Προς ηλιθίους επιστολή

Κανένας βέβαια δεν αισθάνεται, ότι τον αφορά μία επιστολή, που απευθύνεται σε ηλίθιους, αλλά το άρθρο αφορά όλους όσους πιστεύουν, πως μία σημαντική μείωση του χρέους θα το καθιστούσε βιώσιμο και θα μας έβγαζε από την δίνη της οικονομικής, ανθρωπιστικής και εθνικής καταστροφής. Ολους εκείνους που προσδιορίζουν ως τέλος της κρίσης την επάνοδο στον δανεισμό από την ελεύθερη αγορά.

Κατ αρχάς κούρεμα έγινε. Ανεξάρτητα από το ότι σε μεγάλο βαθμό πληρώθηκε από Ελληνες και Ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, κουρεύτηκε το 1/3ο και σε τρία χρόνια εξαντλητικής λιτότητας είχε ξαναφτάσει στο ίδιο ύψος!!!!!!!!! Πόθεν, πως τόση αισιοδοξία ρε αδέλφια, ότι θα τα καταφέρουμε, αν ξανακουρευτεί ακόμα και το 50-60%; Εδώ δεν τα καταφέραμε, έχοντας στα χέρια μας το σύνολο της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας· θα τα καταφέρουμε έχοντας αποστερηθεί τα πάντα;

Κι όμως όλοι οι «σοβαροί» πολιτικοί παράγοντες της χώρας αυτό ισχυρίζονται. Όλα τα μνημονιακά κόμματα, όλοι σχεδόν οι πολιτικοί –οικονομικοί «επιστήμονες», αλλά και πολύ μεγάλη μερίδα των «αντιμνημομιακών» κομμάτων, κινήσεων, «αναλυτών» κ.λ.π. Η απάντηση σε όλους αυτούς τους «σοβαρούς» ηλίθιους, που μας λένε, ότι ένα χρέος 100-150 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ (και επιπλέον οι τόκοι) είναι βιώσιμο και μάλιστα με την χώρα καθημαγμένη και τον λαό εξαντλημένο από τα μνημόνια, είναι η εξής: Η Ιαπωνία είχε εκρηκτική ανάπτυξη μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο. Παρά το ότι τις τελευταίες δεκαετίες υφίσταται μία φυσιολογική επιβράδυνση των ρυθμών ανάπτυξης, μιλάμε για μία από τις μεγαλύτερες και υγιέστερες* οικονομίες στον κόσμο. Αυτή λοιπόν η οικονομία των 100 εκατομμυρίων κατοίκων, που ευημερεί και αναπτύσσεται σε στέρεες παραγωγικές βάσεις επί 70 συναπτά έτη, ΜΟΛΙΣ ΤΩΡΑ έβαλε μπροστά μία υψηλή εθνική προτεραιότητα, την πρώτη μη επανδρωμένη αποστολή στο Φεγγάρι, ένα πρόγραμμα μόλις 124 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! [Εμείς τόσα δίναμε κάθε χρόνο για αναπλάσεις πεζοδρομίων.]

Σαν να λέμε λοιπόν, ότι εμείς, με 1.500.000 άνεργους και από τους υπόλοιπους οι περισσότεροι σε γραφεία και υπηρεσίες, με εκατομμύρια υποψήφιους άκληρους και εκατοντάδες χιλιάδες υποψήφιους άστεγους, με ανύπαρκτη δημόσια περιουσία και έσοδα από αυτήν, θα μπορούμε να χρηματοδοτούμε ετησίως 25 με 40 αποστολές στο Φεγγάρι… [Λογαριάζω μόνο τους τόκους, μιά και όταν φτάσουμε στο όριο «βιωσιμότητας», υποτίθεται ότι θα αναχρηματοδοτούμε εσαεί το χρέος από τις «αγορές»…]

[* Η Ιαπωνία έχει πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος, αλλά τα χρωστάει στον εαυτό της… Αντίθετα η ίδια, μέσω των τραπεζών της, κατέχει μεγάλο μέρος του χρέους άλλων κρατών και αδιαφορεί, αν την δανείζουν, ή όχι, οι διεθνείς «αγορές», καθώς δεν απευθύνεται καν σε αυτές για την αναχρηματοδότηση του χρέους. Δανείζεται πολύ πιο φτηνά από τις δικές της (δημόσιες και ιδιωτικές) τράπεζες και μικροαποταμιευτές, που αρκούνται σε πολύ μικρότερα επιτόκια.

Συνεπώς δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκριση με την περίπτωση της Ελλάδας. Βέβαια ανακύπτουν προβλήματα από τον ανταγωνισμό των υπολοίπων κρατών της Απω Ανατολής, που αναπτύσσονται επίσης ταχύτατα και έχουν ανταγωνιστικά μισθολόγια, αλλά παρά τον υποσκελισμό της δεύτερης θέσης που κατείχε στην παγκόσμια οικονομία από την υπερδεκαπλάσια σε πληθυσμό Κίνα, διατηρείται στην τρίτη θέση χάρη στις παραγωγικές επενδύσεις και την ανάπτυξη της υψηλής τεχνολογίας. Η αποστολή στο Φεγγάρι δεν γίνεται μόνο για λόγους κύρους. Προσδοκούν πολύ μεγάλα οφέλη (στην ανάπτυξη της τεχνολογίας) από αυτά τα 124 εκατομμύρια. Τα λεφτά αυτά δεν θα τα αποσβέσουν απλώς (από την εμπορική εκμετάλλευση των τεχνολογικών ανακαλύψεων) αλλά (συν τω χρόνω) θα τα πολλαπλασιάσουν.

Και επειδή κάποιοι «έξυπνοι» θα πουν, ότι η έστω αυτοχρηματοδοτούμενη αύξηση του Ιαπωνικού χρέους δεν μπορεί να συνεχίζεται εσαεί, η απάντηση είναι πως δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο. Οι μεγάλες οικονομίες (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Γερμανία) θα φορτώσουν σταδιακά τα «περισσευάμενα» χρέη στις μικρές. Θα κρατάνε βέβαια πάντα ένα εντυπωσιακό μέγεθος δημόσιου (αλλά ουσιαστικά εσωτερικού) χρέους, ίσα για να κλαίγονται «Ρε παιδιά δεν μπορούμε, να σας σβήσουμε τα χρέη. Κι εμείς καταχρεωμένοι είμαστε».]

Πρόκειται λοιπόν για άπειρη βλακεία, ή άπειρη πονηριά; (όσων μιλάνε για «βιώσιμο» χρέος) Το συμπέρασμα από όσα γνώρισα σε αυτήν την ζωή, είναι ότι η πονηριά και η βλακεία είναι αδελφές δίδυμες. Τα λιγούρια της εξουσίας είναι ταυτόχρονα ευφυείς και ικανότατοι στην εξαπάτηση των μαζών, αλλά και πανίβλακες, που αναζητούν την ευτυχία στην επιβολή, την συσσώρευση άχρηστου πλούτου, στην γκλαμουριά, την υπεροψία, την αλαζονεία, την διαστροφή και κάθε είδους ματαιότητα. Αδιαφορούν για τον πόνο του φουκαρά, καθώς όλοι είμαστε αναλώσιμοι ως «κατώτερα είδη».

Υπό αυτήν την έννοια, βεβαίως το χρέος θα γίνει βιώσιμο για κάποιο διάστημα, καθώς θα πληρώνεται με τις ζωές των αναλώσιμων. Επειδή μάλιστα οι περισσότεροι από τους αναλώσιμους πιστεύουν, ότι θα γλιτώσουν σε προσωπικό επίπεδο, όχι μόνο δεν αντιδρούν στον όλεθρο, αλλά συντάσσονται και συνεχίζουν να ψηφίζουν τους ολετήρες. Και στις επόμενες εκλογές αυτό θα κάνουν. Ή την ΝΔ, ή τον ΣΥΡΙΖΑ, ή και τους δύο μαζί θα έχουμε πάλι. Γιατί λοιπόν θα φταίει ο Τσίπρας, ή ο Μητσοτάκης; Με το ζόρι μας κάθονται στον σβέρκο; Μόνο αυτοί αδιαφορούν για τον χαμό μας; Τα εκατομμύρια που τους ψηφίζουν, ελπίζοντας ο καθένας στις πελατειακές σχέσεις που έχει αναπτύξει με τους χασάπηδες της πολιτικής, δεν είναι συνένοχοι;

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ· ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΕΝΟΧΟΙ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ. Χωρίς την ψήφο τους ο Τσίπρας κι ο Μητσοτάκης δεν θα είχαν την παραμικρή δύναμη. Οποιος χάνει την δουλειά του, το σπίτι του, την αξιοπρέπεια του, την ζωή του, να αναζητήσει τους ενόχους στους γείτονες, στους συγγενείς, στους φίλους, στους συνάδελφους, στους συντοπίτες του και φυσικά στον εαυτό του. Αυτοί εξουσιοδοτούσαν και εξουσιοδοτούν όλα τα εγνωσμένα παράσιτα της κοινωνίας. Κι όταν απογοητεύονται από κάποιον, απλά αλλάζουν παράσιτο. Οποιον πει τα πιο παχιά λόγια. [Σημείωση: Κάποιοι θα πουν, ότι ο Κυριάκος και ο Αδωνις δεν λένε παχιά λόγια, καθώς δεν υπόσχονται σχεδόν τίποτα. Απάντηση: επειδή η εκλογική τους πελατεία είναι πιο συντηρητική και δεν θα μπορούσε να χάψει τέτοιες υποσχέσεις αυτήν την περίοδο, πουλάνε αυτό ακριβώς, που αναζητούν οι δικοί τους ψηφοφόροι· την δήθεν σύνεση. Όμως αυτοί λένε τα πιο παχιά λόγια από όλους, καθώς θεωρούν το χρέος βιώσιμο αν μειωθεί κατά 20-30% και μάλιστα δεν το θέτουν καν ως προαπαιτούμενο στις «διαπραγματεύσεις».]

Το χρέος θα κουρευτεί και μάλιστα πολλές δεκάδες δις, ότι κι αν λέει τώρα ο Σόιμπλε. Τον ρόλο του παίζει κι αυτός. Σήμερα καθησυχάζει τους Γερμανούς ψηφοφόρους και ταυτόχρονα παίζει τον ρόλο του κακού στην Ελληνική πολιτική σκηνή, τον οποίο δήθεν θα νικήσει η Ελληνική κυβέρνηση, που μετά τις Γερμανικές εκλογές θα «πετύχει» μία «γενναία» μείωση. Ετσι κι αλλιώς θα έχουν βγάλει πολλά περισσότερα από την απαξίωση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας που «αγοράζουν» με αέρα κοπανιστό και το «υπόλοιπο» θα μας έχει δεμένους για πάντα, ώστε όποιος πλούτος δημιουργείται σε αυτήν την χώρα, θα περιέρχεται αυτομάτως στα χέρια τους και το χρέος θα αυξάνεται και θα «κουρεύεται» αέναα.

Αφού δεν μας αρέσει να είμαστε φτωχοί, αλλά νοικοκύρηδες, θα γίνουμε σκλάβοι. Αφού δεν μας αρέσει να εργαζόμαστε με μέτρο και ανθρώπινες συνθήκες, αλλά ψάχνουμε το κουτοπόνηρο βόλεμα των θέσεων δήθεν ευθύνης, θα καταντήσουμε να δουλεύουμε σε αδιανόητες μέχρι σήμερα συνθήκες και εργασίες και ότι βγάζουμε θα το δίνουμε, παραμένοντας αιώνια χρεωμένοι.

Εν τέλει, το ξεβόλεμα της συντριπτικής πλειοψηφίας είναι βέβαιο, αλλά θα γίνεται σταδιακά, για να μην υπάρξει γενικός ξεσηκωμός και για να λειτουργήσει διαλυτικά ο ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟΣ κοινωνικός αυτοματισμός. Κάποιοι έχασαν ήδη την περιουσία τους και οι υπόλοιποι κάνουμε τουμπεκί και δήθεν φιλανθρωπίες, αντί να στείλουμε στον αγύριστο όλα τα παλιοτόμαρα. Πιστεύει κανείς, ότι οι απόκληροι αύριο θα αγωνιστούν για τις περιουσίες των ψευτοφιλάνθρωπων συμπολιτών τους; Μα το ίδιο το συμφέρον τους θα λέει το αντίθετο, γιατί μόνο αν γίνουμε όλοι απόκληροι (και επαναστατήσουμε) θα έχουν ελπίδα, να ξανααποχτήσουν αυτά που έχασαν.

Μέχρι τότε θα βλέπουμε, εκτός από την βαθμιαία φτωχοποίηση μας, έναν πολύ μικρό και αργό εξορθολογισμό της δημόσιας διοίκησης (για να περικόπτονται θέσεις εργασίας) αλλά και βαθμιαία κατάληψη των θέσεων «ευθύνης» από ξένους. Σήμερα αυτό περιορίζεται στην πραγματική διακυβέρνηση, δηλαδή το κουαρτέτο και μερικές εκατοντάδες μεγαλοστελέχη των «θεσμών», που λειτουργούν παράλληλα με τα εγχώρια διακοσμητικά παράσιτα (κυβέρνηση, βουλή, μετακλητοί και άλλα ανώτατα και ανώτερα στελέχη).

Αύριο οι «θεσμοί» θα απαιτήσουν δραστικό περιορισμό αυτών των παρασιτικών θέσεων, πράγμα που θα παρουσιαστεί ως μεγάλη «μεταρρύθμιση», αλλά θα είναι μεγάλο ψέμα, γιατί οι θέσεις και οι αργομισθίες που θα περικοπούν, ήδη αντικαθίστανται από χρυσοπληρωμένα στελέχη των «θεσμών». Και φυσικά κανείς δεν πρόκειται να αντιδράσει, γιατί ήδη έχουμε στο σβέρκο και τους μεν και τους δε και ήδη το μίσος μας για τα διακοσμητικά ντόπια παράσιτα είναι τόσο μεγάλο, που ευχαρίστως θα βλέπαμε την καταβαράθρωση τους.

Γιατί χρειάζονται 300 κοπρόσκυλα (και πολλαπλάσιοι «σύμβουλοι») για να υπογράφουν νόμους «διαμαρτυρόμενοι», ότι δεν πρόλαβαν καν να τους διαβάσουν!!!!!!!!!!!!!!!!!! Αν ήσαν πράγματι νομοθέτες, να συζητάγαμε για τον απαιτούμενο αριθμό· τώρα δεν χρειάζεται κανένας. [Αρα όσο λίγους και να επιτρέψουν οι «θεσμοί» –θα τους μειώνουν σταδιακά- κι αυτοί άχρηστοι και διακοσμητικοί θα είναι.] Την θέση τους ως νομοθέτες την πήραν ήδη οι γιάπηδες της ΕΕ και του ΔΝΤ και αύριο θα απευθυνθούν σε εμάς, που θα είμαστε πλέον ρακένδυτοι και θα μας πουν «Τι τους θέλετε τους άχρηστους; Αυτοί δεν σας έφεραν σε αυτήν την θέση; Και εμάς αυτοί δεν μας έφεραν να σας διοικούμε; Γιατί λοιπόν να πληρώνετε και εμάς και αυτά τα κοπρόσκυλα;» Και τότε οι ρακένδυτοι δεν πρόκειται να πουν «βγάλτε τους στην σύνταξη», αλλά με μια φωνή, θα φωνάξουν «στην πυρά τα παράσιτα».

Και βέβαια αυτό θα επεκταθεί σταδιακά και στις μεσαίες θέσεις διοίκησης (δημόσιας και ιδιωτικής) καθώς οι «λάτρεις της Ελλάδας» θα αγοράζουν κοψοχρονιά τις περιουσίες μας, θα εγκαθίστανται, θα γίνονται πολίτες (φυσικά πρώτης κατηγορίας) και αυτονόητα θα καταλάβουν τα περισσότερα πόστα σιγά σιγά.

Εννοείται ότι κάποια τομάρια θα σωθούν και (ως φελλοί) θα επιπλεύσουν και στο νέο καθεστώς. Θα κάνουν κουμπαριές και επιγαμίες με τους με τους έποικους –κατακτητές, αλλά και πάλι, αυτοί που ήσαν πρώτοι στο χωριό, θα γίνουν τελευταίοι στην πόλη. Όπως και οι δικοί τους πελάτες από τα λαϊκά στρώματα νομίζουν, ότι η πελατειακή σχέση με την εξουσία θα τους σώσει, έτσι και οι ίδιοι σταδιακά θα καταλήξουν ατιμασμένοι λακέδες, γιατί την προδοσία πολλοί ηγάπησαν, τον προδότη ουδείς.

[Αλλά και οι Αρειοι έποικοι δεν είναι λιγότερο ηλίθιοι, ούτε λιγότερο παρηκμασμένοι από τους Ελληνες. Οταν ολοκληρώσουν την κατάκτηση τους και εγκατασταθούν στα σπίτια μας με τις γυναίκες τους και τα μοσχοναθρεμένα τους βλαστάρια, θα δούνε να αναδύεται μέσα από την φτώχεια και την δυστυχία των Ελλήνων μία στρατιά κουρελήδων εκδικητών, που θα τους κάνει την ζωή εφιάλτη μέχρι να ξεκουμπιστούν. Για να μην μιλήσω για την εκδίκηση της Απω Ανατολής, της Λατινικής Αμερικής, του Μουσουλμανικού κόσμου, που θα βρεί τους δυτικούς διχασμένους και αλληλομισούμενους.]

Μια και το άρθρο είναι αφιερωμένο στους κρετίνους, δεν θα μπορούσα να παραλείψω και τους «αντιμνημονιακούς αγωνιστές». Δεν μας φθάνουν τα αναίσθητα παράσιτα, έχουμε και τους «ευαίσθητους» κοπρίτες, να μας λένε τα παραμύθια της χαλιμάς, για να μας πάρει ο ύπνος. Το άθλιο ρολάκι τους παίζουν κι αυτοί. Γι αυτό συντηρεί το σύστημα όλους αυτούς τους άεργους κηφήνες. Για το σύστημα είναι χρήσιμοι όλοι αυτοί οι ανερμάτιστοι ψευτοεπαναστάτες, όπως υπήρξε χρησιμότατη η αριστερή παρένθεση, που βιώνουμε. Για να απελπιστεί ο κόσμος και να πει, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την υποταγή.

Τι άλλο εκτός από απελπισία θα καταλάβει τον κόσμο, όταν ακούει αυτούς που δήθεν αντιστέκονται, να θεωρούν πανάκεια την «ρήξη» με τους ψευτοδανειστές και το «εθνικό» νόμισμα – κουρελόχαρτο, που ονειρεύονται. [Πριν ακόμα το τυπώσουν μιλάνε για «λελογισμένη» διολίσθηση –δεν καταλαβαίνει ο Ελληνας τι πανηγύρι θα γίνει;]

Για να καταλάβει καλύτερα ο αναγνώστης τι ύπουλο, αργυρώνητο και κατευθυνόμενο ρόλο έχουν όλα αυτά τα κόμματα και κομματάκια, ας ανατρέξει στις ιστοσελίδες τους και ας δεί, πως περιγράφουν ΟΛΟΙ τους την υποτιθέμενη «ρήξη». Ολοι μιλάνε για διαγραφή χρέους, άλλοι ως αβάσταχτου (οι «μετριοπαθείς») και άλλοι (οι «ασυγκράτητοι επαναστάτες») ως «επαχθούς και επονείδιστου». ΟΛΟΙ τους δηλαδή θέλουν να μας βάλλουν στην κατηγορία των μπαταχτζήδων (Αργεντινή κ.λ.π.) στην θέση των πραγματικών μπαταχτζήδων, δηλαδή των Γερμανών. Και για να ρίξουν μελάνι οι σουπιές έχουν υιοθετήσει την «επαναστατική» υβρεολογία κατά του μεγάλου κεφαλαίου, του ΔΝΤ, της ΕΕ, του Σόιμπλε κ.λ.π..

Αμα στριμωχτούν, ψελλίζουν καμιά φορά για τις Γερμανικές επανορθώσεις, φροντίζοντας πάντα να υποβιβάζουν το ποσό, παραλείποντας τους τόκους υπερημερίας 70 ετών. [Λες και το δικό μας χρέος δεν είναι αποκλειστικά και μόνο πανωτόκια;] Τι άλλο να ήθελε ο Σόιμπλε και η Μέρκελ από μία τέτοια «αντιμνημονιακή» «αντιπολίτευση»;

Ανεύθυνη, ψευτοεπαναστατική υβρεολογία και αερολογίες ως δήθεν πρόγραμμα. Αυτό ακριβώς θέλουν για αντιπολίτευση στην Ελλάδα, για να κρατάνε σίγουρα στο μαντρί τους (ή έστω στο λευκό και την αποχή) την πλειοψηφεία, που ήδη πήρε γεύση του τι σημαίνουν τα μεγάλα λόγια των «επαναστατών».

Ανεπίδεκτοι μαθήσεως, δεν διδάχτηκαν τίποτα από τον τύπο που έλεγε «Ανήκωμεν εις την δύσην» και ταυτόχρονα έβγαζε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και έκανε εμπορικές συμφωνίες με την ΕΣΣΔ.

Η ίδια η κούφια πομπώδης φρασεολογία, η ψευτοεπαναστατική ρητορική και κυρίως η αοριστολογία των προγραμμάτων και τα «μαγικά» κόλπα εξόδου από την κρίση των αριστερών και δεξιών «αντιμνημονιακών» προϊδεάζουν τον μέσο ψηφοφόρο, είτε για μεγάλη κωλοτούμπα (όπως είδε από ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ) είτε για αδιέξοδα και τεταρτοκοσμικό κατήφορο (και σκληρή δικτατορία). Ετσι ο Σόιμπλε κέρδισε οριστικά το Ελληνικό παιχνίδι…

Σε όλη μου την ζωή ψήφιζα συνειδητά, ότι στις κάθε εκλογές θεωρούσα ως μη χείρον, παρότι απείχα παρασάγγας από τα κόμματα που ψήφιζα. Ούτε μια φορά δεν είχα μία μικρή έστω ικανοποίηση, ότι δεν πήγε εντελώς τζάμπα η ψήφος μου. Καιρός πια να απέχω από τα πανηγύρια της «δημοκρατίας». [Μόνοι τους δεν λένε οι «δημοκράτες», ότι οι εκλογές είναι το μεγάλο τους πανηγύρι; Εγώ έτσι κι αλλιώς δεν πηγαίνω σε κανένα πανηγύρι. Γιατί να συνεχίσω να πηγαίνω στο αθλιότερο απ όλα;]

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 13, 2016