Η ανακύκλωση του φασισμού

Η παρουσίαση από τους εκάστοτε πολιτικούς μόνο μιας σχετικής αλήθειας στο λαό, συντηρεί μεν του ίδιους (τους πολιτικούς) στο προσκήνιο, θολώνει όμως την πραγματικότητα, τόσο, που όταν έρχονται οι στιγμές των αποκαλύψεων το μόνο που παράγεται να είναι χάος.

Εσχάτως βέβαια, και η διαχείριση του χάους έχει γίνει δουλειά (ή πιο σωστά: εργαλείο) για τους πολιτικούς – έτσι δεν χάνουν ευκαιρία να προκαλούν χάος και να φροντίζουν για την διαιώνισή του, θεωρώντας τους εαυτούς τους άτρωτους (ας είναι καλά ο λαϊκισμός και οι δυνάμεις της καταστολής – φυσικού και πνευματικού τύπου).

Γράφει ο Απόστολος Βεργής

Αυτό που κάνουν στην πραγματικότητα οι πολιτικοί είναι το να μην αποδέχονται την κριτική. Κι όταν αυτή η τάση διατρέχει όλο το πολιτικό πεδίο ενός τόπου ομοιόμορφα, ως αντίδραση, επέκεινα βρίσκεται μοναχά ο φασισμός – ο οποίος, βεβαίως, υπάρχει και αυτός στο ομοιόμορφο πεδίο της αρνήσεως της κριτικής, μα αντιδρά, και οι αντιδράσεις του στις κορυφώσεις τους τυφλώνουν.

Ένα πρώιμο σημάδι ότι μια κοινωνία βαδίζει προς τον φασισμό είναι και η απολιτικοποίηση η οποία και αυτή αποτελεί αντίδραση προς την ομοιομορφία των τρεχόντων πολιτικών τακτικών κι εκφράζεται ως αηδία. Ο δε αηδιασμένος α-πολιτικός πολίτης, στρατολογείται εύκολα φασιστο-σταυροφόρος και πιστεύει σαφώς πιο εύκολα από ότι κατά το παρελθόν κάθε δυναμικό λαϊκιστή, διότι, ακριβώς εκείνος είναι δυναμικός και υποτίθεται θα είν’ αυτός ο οποίος θα ανατρέψει την κατεστημένη ομοιομορφία.

Κι αυτό είναι αλήθεια. Οι φασίστες- αρχηγοί τάζουνε και δημιουργούν ανατροπές. Μόνο που τις δημιουργούν δια του εργαλείου το οποίο ονομάζεται καταστροφή.

Βλέπουμε ότι ο φασισμός ανέρχεται ευνοούμενος από τη μη υπευθυνότητα των πολιτικών που κυβερνούν (ή και αντιπολιτεύονται) σε εποχές δημοκρατίας. Ο καιροσκοπικός δε πολιτικός επαγγελματισμός αρκετών από αυτούς τους πολιτικούς, στους οδηγεί σε γρήγορες μεταγραφές κι εντάξεις σε φασιστικούς σχηματισμούς, κάθε που η δημοκρατία πέφτει. Και βέβαια υπάρχει και η διαφθορά που όταν εντείνεται σε καιρούς δημοκρατίας δείχνει παρακμή – σε εποχές επικρατήσεως του φασισμού κουκουλώνεται, αφορά συγκεκριμένες κάστες εντός του φασισμού και περιέργως πλην σαφώς εξαφανίζονται όλοι όσοι την δείχνουν.

Στην πραγματικότητα ο α-πολιτικός πολίτης, είναι πολιτικότατος και μάλιστα γίνεται ρυθμιστής, διότι μες στην αδυναμία του, συχνότατα, άγεται και φέρεται, όντας ασυνειδήτως αναποφάσιστος και έτοιμος να δει τον μέγα ηγέτη το πρόσωπο του ρωμαλέου ρήτορα, του χύμα, του επιθετικού – δεν είναι τυχαίο το ότι όταν ο Χίτλερ μιλούσε στον γερμανικό λαό άλλαζε την φωνή του, κάνοντάς την πιο σκληρή και δυνατή απ’ την κανονική φωνή της καθημερινότητάς του (ηχογραφήσεις ιδιωτικών συζητήσεων του Χίτλερ που έχουνε δει το φως μεταπολεμικά το επιβεβαιώνουν) – και βέβαια, οι εντυπωσιακές στολές και οι πομπώδεις πόζες.

Συνήθως η καθημερινότητα αποπροσανατολίζει. Αυτό οι φασίστες – μάνατζερ το γνωρίζουν και το εκμεταλλεύονται, κι επικεντρώνουν την ρητορική τους σε συγκεκριμένες θέσεις που η καθημερινότητα τις προσφέρει αφειδώς, κρύβοντας με αυτό τον τρόπο πιθανά άσχημα επακόλουθα και προσφέροντας στις μάζες θέματα για να ασχολούνται και για να επιτίθενται σε άυλους (ή κατασκευασμένους) εχθρούς – για τους μηχανισμούς της προπαγάνδας αυτό είναι ότι πιο εύκολο υπάρχει.

Επίσης αποπροσανατολίζουν κοσμοϊστορικά γεγονότα – από μηχανής θεοί που κατεβαίνουν απ’ τους ουρανούς κι ανακατεύουν την ουσία των πραγμάτων. Έτσι, ο φασισμός επιβίωσε του β’ παγκοσμίου πολέμου, μιας και οι μάζες ασχολούνταν με τις μάχες, τους ηρωισμούς και τους θανάτους, και δεν παρατηρούσαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της επομένης μέρας. Και βέβαια αυτό είναι κάτι λογικό, διότι η βαρβαρότητα του πολέμου κι ενός καθεστώτος αδίστακτου, δεν έδωσαν τον απαιτούμενο χρόνο στους λαούς για να παρατηρήσουν ότι και άλλοι φασισμοί σερνόταν.

Η καταπολέμηση των φασιστικών τάσεων είναι πρώτα από όλα θέμα γνώσεως και του μοιράσματος αυτής της γνώσεως στις κοινωνίες – επέκεινα και η δυνατότητα των κοινωνιών να την υποδεχθούν, κι αυτό να γίνεται ταχέως· διότι ο φασισμός λειτουργεί ταχύτατα κι εντυπωσιακά, προτάσσοντας την αποφασιστικότητα και την πιο ωμή πλευρά της λεγομένης κοινής λογικής, του τύπου της κοινής λογικής που λειτουργεί ισοπεδωτικά, αυταρχικά, ψευτοεθνικά και μαζικά, πηγαίνοντας τον κόσμο (ύπουλα) προς τα πίσω· άλλωστε: μήτρα του φασισμού είναι η αντίδραση, η ασυνείδητη αντίδραση – ορμή η οποία και χαρακτηρίζει τον φασίστα.

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 01, 2016