Ταξιτζήδες να 'ούμε...

Παίρνω ταξί πάντα τυχαία. Δεν κάνω face control στους οδηγούς για να τους εμπιστευτώ την διαδρομή μου. Τον προορισμό μου. Διαλέγω πάντα τον ταξιτζή που είναι εγγύτερα σε μένα. Εξάλλου η φυσιογνωμική σαν θεωρία έχει καταρρεύσει. Άλλες φορές μου τυχαίνει ημεδαπός ταξιτζής, άλλες αλλοδαπός. Μερικές φορές κάποιος λαλίστατος και ακόμη πιο σπάνια ένας σιωπηλός. Οι οδηγοί είναι καθαροί τελευταία και ευγενικοί. Όταν  πατήσω το κομβίον της χαλάρωσης η προσωπικότητα τους εκπτυχώνεται σε όλο της το κλέος. Οι βρωμιάρηδες ταξιτζήδες είναι αυτοί που δουλεύουν ώρες και συνήθως κουβαλάνε μαζί τους κι ένα άδειο μπουκάλι για να κατουράνε μέσα. Η πιο ευχάριστη σύμπραξη για να βγάλω μια διαδρομή μαζί με τον οδηγό μου είναι όταν στο τιμόνι με περιμένει ένα ωραίος άντρας. Με την άκρη του ματιού μου και όσο πιο διακριτικά γίνεται εμπνέω στον –συνήθως- νεαρό και όμορφο την διάθεση να μου μιλήσει για τα ερωτικά του.  Παραληρεί . Γίνομαι αυτήκοος μάρτυρας ερωτικών κατορθωμάτων ασύλληπτου αφροδισιασμού. Μια ερωτική εποποιία στήνεται με απαράμιλλη δεξιοτεχνία και υποβόσκοντα στόχο την ενίσχυση της ταυτότητας του αφηγητή. Ενίσχυση που ανατροφοδοτείται από  το δικό μου μερίδιο στη διάδραση με τον ταρίφα. Πέρα απ’ όλους αυτούς, υπάρχουν γυναίκες ταξιτζήδες, ελάχιστοι ελαφρώς ψυχοπαθείς και πολύ λίγοι που δεν ξέρουν ούτε στο σπίτι τους να πάνε.

Κι αν η ζωή είναι όνειρο κρυμμένο σ’ ένα όνειρο, είναι σίγουρα κι ένα ταξίδι μέσα σ’ ένα ταξίδι. Δεν υπάρχουν προϋποθέσεις όταν μπαίνω σε ταξί. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως θα έρθω σε επαφή μ’ έναν άνθρωπο που έχει μια πολύ πιο βιωματική σχέση με την πραγματικότητα απ’ ότι εγώ μ’ αυτή. Ο καθένας απ’ τους επαγγελματίες του συγκεκριμένου κλάδου  είναι και μια εκδοχή της αλήθειας. Εκεί που όλοι τους είναι αλάθευτοι ως προς τις εκτιμήσεις  τους είναι στα ζητήματα του πόνου και του άγχους των ανθρώπων. Φανταστείτε ότι οι ταξιτζήδες ακούνε για ώρες ενημερωτικές εκπομπές στο ραδιόφωνο και  συνομιλούν με δεκάδες πελάτες τους. Όσο ασήμαντη και να είναι η διηθητική ικανότητα της αντίληψης τους πάντα θα έχουν κάτι εύστοχο να μοιραστούν μαζί μου. Το ταξί είναι μια μορφή της διά βίου μάθησης. Υπάρχει βέβαια το διακύβευμα τα επιμορφωτικά σεμινάρια με τους συνοδηγούς να είναι επικίνδυνα. Ο συνοδηγός έχει το ρόλο του παιδαγωγού και μια σωρεία από σκάρτους τέτοιους μεταπλάθουν τον ταξιτζή σε επιπόλαιο ομιλούν υποκείμενο που εκφέρει κυρίως πομφόλυγες. Όπως τελικά και να έχει το πράγμα και τα δύο μέρη της σχέσης ταξιτζή και πελάτη κάτι παίρνουν και κάτι απορρίπτουν. Γίνονται ζυμώσεις στο τροχήλατο μεταφορικό μέσο. Μια βιασμένη αλήθεια προσπαθεί να απελευθερωθεί και να διαφωτίσει τους ευρισκόμενους στο αυτοκίνητο.

Όταν οι επιβάτες είναι πολλοί, οι διάλογοι έχουν χαρακτήρα εριστικών λόγων. Σημασία δεν έχει η αλήθεια. Αυτή αποσκορακίζεται. Σημασία έχει ο χαβαλές, η πειθώ και η ψευδαίσθηση απ’ όλους της κατοχής μεγάλων μυστικών. Η χαρά της συνομωσίας. Η συνομωσία αυγατίζει τους οπαδούς της σ’ ένα ταξί γεμάτο κόσμο. Η κριτική ικανότητα χαλαρώνει την ετοιμότητα της, απεμπολώντας την σοβαρότητα της για χάρη της γοητείας της ασημαντότητας. Η κούραση ξεθυμαίνει μέσα από  ευφυολογήματα και βλακείες.

Τελευταία φορά που πήρα ταξί ήταν χθες. Μία στον πηγαιμό και μία στην επιστροφή από τον προορισμό μου. Την πρώτη φορά απόλαυσα τόσο τη διαδρομή και τη συζήτηση με τον ταξιτζή όσο να  θυμάμαι και τα δυο  την ώρα τούτη που πληκτρολογώ αυτές τις γραμμές. Ο κλιματισμός στο εσωτερικό του αυτοκινήτου ήταν τέλειος. Δεν μπορούσα να μην μιλήσω μέσα σ’ αυτή την  ευφορία, την υποβαλλόμενη απ’ τις τεχνητές κλιματικές συνθήκες. Υπήρχε μέσα μου μια γαλήνη και σχολίασα αβίαστα την υπερβολική ζέστη και τις δουλειές μου στην πόλη.  Αναφέρθηκα εκτεταμένα στον τόπο καταγωγής μου. Αυτή η τελευταία πληροφορία άνοιξε ένα μεγάλο διάλογο για τις γνωριμίες που είχε  ο ταξιτζής στην ιδιαίτερη μου πατρίδα. Ενίοτε οι ταξιτζήδες είναι και  ιστορικοί. Γνωρίζουν πολλές οικογένειες, μπορούν να σου δώσουν πληροφορίες για συγκεκριμένα τοπωνύμια… Η σκέψη τους έχει κατά κάποιο τρόπο εκγυμναστεί στην ύφανση διασυνδετικών κρίκων μεταξύ όλων όσων μαθαίνουν απ’ τους συνομιλητές τους. Βρεθήκαμε να στήνουμε ένα εξόδιο λόγο για έναν προσφάτως πεθαμένο συμπατριώτη μου. Ήξερα τον αποθανόντα από την παιδική μου ηλικία.  Η εικόνα του είναι αυτή που είχα μπροστά μου όντας παιδί. Όταν δυο άνθρωποι μοιράζονται την μνήμη μιας ανθρώπινης απώλειας αναπόφευκτα έρχονται πιο κοντά. Αναπτύσσεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, έστω και για λίγο, μια ιδιότυπη συγγένεια. Κατέβηκα απ’ το ταξί και ήτανε πιο αισθητό από ποτέ ότι όλο και  μεγαλώνω , όλο και ωριμάζω. Όσο αυξάνουν οι απώλειες δικών μας ανθρώπων τόσο η σκέψη του θανάτου γίνεται πιο οικεία.

http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politismos&id=8628#sthash.jdR5DHhz.dpuf

Δημοσίευση: Αυγούστου 09, 2015