Κυβέρνησης, είναι ότι κατάφερε να περάσει όλα τα Νομοσχέδιά της, με ΑΠΟΛΥΤΗ πειθαρχία όλων των βουλευτών, τόσο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και της δεξιάς εθνολαϊκής του τσόντας των Αν.Ελ. Κι αυτό συνέβαινε γιατί οι περισσότεροι γνώριζαν ότι εάν έχαναν την Εξουσία, αφενός θα χανόταν ένα εισόδημα που έβλεπαν για πρώτη φορά στη ζωή τους, αφετέρου ο οποιοσδήποτε «αντάρτης» θα αντιμετώπιζε τη «λαϊκή δυσαρέσκεια» των «αγαναχτισμένων πολιτών», δηλαδή του ετοιμοπόλεμου κομματικού στρατού της ΠΦΑ. Και αυτό το φαινόμενο διήρκεσε μέχρι τον Ιούλιο του 2019, χωρίς καμία απολύτως παρέκκλιση, ακόμα και στο ζήτημα της συμφωνίας των Πρεσπών. Απόλυτη κομματική πειθαρχία και ψήφος σε νομοσχέδια που έβαζαν τον Ελληνικό Λαό όλο και πιο βαθιά στην Ύφεση.

(συνεχίζεται)

Κώστας Κάπος

Δημοσίευση: Μαρτίου 22, 2022