Ελλάδα, μια «χαλασμένη» χώρα, αναζητεί τον… ελέφαντα στο δωμάτιο

Του Μάνου Οικονομίδη

Η Ιστορία της προόδου του ανθρώπου, δια μέσου των εποχών, έχει αποδείξει… με πείσμα, ότι ούτε υποψία περίπτωσης δεν υπήρξε, κατά την οποία ένας λαός να κατάφερε να προχωρήσει μόνος του. Χωρίς δηλαδή να υπάρχει και να πορεύεται μπροστά, ο ηγέτης που τον ενέπνευσε να παραμερίσει τη μιζέρια.

Υπάρχει βεβαίως και πληθωρισμός παραδειγμάτων, όταν, είτε αυτόνομες και αυτάρκεις ιδέες, είτε η ίδια η συγκυρία της Ιστορίας, λειτούργησαν ως επιταχυντής και ώθησαν τα πράγματα μπροστά. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, υπήρχε πάντοτε και η φυσική ηγεσία κάθε περιόδου, για να… πατάει το γκάζι.

Εξ αντανακλάσεως, κάθε φορά που η έλλειψη, απουσία ή υστέρηση φυσικής ηγεσίας είχαν εμφανές αποτύπωμα σε μια εθνική διαδρομή, οι ισορροπίες γίνονταν ακόμη περισσότερο δυσχερείς. Ακόμη πιο ομιχλώδεις για το μέλλον που πλησίαζε.

Η Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης των τελευταίων ετών, μιας κρίσης που σε κάθε γύρισμα της σελίδας προσλαμβάνει επιβαρυντικά, στα όρια του μη αναστρέψιμου, στοιχεία ταυτότητας, βιώνει την ατυχία να είναι «ορφανή» σε επίπεδο εθνικής ηγεσίας.

Η διαπίστωση δεν αφορά μόνο, ούτε και περιορίζεται σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας, του τρέχοντος πολιτικού δυναμικού. Εκτείνεται σχεδόν σε κάθε τομέα εθνικής και κοινωνικής δραστηριότητας, από τον οποίο απουσιάζουν οι «μεγάλες υπογραφές». Λείπει ο «ελέφαντας στο δωμάτιο».

Αυτή η εθνική απουσία έχει ως τραγική συνέπεια να περιφέρεται περίπου ασκόπως ένας ολόκληρος λαός. Χωρίς σχέδιο. Χωρίς καθοδήγηση. Χωρίς όραμα. Χωρίς προοπτική.

Και επειδή… για εμάς μιλάμε, και μεταξύ μας γνωριζόμαστε καλά, ο λαός μας διακρίνεται από προχωρημένο αισθητήριο ψυχισμού. Σκέφτεται κυρίως με την καρδιά. Γι’ αυτό και μια τέτοια εθνική απουσία, προσλαμβάνει ακέραια μοιραίες διαστάσεις.

Η συγκυρία της σύμπτωσης είναι τραγική. Χωρίς ηγέτες, χωρίς τις διαφορετικές ιδέες που θα μπορούσαν να παρακινήσουν την κοινωνία να αφήσει την παθητική μακαριότητά της.

Να αφήσει πίσω της τη φθορά της ηθικής παρακμής. Και να διεκδικήσει ένα μέλλον που χάνεται. Ένα μέλλον που προσλαμβάνει διαστάσεις επιστροφής στο πιο μελαγχολικό χθες αυτού του λαού.

Ελλάδα, μια «χαλασμένη» χώρα, που ξέχασε να αφήσει ένα φως ανοικτό. Για να το ξαναβρεί, και να διαλύσει το σκοτάδι.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 17, 2017