Η κοινωνία των δράκων (αφιερωμένο στους γονείς)

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΑΒΟΥΑΡ ΒΙΒΡ

Καμία μορφή εγκλήματος δεν δικαιολογώ (εκτός από την αυτοδικία για ειδεχθές έγκλημα –κι αυτό επειδή δεν υπάρχει νόμος και δικαιοσύνη σε αυτήν την χώρα). Ωστόσο, αν όλα τα εγκλήματα έπρεπε να τιμωρούνται πολύ αυστηρά, ειδικά τα σεξουαλικά εγκλήματα και μάλιστα εις βάρος παιδιών θα έπρεπε να επιφέρουν την ποινή του θανάτου (έστω και αν μετατρέπεται σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΙΣΟΒΙΑ σε περίοδο ειρήνης). Μήπως οι πληγές που αφήνουν αυτά τα τέρατα στα θύματα τους δεν είναι ισόβιες;

Κι όμως ο περίφημος «νομικός πολιτισμός» μας χαϊδολογάει τους εγκληματίες και κατασπαράζει τα θύματα. Ένα (παγκόσμιο) βρωμερό κύκλωμα παιδεραστών και βιαστών (και κάθε μορφής σατανισμού) ουσιαστικά ελέγχει τα πάντα με την συναίνεση και την ψήφο όλων ημών. Δεν είναι καθόλου υπερβολή αυτό που λέω. Αποφασίζουμε να ανεβάσουμε, ή να ρίξουμε μία κυβέρνηση για έναν ΕΝΦΙΑ, για έναν ΦΠΑ στα φροντιστήρια, αλλά δεν ασκούμε καμία απολύτως πίεση για την απονομή της δικαιοσύνης.

Η υποκρισία των εξουσιαστών είναι αντανάκλαση της υποκρισίας των εξουσιαζόμενων. Ωρύονται οι πάντες τώρα για τους κλέφτες και τα κλεμμένα. Όταν όμως οι κλέφτες μοίραζαν μερτικό από την λεία των δανείων, τα δύο κόμματα που εναλλάσσονταν στην κουτάλα έπαιρναν αθροιστικά 85% των ψήφων!!!!!!!! Κι αν υποθέσουμε, ότι υπήρξε μία περίοδος «αθωότητας» που ο κόσμος «νόμιζε», ότι ο ουρανός βρέχει λεφτά αν έχουμε «ικανή» ηγεσία, από το `89 και μετά δεν υπάρχει καμία τέτοια ψευδαίσθηση.

Η ένοχη (για μικροσυμφέροντα) ανοχή του λαού στην διαφθορά είναι η ανοιχτή κερκόπορτα της κοινωνίας για κάθε είδους εγκληματία. Οι εγκληματίες δεν παρεισέφρησαν απλά· μας κυβερνούν από όλα τα πόστα. Οι πολιτικοί είναι απλά τσουτσέκια των πραγματικών εξουσιαστών. Πληρώνονται για να τους βρίζουμε. Είναι οι «αυτοφωράκηδες» του βαθέως κράτους απέναντι στον λαό, όπως ομολόγησε κυνικά ο Αλέξης. Το βαθύ κράτος περιλαμβάνει βέβαια και κάποιους πολιτικούς, αλλά αποτελείται κυρίως από άλλου είδους εξουσίες. Πρώτα απ όλα βέβαια την οικονομική ολιγαρχία, αλλά εξίσου κυρίαρχη θέση έχουν οι συντεχνίες των δικαστών, των στρατιωτικών, της εκκλησίας και ακολούθως των υπόλοιπων νομικών, των ακαδημαϊκών «δασκάλων», της δημόσιας διοίκησης, των μεγαλοδημοσιογράφων, των συνδικαλιστών κ.λ.π..

Η βρώμα διαχέεται παντού. Η κοινωνία μας κατέληξε ένας βόθρος που καλοδέχεται κάθε είδους βρωμιά. Σκανδαλίζεται για λίγες μέρες η κοινή γνώμη και στην συνέχεια αφομοιώνει την βρώμα, αναμένοντας κάτι ειδεχθέστερο για να ξανασκανδαλιστεί για λίγο. Ένα «ευαγές» ίδρυμα με επικεφαλής τον «διώκτη» της ανηθικότητας Ανθιμο, άφηνε στην διάθεση των βασανιστών του επί χρόνια ένα επτάχρονο αγόρι και δεν κουνιέται φύλλο. Φυσικά δεν περιμένω τίποτα από την κυβέρνηση, το κράτος, ή την ίδια την εκκλησία. Οι σύλλογοι και οι ομοσπονδίες γονέων τι κάνουν; Ζητάνε επιχορηγήσεις από το κράτος για γραφεία και εκδηλώσεις για την «ημέρα του παιδιού»… Ζητάνε από το κράτος μέριμνα για τις υποδομές στην παιδεία, στον αθλητισμό κ.λ.π., αλλά κάνουν τουμπεκί απέναντι στο προστατευόμενο από το βαθύ κράτος ειδεχθές έγκλημα σε βάρος παιδιών!!!!!! Επρεπε να σηκωθούν και οι πέτρες με την κυνική δήλωση «ΑΝ υπάρχουν ευθύνες, θα υπάρξουν οι δέουσες κυρώσεις», αλλά άκρα του τάφου σιωπή.

Αυτή η γενικευμένη συνενοχή είναι το γόνιμο υπόβαθρο και ταυτόχρονα η κουρτίνα που συγκαλύπτει το ειδεχθές έγκλημα. Οι δράκοι δεν είναι πάρα πολλοί (ακόμα). Ακόμα και στο βαθύ κράτος οι περισσότεροι είναι φυσιολογικοί άνθρωποι, αλλά έχουν άλλου είδους ένοχα μυστικά (συνήθως οικονομικής φύσης) τα οποία τους καθιστούν εξαρτημένους από τους διεστραμμένους που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας, οι οποίοι δείχνουν αλληλεγγύη και προστατεύουν όλα τα αποβράσματα. Ετσι το έγκλημα σε όλες του τις μορφές καθορίζεται από την αλληλεξάρτηση. Π.χ. τι σχέση μπορεί να έχει ένας στρατηγός που λαδώθηκε για κάποιο εξοπλιστικό πρόγραμμα, αλλά είναι καλός οικογενειάρχης και νορμάλ άνθρωπος, με την συγκάλυψη σεξιστικών εγκλημάτων; Γιατί, ενώ ίσως θα ήθελε, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το κύρος του αξιώματος του και να πολεμήσει τους διεστραμμένους που έχουν μεγάλη εξουσία και «προστατεύουν» τους λούμπεν όμοιους τους.

Για κάθε παιδί που βασανίζεται, είμαστε όλοι ηθικοί αυτουργοί. Κανονικά οι κυβερνήσεις έπρεπε να πέφτουν κάθε βδομάδα, μέχρι να βρεθεί εκείνη, που θα σεβαστεί στοιχειωδώς τουλάχιστον τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μήπως μας κορόιδεψαν προεκλογικά πάνω σε αυτό; Όχι. ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕ ΤΙΜΩΡΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΙΔΕΧΘΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ, ΓΙΑΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ Ο ΛΑΟΣ. Τα ζητούμενα πάντοτε είναι προσλήψεις, αυξήσεις μισθών και επιδομάτων, μειώσεις φόρων, «πολιτιστικές» εκδηλώσεις, ολυμπιακοί αγώνες και άλλα τέτοια. Αν μας τα δώσετε αυτά, τότε γαμήστε μας και τις κόρες και τους γιούς.

Αν και δεν αξίζουν ούτε φτύσιμο, δυό λόγια για την «κοινωνικά ευαίσθητη» αριστερά. Από τότε που ήμουν παιδί, έχουν οργανώσει αμέτρητες χιλιάδες «αγώνες», διαδηλώσεις, καταλήψεις, απεργίες, τσιγκλίζοντας τις περισσότερες φορές τα πιο ταπεινά κίνητρα των εργαζομένων πολυτελείας, όπως ήταν οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, που με μισθούς προέδρου της δημοκρατίας, διεκδικούσαν κι άλλα επιπλέον. Το αποκορύφωμα της υποκρισίας των «αγώνων» ενάντια στον «ανάλγητο εργοδότη», το κράτος, δηλαδή εμάς τα κορόιδα που πληρώνουμε, ήταν όταν συνδικαλιστές και αριστερά έλεγαν, ότι τάχα διεκδικούσαν αυτά τα λεφτά από την ολιγαρχία!!!!! Ζητούσαν δήθεν να πληρώσουν οι πλούσιοι… Όταν όμως οι κυβερνήσεις υποχωρούσαν στα αιτήματα των απεργών, χωρίς να πάρουν φυσικά ούτε μία δεκάρα από τους πλούσιους, αλλά χρεώνοντας με νέα δάνεια όλους εμάς (που σήμερα καλούμαστε να τα πληρώσουμε με τα ίδια μας τα σπίτια) κανένας απεργός, καμία αριστερά, δεν συνέχιζε τον «αγώνα» μέχρι να πληρώσει η ολιγαρχία. Αρπάζανε τα φράγκα εις υγείαν των κορόιδων.

Και ενώ οργάνωσαν τόσες χιλιάδες «αγώνες» για τις κονόμες των συντεχνιών, ενώ μας έπρηζαν τα αρχίδια για τα δικαιώματα των νέων και των παιδιών στην «παιδεία» (ΔΗΛΑΔΗ, ΣΤΟ ΠΤΥΧΙΟ ΠΟΥ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΟΛΕΜΑ) τον αθλητισμό, την διασκέδαση, τα ταξίδια, για τα βασικότερα ανθρώπινα δικαιώματα των παιδιών δεν είπαν ΠΟΤΕ μία λέξη. Αντίθετα· έδωσαν πολλούς αγώνες για τα δικαιώματα των εγκληματιών, που ευοδώθηκαν μάλιστα, καθώς βρήκαν ευήκοα ώτα στον ακαδημαϊκό, τον «πνευματικό» και τον νομικό κόσμο της χώρας (δηλαδή στο βαθύ κράτος). Ετσι φτάσαμε στην πλήρη ατιμωρησία του εγκλήματος και μάλιστα ακόμα και των πλέον ειδεχθών, όπως η παιδεραστία.

Μήπως είναι πρόσφατο το φαινόμενο των λιμουζίνων με οδηγούς τα βράδια, που παραλαμβάνουν παιδιά από ορφανοτροφεία; Ποιους αγώνες έδωσε η αριστερά ενάντια στην ψευτοφιλανθρωπία των ιδρυμάτων; Τώρα που έγιναν κυβέρνηση τα βρήκαν μια χαρά (και) με την εκκλησία. (Οχι ότι τους χώριζαν και πολλά πριν. Με τον Χριστό έχουν πρόβλημα· με το παπαδαριό μια χαρά τα πάνε.) Τα σκάνδαλα κουκουλώνονται, ο «χωρισμός εκκλησίας και κράτους» πάει να συναντήσει το «σκίσιμο των μνημονίων», το «διώξιμο της τρόικας», την απλή αναλογική και πλέον έχουμε αγκαλίτσες και φιλάκια των άθεων με τους «αγίους», προσλήψεις με δημόσιο χρήμα νέων «αγίων», εκατέρωθεν αναγνώριση του «κοινωνικού έργου» που επιτελείται από κυβέρνηση και εκκλησία και άλλα χαριτωμένα.

Μην ξεχάσω· την ίδιες «ευαισθησίες» με την αριστερά, έχει και η εκκλησία, που έσπευσε στο πλευρό των σατανιστών –δολοφόνων -βιαστών, μόλις μπήκαν φυλακή τα κακόμοιρα τα παιδιά… Πώς να μην γίνει και το θαύμα μετά από αυτό; Ολοι είναι έξω σήμερα, όπως και γενικότερα όλοι οι δράκοι. Ολοι οι «θεσμοί» της κοινωνίας μας είναι αναμφανδόν ταγμένοι με το έγκλημα. Ολοι οι «ηθικοί πυλώνες» όζουν και κυρίως ο λεγόμενος «πνευματικός κόσμος», με τον οποίο ταυτίζεται και η αριστερά.

Εχω γράψει και παλαιότερα άρθρα για το ίδιο θέμα και έχω αναφερθεί στην κινηματογραφική ταινία, που αποτελεί το ιδεολογικό ορόσημο (των γελοίων ψευτοπροοδευτικών) της μετάθεσης των ευθυνών στα ίδια τα θύματα!!!!!!!!!!!!!! Πρέπει όμως να την τρίψω για άλλη μια φορά στην μούρη των ανεγκέφαλων, που παπαγαλίζουν εξυπνάδες του τύπου «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω».

Πρόκειται για το «κουρδιστό πορτοκάλι» του Κιούμπρικ. Όπως συμβαίνει συχνά, έτσι και στην ταινία ο σατανάς είναι γεμάτος προσόντα. Νέος, υγιής, όμορφος, γυναικάς, μορφωμένος με έφεση και αγάπη στις καλές τέχνες, πλούσιος και ταυτόχρονα μάγκας και αντισυμβατικός. Και ροκάκιας και της κλασσικής μουσικής. «Αντικομφορμιστής» (του κώλου) με λιμουζίνα και συμμορία αλητοχουλιγκάνων, στην οποία επιβάλλεται ως αρχηγός λόγω των παραπάνω προσόντων. Τι άλλο χρειάζεται ένας «σκεπτόμενος αριστερός» για να γοητευτεί από την «προσωπικότητα» του νέου;

Αφού μπάφιασε τις παρτούζες με τις χίπισσες το παλικάρι, βγήκε σεργιάνι με την συμμορία για εξτρίμ «εμπειρίες». Σκότωσαν (κυριολεκτικά) στο ξύλο έναν άστεγο και μετά από διάφορες «νεανικές τρέλες» κατέληξαν σε ένα σπίτι, όπου ζήτησαν καταφύγιο από την καταιγίδα. Το ηλικιωμένο ζευγάρι πρόσφερε πρόθυμα φιλοξενία, την οποία «ανταπέδωσαν» με άγριο ξυλοκόπημα. Στην συνέχεια έδεσαν και φίμωσαν τον άνδρα και το παλικάρι βίασε μπροστά του την γυναίκα.

Πιάστηκε όμως ο λεβέντης και καταδικάστηκε. Στην φυλακή οι παλιοί του έδειξαν τις προθέσεις τους, αλλά ταυτόχρονα του έγινε πρόταση για εναλλακτική –πειραματική έκτιση της ποινής. Του ξηγήθηκαν, ότι θα βλέπει ταινίες, χωρίς διακοπή για μεγάλο χρονικό διάστημα. Προκειμένου να πάθω, όσα έκανα και να καταντήσω η τσουλίτσα της φυλακής, σκέφτεται ο νέος, τι είναι να δω λίγες ταινίες παραπάνω; Στο κάτω κάτω εμένα μου αρέσει ο κινηματογράφος.

Τον βάζουν σε ένα κάθισμα, το δένουν και του προσαρμόζουν ένα ειδικά κατασκευασμένο κράνος, που δεν του επέτρεπε ούτε να στρίψει το κεφάλι, ούτε να κλείσει τα βλέφαρα, ώστε να βλέπει ασταμάτητα, όσα προβάλλονταν μπροστά του με μουσική συνοδεία την 9η του Μπετόβεν, που τόσο πολύ λάτρευε ο νέος. Στην αρχή οι σεξουαλικές σκηνές δεν ήταν και τόσο δυσάρεστες, αλλά διαρκώς γίνονταν βιαιότερες εναλλασσόμενες με σκηνές πολέμου και κάθε μορφής βίας.

Μετά από ώρες είχε σχεδόν τρελαθεί και ούρλιαζε «τι φταίει ο Μπετόβεν;» Το πείραμα διακόπηκε, γιατί δεν άντεξε άλλο, αλλά το κράτος τήρησε την υπόσχεση και τον άφησε ελεύθερο, αφού άλλωστε κρίθηκε ακίνδυνος πλέον, μια και κάθε απόπειρα για άσκηση βίας, ή σεξ, του προκαλούσε αναγούλες, πόνους, τρόμο.

Αφού συνήλθε, ελεύθερος πλέον, νόμισε ότι όλα ήταν ένας εφιάλτης και θα ζούσε πλέον μία φυσιολογική ζωή, αλλά το «πείραμα» αποδείχτηκε επιτυχές. Πήγε να κάνει σεξ με το κορίτσι του και δεν μπορούσε ούτε να την αγγίξει. Φεύγει αλαφιασμένος και πέφτει σε μία συμμορία ατόμων σαν τον άστεγο, που είχαν σκοτώσει με τους φίλους του, οι οποίοι τον λήστεψαν και τον σάπισαν στο ξύλο, καθώς δεν μπορούσε να ασκήσει βία ούτε για να αμυνθεί πλέον. Όταν έφτασε η αστυνομία, διαπίστωσε ότι οι αστυνομικοί ήταν οι φίλοι του, η πρώην συμμορία του, που παρά την ανηθικότητα του δεν τους είχε προδώσει (αντίθετα, αν θυμάμαι καλά, αυτοί τον είχαν προδώσει και ακολούθως μπήκαν στο αστυνομικό σώμα). Τότε του έδειξαν για άλλη μια φορά την αγάπη και την «ευγνωμοσύνη» τους. Εβγαλαν το άχτι τους, που τους έκανε τον αρχηγό παλιά με τα φράγκα του και τον άφησαν λιπόθυμο από το ξύλο. Τον ξύπνησε η καταιγίδα που ξέσπασε. Από το ξύλο, την καταιγίδα και την νύχτα δεν κατάλαβε, ότι κατευθύνθηκε για φιλοξενία στο σπίτι των ηλικιωμένων, που είχε κακοποιήσει. Του άνοιξε ένας μποντιμπιλντεράς σωματοφύλακας. Ο γέρος παρ όσα είχε πάθει, πήγε πάλι να προσφέρει φιλοξενία, μέχρι που είδε ποιος ήταν ο φιλοξενούμενος. Ο πρωταγωνιστής όμως μέσα στην παραζάλη του δεν αναγνώρισε τον γέρο και καθώς η γριά είχε πεθάνει μετά τα βασανιστήρια, άργησε να καταλάβει που είχε βρεθεί. Όταν κατάλαβε που ήταν και έμαθε για την κατάληξη του θύματος του, βλέποντας και τον θηριώδη σωματοφύλακα, έχασε την γη κάτω από τα πόδια του.

Ο γέρος είχε μάθει για το «σωφρονιστικό πείραμα» που υπέστη ο βασανιστής του και τον «καθησύχασε», ότι δεν θα πειράξει ούτε μία τρίχα απ το κεφάλι του· απλά του επέβαλε την τιμωρία, που είχε μόνος του επιλέξει. Κράνος και σκηνές βίας με μουσική συνοδεία την 9η μέχρι που τον τρέλανε…

Ανεξάρτητα από την τεχνική και καλλιτεχνική αρτιότητα του έργου, ο «προβληματισμός» των «πνευματικών κύκλων» από αυτό είναι εντελώς αρρωστημένος και τα κοινωνικά αποτελέσματα τραγικά. Προέκυψε το συμπέρασμα ότι ο νέος ήταν θύτης, αλλά και θύμα ενός φθαρμένου και τελικά ανήθικου κατεστημένου. Εκτιμώντας το έργο μέσα από την σκηνοθετική ματιά του Κιούμπρικ (γιατί δεν έχω διαβάσει το βιβλίο) εκτιμώ, ότι όλοι τα ίδια βλέπουμε, αλλά άλλα καταλαβαίνουμε!!!!!

Ο «πνευματικός» κόσμος σχεδόν δικαιώνει τον πρωταγωνιστή, βρίσκοντας ως «ελαφρυντικά» την μετέπειτα κακοποίηση του (παρότι δεν υπέστη ούτε βιασμό, ούτε φόνο και παρότι το μεγαλύτερο μέρος της κακοποίησης το δέχτηκε από τους φίλους του) την «μεταχείριση» του ως πειραματόζωο, την «διαστροφική» εκδίκηση του γέροντα, ακόμα και τις πνευματικές αρετές του νέου και το «κρυφό ήθος» (που δεν πρόδωσε τους συνένοχους)…

Και ποιο ήταν το συμπέρασμα του «πνευματικού» κόσμου (και της «σκεπτόμενης» αριστεράς) το οποίο πρόθυμα υιοθέτησε και ο νομικός κόσμος νομοθετώντας και δικάζοντας ανάλογα; Ότι δεν πρέπει να είμαστε και πολύ αυστηροί με αυτά τα καθίκια· ότι είναι «άρρωστοι» και πρέπει να τους φερθούμε με την στοργή που αρμόζει σε αρρώστους!!!!!!!!!! Μάλιστα για την «αρρώστια» τους δεν φταίνε οι ίδιοι, αλλά η κενωνία η ψεύτρα!!!!!!!!!!!!!!!

Με τον καιρό αυτή η αντίληψη επεκτάθηκε για όλες τις κατηγορίες των εγκληματιών. Εδώ που τα λέμε, γιατί να θεωρείται «αρρώστια» μόνο η παιδεραστία και να μην θεωρείται «αρρώστια» η ροπή στην κλοπή, στην απατεωνιά κ.λ.π.; Είχε εξαιρεθεί μέχρι τώρα η τρομοκρατία από αυτήν την αντιμετώπιση, αλλά ήλθε η αριστερά και απεκατέστησε την «αδικία»… Κλείστε όλες τις φυλακές και ιδίως όσες δεν είναι εύκολη η απόδραση. Γιατί να κρατάμε τα προσχήματα πλέον; Γιατί να έχουμε ταμπού απέναντι στην διαφορετικότητα; Τι είναι οι παιδεραστές; Ανθρωποι που αγαπάνε τα παιδιά με τον «δικό τους τρόπο»…

Ως που θα φτάσει αυτή η ανοχή και η ατιμωρησία; Ας αφήσουμε πιά την υποκρισία. Οσο μπαγλαμάδες και να είναι οι πολιτικοί, αφουγκράζονται τι θέλει ο λαός και στο μέτρο που μπορούν, το ικανοποιούν. Το ότι είναι αδύνατον να ικανοποιήσουν τα οικονομικά αιτήματα και μάλιστα υπό το ασφυκτικό πλαίσιο της αποπληρωμής του δημόσιου χρέους (όπως επέλεξε ο ίδιος ο λαός στις τελευταίες εκλογές) δεν σημαίνει ότι θα αδιαφορούσαν, αν υπήρχε πραγματική λαϊκή απαίτηση για παραδειγματική τιμωρία των δράκων και κάθαρση των ίδιων των «θεσμών» από αυτά τα στοιχεία.

Είναι τραγικό, μία μικρή μειοψηφεία διεστραμμένων να επιβάλει την θέληση της και τις ορέξεις της σε ολόκληρη την κοινωνία, αλλά ποιος θα μπορούσε να σώσει μία κοινωνία, που δεν θέλει να σωθεί;

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 24, 2015