Οι άριστοι αγωνίζονται, δεν κληρώνονται

Γράφει ο Μάριος Μπρούσκος Στυλιανόπουλος, Πλοίαρχος Γ’ Εμπορικού Ναυτικού

Η Αριστερά έχει αποδείξει εμπράκτως ότι αποστρέφεται μετά βδελυγμίας οτιδήποτε αφορά στο έθνος, στις παραδόσεις και στην συνοχή του κοινωνικού ιστού. Εκπροσωπεί την ισοπέδωση, την ομογενοποίηση προς τα κάτω και τον μηδενισμό. Για τον ιδεοληπτικό αριστερό, η διαφορετικότητα είναι απόπειρα δραπετεύσεως από τα «γκουλάγκ» της μετριότητας. Φυσικά, μετά τις ανώμαλες δηλώσεις ότι «η αριστεία είναι ρετσινιά» και «η καριέρα είναι χολέρα», δεν θα μπορούσε να λείπει μια «μεταρρύθμιση» που μόνον οι συμπλεγματικοί άνθρωποι με πλεόνασμα ζηλοφθονίας θα μπορούσαν να εμπνευστούν. Αναφέρομαι βεβαίως στην ανάδειξη σημαιοφόρων κατόπιν κληρώσεως. Στο παρόν άρθρο, θα προσπαθήσω να αποδομήσω τα ανεπέρειστα επιχειρήματα της Αριστεράς υπέρ αυτής της φρενοβλαβούς συλλήψεως.

Αρχικώς, θα πρέπει να εξετάσουμε βαθύτερα τον θεσμό της σημαιοφορίας. Οι αριστεροί διατείνονται ότι δεν θα πρέπει οι άριστοι μαθητές να σηκώνουν τη σημαία, διότι Στρατό πηγαίνουν όλοι και ότι η σημαία δεν είναι κτήμα μόνο των αρίστων. Παραβλέπω το γεγονός ότι πολλά στελέχη της κυβερνήσεως, μεταξύ των οποίων και ο Γιαβρόγλου, δεν υπηρέτησαν στις Ένοπλες Δυνάμεις και εξαγόρασαν τη θητεία τους. Πράγματι, όσοι δεν είναι λιποτάκτες και δεν μετέρχονται τις γνωριμίες τους, υπηρετούν στις Ένοπλες Δυνάμεις. Όμως, πόσοι εξ αυτών είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν για τη γαλανόλευκη; Πόσοι εξ αυτών είναι οπλισμένοι με απαράμιλλο σφρίγος για να πολεμήσουν, αφήνοντας πίσω οικογένεια και δουλειά; Πόσοι θεωρούν ότι το να πεθαίνεις υπέρ της Πατρίδος είναι ο πιο γλυκός θάνατος; Η αυτοθυσία εκείνου που τοποθετεί το έθνος πάνω από τον εαυτό του, είναι η επιτομή της αριστείας. Γιατί μόνον ένας άνθρωπος που έχει υπερβεί την ατομικότητα και τον περιορισμό που θέτουν ο εγωισμός και η αλαζονεία, μπορεί να διακινδυνεύσει τη ζωή του υπέρ των Ιερών και των Οσίων. Συνεπώς, οι περισσότεροι από εμάς θα υπηρετήσουν στον Στρατό, όμως μόνον οι άριστοι θα τυλιχτούν με τη Σημαία μας για να προασπίσουν τα χώματα όπου είναι θαμμένοι οι πρόγονοί μας. Επομένως, τη Σημαία κρατούν μόνον οι άριστοι. Και κάποιος θα αναρωτηθεί «μα τι σχέση έχει ο πόλεμος με τους σημαιοφόρους των σχολείων;».

Πράγματι, στον εγκέφαλο των αριστερών τέτοιες συσχετίσεις δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Ένα παιδί δημοτικού πιθανότατα να μην γνωρίζει ούτε τι συμβολίζει η Σημαία μας. Όμως, η τιμή του να κρατήσει τη Σημαία κατά την διάρκεια της παρελάσεως είναι μία μορφή επιβραβεύσεως. Το παιδί που αρίστευσε ανάμεσα στα υπόλοιπα, κατέβαλε προσπάθεια. Διάβασε περισσότερο από τα άλλα παιδιά, επέδειξε πειθαρχία και αυτοσυγκράτηση, υποβλήθηκε σε ορισμένες στερήσεις και αφιέρωσε πολύτιμο χρόνο για να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Γιατί όπως και να το κάνουμε, οι άνθρωποι που διαβάζουν έχουν μεγαλύτερη ευρύτητα πνεύματος και το μυαλό τους αποδίδει καλύτερα. Αυτό το παιδί λοιπόν, το οποίο εκτός από την προσπάθεια που κατέβαλε μπορεί να είναι και προικισμένο από τη φύση με κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (ενίοτε συμβαίνει και για αυτό οι κοινωνίες προοδεύουν), με κάποιο τρόπο θα πρέπει να επιβραβευτεί. Θα πρέπει να ξεχωρίσει από το σύνολο και να αποτελέσει πρότυπο και για τα υπόλοιπα παιδιά. Ένας από αυτούς τους τρόπους είναι και η Σημαία. Βέβαια, κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο αριστούχος μαθητής θα μπορούσε να λάβει ένα συμβολικό ποσό ή έναν έπαινο. Γιατί να κρατήσει τη Σημαία;

Η Σημαία δεν είναι τρόπαιο. Όμως, η επιβράβευση του αρίστου μαθητή με το να γίνει σημαιοφόρος, δεν καθιστά τη Σημαία τρόπαιο. Αντιθέτως, πρόκειται για μια ανταμοιβή που σχετίζεται με ένα υψηλό ιδεώδες και κεκτημένο. Η Σημαία συμβολίζει την πορεία και τους ιστορικούς αγώνες του Έθνους, αποτελεί την συλλογική μνήμη εκείνων που θυσιάστηκαν για την ελευθερία και αντανακλά την αυτοθυσία και το ήθος όλων εκείνων που την τίμησαν με τους ανυστερόβουλους αγώνες τους. Η Σημαία δεν είναι «ένα πανί που ο καθένας μπορεί να καίει», όπως θέλουν να μας πείσουν οι εθνομηδενιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Ο μαθητής που αρίστευσε στο σχολείο και ανακηρύσσεται σημαιοφόρος, αυτομάτως γίνεται κοινωνός υψηλών αξιών. Επιφορτίζεται με την ευθύνη του ηγέτη, εκείνου που εμπνέει το πλήθος με γρανιτώδη θέληση, ιδανικά και αξίες. Του σκαπανέα της προόδου. Επομένως, είναι θετικό πρότυπο για ολόκληρη την κοινωνία. Άλλωστε, η διάκριση των αρίστων είναι η καλύτερη μέθοδος κοινωνικής κινητικότητας.

Είναι ευρέως γνωστόν ότι τα κόμματα της Αριστεράς θεωρούν τις παρελάσεις έναν αναχρονιστικό θεσμό που προωθεί τον διχασμό και εμβαπτίζει τους μαθητές στην κολυμβήθρα του εθνικισμού. Επομένως, θα ήταν περισσότερο ευθύ και έντιμο να καταργούσαν τις παρελάσεις. Το ημίμετρο με την κλήρωση των σημαιοφόρων, εκτός του ότι έχει ως στόχο την κατάργηση της αριστείας, την υποβάθμιση του συμβόλου της Σημαίας, την ομογενοποίηση και τον εξισωτισμό, περνά ένα ισοπεδωτικό μήνυμα στη νέα γενιά. Το μήνυμα αυτό είναι η τύχη. Όλοι είμαστε το ίδιο και έχουμε ίσες ευκαιρίες να επιλεγούμε για κάτι (να επιλεγούμε και όχι να επιλέξουμε, άρα υπάρχει υπόρρητη αναφορά στον κεντρικό σχεδιασμό της κομμουνιστικής κοινωνίας που προκαθορίζει τις τύχες των πολιτών) ανεξάρτητα από την προσπάθεια που κατέβαλε ο καθένας. Δηλαδή αν υποτεθεί ότι η σημαιοφορία είναι μία μορφή σχολικής διακρίσεως, τότε όλοι οι μαθητές έχουν ίσες πιθανότητες διακρίσεως ασχέτως αν διαβάζουν ή όχι. Με τον τρόπο αυτό, καταποντίζονται οι άριστοι. Το κίνητρο της προσπάθειας, της επιτυχίας και των καρπών που αυτή γεννά, κονιορτοποιείται στον βωμό μιας αφηρημένης ισότητας. Το πρόβλημα βέβαια έγκειται στο ότι η πρόοδος είναι προϊόν των αρίστων, τα οφέλη της οποίας προσπορίζεται και η υπόλοιπη κοινωνία. Αν θέσεις φραγμούς στην διάκριση των αρίστων, βυθίζεις την κοινωνία στο τέλμα. Η ένσταση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγκειται στο ποιος θα κρατά τη Σημαία. Η Σημαία είναι η πρόφαση για να πολιορκηθεί η αριστεία και οτιδήποτε μπορεί να συμβάλει στην βελτίωση της κοινωνίας. Δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι η επιβίωση της Αριστεράς απαιτεί είτε θύματα είτε συντρίμμια. Η Αριστερά τρέφεται από την ανολβία.

Δημοσίευση: Αυγούστου 10, 2017