Το πανό που σήκωσαν οι Αλβανοί φίλαθλοι είναι αποτέλεσμα της νέας τάξης πραγμάτων στα Βαλκάνια

Το πανό του Euro Που σήκωσαν οι Αλβανοί φίλαθλοι στη Γαλλία , είναι αποτέλεσμα της νέας τάξης πραγμάτων στα Βαλκάνια.

Η επιθυμία των «μεγάλων» για μια υπερτροφική Αλβανία , η οποία μόλις συνήλθε από το σοκ του αποκλεισμού εξ αιτίας του Εμβέρ Χότζα, άρχισε να αναζητά το χώρο της στα Βαλκάνια. 

Πότε με τον ένα και πότε με τον άλλο τρόπο. Η υπόθεση των Τσάμηδων, είναι ένας ακόμη μοχλός πίεσης προς τον νότιο γείτονα, την Ελλάδα. 

Ας δούμε την υπόθεση μπαίνοντας στα «παπούτσια» των Τσάμηδων. Το κύριο επιχείρημα τους είναι ότι οι πληθυσμοί των Τσάμηδων που ζούσαν ειρηνικά με τον Χριστιανικό πληθυσμό στην Ήπειρο, έγιναν το κόκκινο πανί για τους Έλληνες όταν η ζυγαριά του πολέμου, άρχισε να γέρνει προς το μέρος των συμμάχων. 

Αυτό που επιλέγουν να μην πουν είναι ότι η συμμετοχή και προσφορά τους στις δυνάμεις κατοχής (Γερμανών και Ιταλών) ήταν τόσο προφανής και αποτελεσματική που ο Γερμανός διοικητής της Ηπείρου σε αναφορά του είχε πεί ότι μόνο ο Αλβανικός πληθυσμός βοηθά και συμπαραστέκεται , εννοώντας τα μεικτά αποσπάσματα που περιόδευαν στα χωριά και διενεργούσαν ωμότητες και δολοφονίες σε Βάρος Ελλήνων με δικαιολογία τη παροχή βοήθειας στους αντάρτες αλλά με σκοπό την οικειοποίηση των περιουσιών τους τις περισσότερες φορές.
Ήταν φυσιολογική εξέλιξη να πρέπει να υποχωρήσουν στα εδάφη της μητέρας χώρας , μιας και το βάρος των κατηγοριών θα οδηγούσε πολλούς στο εκτελεστικό απόσπασμα για συνεργασία με τους κατακτητές . Είναι γεγονός ότι χρειάστηκε να φύγουν περί τους 18.000 και προφανώς δεν ήταν το σύνολο των Τσάμηδων ! Είναι βέβαιο ότι έφυγαν όσοι είχαν σοβαρό «λόγο» φυγής . 

Οι Σύμμαχοι, είχαν δείξει ότι δεν αστειεύονταν με τους συνεργάτες των ΝΑΖΙ . Τα δικαστήρια στις πρώην κατεχόμενες χώρες αλλά και στη Νυρεμβέργη, «μοίραζαν» κρεμάλες.
Όσοι δεν είχαν λόγο να φοβούνται, έμειναν και δεν τους συνέβη τίποτα. Τουναντίον προστατεύτηκαν από τις Αρχές και από τους ντόπιους και ζουν μέχρι σήμερα στην Ελλάδα.
Η συγκεκριμένη «ομάδα» υπολογίζει στην παρέλευση του χρόνου , που κάποιες φορές σβήνει τα ίχνη και τις αποδείξεις, στην πίεση ενάντια σε κυβερνήσεις με όπλο την «ενδεχόμενη» υποστήριξη και τέλος, στην πρόκληση του οίκτου και της συμπόνιας για μια «ομάδα» , παρουσιάζοντας εαυτούς, ούτε λίγο – ούτε πολύ … ως θύματα…

Σωκράτης Λελέκος

Δημοσίευση: Ιουνίου 12, 2016