Εξομολόγηση από καρδιάς

Όσο πλησιάζουν οι εκλογές η ένταση ανεβαίνει. Κάποιοι αντλώντας θράσος από τις, ύποπτες, δημοσκοπήσεις, έχουν από τώρα χρίσει εαυτούς νικητές και με προειδοποιούν για την επόμενη μέρα. Έτσι, αόριστα. «Θα τα πούμε από Δευτέρα». Ένας δε, κάθε μέρα εδώ και πολύ καιρό, όποτε γράφει καταλήγει λέγοντας: «Θα τα πούμε των Δεκέμβριο»! Κάθε φορά. Τώρα το τι θα πούμε εκτός από τα κάλαντα δεν γνωρίζω.

Με αφορμή λοιπόν τα περιστατικά αυτά θέλω να επισημάνω κάποια πράγματα. Κατ’ αρχήν εκπροσωπώ τον εαυτό μου. Αλλά πιστεύω ότι πολλοί συνοδοιπόροι θα συμφωνήσουν μαζί μου.

Θα αρχίσω με μια υπόθεση εργασίας. Έστω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει τις εκλογές και σχηματίζει κυβέρνηση η ΝΔ μαζί με άλλα κόμματα. Νομίζουν τι; Ότι θα καταρρεύσουμε; Ότι θα αισθανθούμε ανασφαλείς μακριά από την εξουσία; Δεν την θεωρήσαμε ποτέ ιδιοκτησία μας. Μακριά νυχτωμένοι είναι. Είναι δεδομένο ότι θα στενοχωρηθούμε. Κι αυτό διότι αφενός θα ολοκληρώσουν το έργο τους όπως μας απείλησε ο Κος Μεϊμαράκης, το έργο της καταστροφής, και αφετέρου για τον τρόπο με τον οποίον τα κατάφεραν.

Όταν ξεκινήσαμε γνωρίζαμε ότι θα συναντήσουμε ανυπέρβλητες δυσκολίες. Δεν είχαμε παρά να εκτιμήσουμε το ασύμμετρο των αντίπαλων δυνάμεων, την χαοτική διαφορά τους. Από την μια υπήρχαν οι παγκόσμιες αγορές που στην ουσία διοικούν ολόκληρο τον πλανήτη. Δίπλα τους οι μεγάλες τράπεζες, οι οίκοι αξιολόγησης, οι κυβερνήσεις των ισχυρών της Ευρώπης, όλοι οι μεγαλο… στο εσωτερικό, κανάλια, τύπος, όλη η διαπλοκή, η διαφθορά και τα γνωστά τρία κόμματα. Γνωρίζαμε επίσης ότι θα μας επιτεθούν λυσσαλέα γιατί είχαν πολλά να χάσουν. Γνωρίζαμε ακόμα ότι διαθέτουν αστείρευτες οικονομικές δυνατότητες για να εξαγοράσουν, να προπαγανδίσουν, να ιδρύσουν κόμματα.

Και από την άλλη, μια χούφτα άνθρωποι μιας μικρής χώρας. Με μοναδικά όπλα το δίκιο, τα ιδανικά μας, τα όνειρά μας για ένα καλύτερο, δικαιότερο, κόσμο όπου ο καθένας θα είχε το δικαίωμα να ζήσει με αξιοπρέπεια.

Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στην τρομοκρατία που μας ασκήθηκε. Στην αισχρή προπαγάνδα. Στην λάσπη που φάγαμε. Μίλησαν για Μικρασιατικές καταστροφές, για έξοδο από την ΟΝΕ, για λοιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς. Μέχρι και ότι οι γυναίκες μας θα καταντούσαν πόρνες.

Κι όμως αντέξαμε και κερδίσαμε τις εκλογές. Και τότε άρχισε η δεύτερη μάχη, σκληρότερη από την πρώτη. Δεν είναι μόνο ότι επανέλαβαν με μεγαλύτερη σφοδρότητα τις προεκλογικές τους πρακτικές, προχώρησαν σε πράξεις. Τρεις φορές συμφώνησαν με τις προτάσεις μας, τρεις φορές αθέτησαν τον λόγο τους. Μας έφεραν σε οικονομική ασφυξία, ένα βήμα πριν τον γκρεμό.

Τότε ζητήθηκε η γνώμη του λαού με το δημοψήφισμα. Παραποίησαν το ερώτημα και, για να μην μακρηγορώ μας μήνυσαν ότι αν ψηφίσουμε ΟΧΙ θα μας τελειώσουν. Κι όμως ψηφίσαμε συντριπτικά ΟΧΙ. Και πράγματι αποφάσισαν να μας τελειώσουν. Με μυστικά σχέδια γκρέξιτ.

Ο πρωθυπουργός είπε ότι ο Έλληνας ψήφισε για το γαμώτο. Τον ειρωνεύτηκαν. Κι όμως, ένα τεράστιο γαμώτο 40 χρόνων βγήκε από μέσα μας. Αυτό που δεν τόλμησαν άλλοι να αρθρώσουν τόσα χρόνια.

Όλο αυτό το διάστημα των έξι μηνών είχαν και την αμέριστη βοήθεια των τριών κομμάτων τα οποία συκοφαντούσαν, προπαγάνδιζαν και το κυριότερο έβαζαν τρικλοποδιές σε κάθε μας προσπάθεια. Υπάρχουν σωρεία πράξεων και δηλώσεων που το αποδεικνύουν.

Ήρθε η ημέρα της τελικής διαπραγμάτευσης. Ένα εξαντλητικό τριήμερο που κατέληξε σε ένα εφιαλτικό 17ωρο. Όπου οι εκπρόσωποι 18 χωρών σφυροκοπούσαν ανελέητα τον Έλληνα πρωθυπουργό, τον απείλησαν, τον ειρωνεύτηκαν, θέλησαν να τον τελειώσουν. Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες διερμηνέων που ήταν μέσα στην αίθουσα αλλά και δημοσιογράφων έξω που έφτασαν να κλαίνε με λυγμούς. Υπάρχει και μια φράση που κάνει τον γύρο του διαδικτύου παγκόσμια και αποδίδεται στον Σόιμπλε: «Θα σε γδάρουμε και θα στείλουμε το τομάρι σου στους Ποδέμος». Μπορεί να μην ισχύει και να είναι μια υπερβολή, δεν παύει όμως να περιγράφει ακριβώς το κλίμα τρομοκρατίας που επικρατούσε.

Κι όμως ο πρωθυπουργός στάθηκε όρθιος. Κι όταν, βλέποντας ότι αντέχει, του ζήτησαν το ανεπίτρεπτο, να παραχωρήσει την δημόσια περιουσία σε ξένη εταιρεία με έδρα το Λουξεμβούργο είχα το σθένος να σηκωθεί, να πει ότι προδότης δεν γίνεται και να τους χαιρετήσει. Το τι επακολούθησε είναι γνωστό.

Όταν τελικά αποφασίστηκε η συμφωνία είχε να επιλέξει μεταξύ μιας αθέτησης των υποσχέσεών του και της εξόδου από την ευρωζώνη και την δραχμή. Θεωρώντας ότι ή έξοδος θα ήταν καταστροφική, σεβόμενος την βούληση του λαού που σε ποσοστό 70% επιθυμούσε την παραμονή στο ευρώ προχώρησε, στην πολύ επώδυνη, για εκείνον, υπογραφή της συμφωνίας. Παραμέρισε την ιδεολογία του, την επιθυμία του, το κόμμα του και την καρέκλα του για να μην βάλει την πατρίδα του σε περιπέτειες. Και όλοι ξέρουμε τώρα ότι πλήρωσε βαρύτατο τίμημα.

Όσον αφορά τώρα στο αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας θεωρώ ότι πρέπει κανείς να το δει σε δύο επίπεδα. Το ένα είναι το δημοσιονομικό/οικονομικό και το άλλο είναι το ανθρώπινο, η ευρύτερη εικόνα.

Το πρώτο είναι σίγουρο ότι δεν πήγε καλά. Υπογράφτηκε μια συμφωνία που περιέχει στον οικονομικό τομέα σκληρούς έως απάνθρωπους όρους. Ιδίως για τους ελ. Επαγγελματίες, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις καθώς και τα προσυμφωνηθέντα για τους αγρότες. Θα θιγούν ασφαλώς και οι συντάξεις, μόνο που εδώ καλό είναι να θυμούνται οι προπαγανδίζοντες τέως ότι εκείνοι υπέγραψαν το 2012 την ρήτρα μηδενικού ελλείμματος με έναρξη ισχύος το 2015.

Όλα αυτά τα είπε ευθαρσώς ο πρωθυπουργός στον λαό. Δεν έκρυψε τις δυσκολίες. Παραδέχτηκε ότι απομακρύνθηκε από τις δεσμεύσεις του και ότι υπέγραψε, παρά την θέλησή σου, μια δύσκολή συμφωνία. Κι αυτό είναι σημαντικό, δείχνει το ήθος του. Διότι θα θυμόσαστε ότι τα προηγούμενα χρόνια, όταν μας έκοβαν μισθούς και συντάξεις, παρουσίαζαν τα μνημόνιά τους ως θρίαμβο και αποτέλεσμα σκληρών διαπραγματεύσεων.

Όσον αφορά τώρα στην μεγάλη εικόνα έγιναν σημαντικά βήματα, βήματα που δεν είχαν γίνει ποτέ στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο.

1) Το ελληνικό πρόβλημα έγινε παγκόσμια γνωστό. Ενημερώθηκαν όλες οι χώρες για το τι συμβαίνει εδώ. Ενημερώθηκαν δε από εμάς, όχι από τους «εταίρους» που μας συκοφαντούσαν συστηματικά. Στην τελική διαπραγμάτευση όλος ο πλανήτης κρατούσε την ανάσα του.

2) Καταφέραμε να ανοίξουμε μια μεγάλη ρωγμή στην απόλυτη ηγεμονία των Γερμανών στην Ευρώπη και να τους αναγκάσουμε να υποχωρήσουν στα ακραία σχέδια που απεργάζονταν για την χώρα μας.

3) Αποκτήσαμε, για πρώτη φορά, συμμάχους. Την Κομισιόν, την Γαλλία, την Ιταλία. Δηλώσεις συμπαράστασης από χώρες της Λατινικής Αμερικής και άλλες. Και κυρίως πείσαμε για το δίκιο μας μεγάλα τμήματα των λαών της Ευρώπης. Σε δεκάδες πρωτεύουσες γίνονταν τότε μεγάλες διαδηλώσεις συμπαράστασης.

4) Δώσαμε σε αξιωματούχους, οικονομολόγους και πολιτικούς ότι η λιτότητα είναι λάθος. Τους αναγκάσαμε να προβληματιστούν για την ορθότητα των μέχρι τότε αναμφισβήτητων νεοφιλελεύθερων συνταγών τους.

5) Τέλος, σπείραμε τον σπόρο μιας άλλης Ευρώπης όπως την οραματίστηκαν οι ιδρυτές της. Μιας Ευρώπης πολιτικά ενωμένης, μιας Ευρώπης αλληλεγγύης, ισονομίας, δημοκρατίας που να νοιάζεται για τον λαό, για τον άνθρωπο. Κάναμε τα πρώτα βήματα προς την κατεύθυνση αυτή. Σιγά - σιγά ο σπόρος αυτός θα φυτρώσει, θα καρπίσει. Και αισιοδοξώ ότι αν όχι εμείς της ηλικίας μου αλλά τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα ζήσουν σε μια καλύτερη Ευρώπη, σ’ έναν καλύτερο κόσμο.

Γνωρίζω ότι οι αντίπαλοί μας αυτά τα θεωρούν ρομαντικά, καθόλου πρακτικά και συνήθως τα ειρωνεύονται. Τώρα που έχει επικρατήσει ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός το μόνο που έχει σημασία είναι το χρήμα. Ο άνθρωπος έχει περιοριστεί σε θεατή της ζωής του που άλλοι ορίζουν. «Για το καλό του» βέβαια. Γιατί ο μέσος άνθρωπος είναι αδαής, μόνον αυτοί, οι λίγοι, γνωρίζουν τι πρέπει να γίνει.

Ξέχασαν την ρήση του Πρωταγόρα: «Παν μέτρον Άνθρωπος»!

Για όλα τα παραπάνω λοιπόν, και πιστεύω ότι πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί μου, αισθάνομαι, σε σημαντικό βαθμό νικητής. Δεν έχουμε κανένα λόγο να ντρεπόμαστε για κάτι. Το τελευταίο 8μηνο κάναμε ένα όμορφο αλλά και δύσκολο ταξίδι. Το αν θα βρούμε την Ιθάκη μας είναι δευτερεύον. Είμαι υπερήφανος που ήμουν μέλος αυτού του πληρώματος. Κι αν αντιμετωπίσαμε βρωμιές, συκοφαντίες, χτυπήματα κάτω από την ζώνη, στιγμή δεν παραιτηθήκαμε από το ήθος μας, τις αρχές μας, την αξιοπρέπειά μας. Δώσαμε καλό, έντιμο και ευπρεπή αγώνα. Και όλα αυτά που ζήσαμε δεν μπορεί κανείς να μας τα πάρει. Γιατί δεν ΕΧΟΥΜΕ αλλά ΕΙΜΑΣΤΕ. Μέσα μας.

Στο κάτω – κάτω πιστεύω στον στίχο του αγαπημένου μου ποιητή Τίτου Πατρίκιου με τίτλο ΠΡΟΣΦΟΡΑ.

«Αν για να σ’ αντιμετωπίσω πρέπει
Ν’ απαρνηθώ τ’ ανθρώπινά μου,
Τότε σου τη προσφέρω άκοπη τη νίκη».

www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=8892#sthash.movwMIg2.dpuf

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 22, 2015