Το σύγχρονο πολιτικό μας φάσμα

Προσωπικά θεωρώ ότι η ανθρωπότητα δεν έχει άλλη επιλογή από την λιτότητα. Λιτότητα με την έννοια της εξοικονόμησης και αναπλήρωσης των φυσικών πόρων που «καταναλώνει». Αλλιώς δεν έχει καθόλου μέλλον.

Αυτή βέβαια η επιλογή της λιτότητας ουδεμία σχέση έχει με τις πολιτικές λιτότητας που ακολουθούνται ετσιθελικά και τυραννικά σε επιμέρους χώρες και τους πολίτες τους, την ίδια στιγμή που ο παγκόσμιος καταναλωτισμός γιγαντώνεται.

Στην Ελλάδα η επενδυτική αριστερά είχε πάντοτε παντιέρα το τέλος της λιτότητας, μέχρι που το κυβερνητικό κομμάτι της την υιοθέτησε τελικά ως αναπόφευκτη θυσία για την παραμονή της χώρας στο ευρώ αλλά το αριστερότερο τμήμα της συνεχίζει να την διατρανώνει, αν και γνωρίζουν ότι δεν έχουμε κάνει ως κράτος καμία απολύτως προετοιμασία για να την αποτολμήσουμε και να έχουμε ελπίδες επιβίωσης.

Οι μεν λοιπόν θεωρώ ότι φέρθηκαν εντελώς αναξιοπρεπώς και χυδαία, ενώ οι περισσότεροι των δε θεωρώ ότι ακροβατούν επικίνδυνα έχοντας ως υπόστρωμα ασφαλείας παρωχημένες και αποτυχημένες πολιτικές, οι οποίες ακολουθήθηκαν στο παρελθόν και οδήγησαν στο σήμερα.

Το θέμα δεν είναι ούτε να πάρουμε δανεικά από άλλους, ούτε να διαγραφεί το χρέος μας για να συνεχίσουμε τον καταναλωτικό μας βίο και ό,τι αυτός συνεπάγεται για τους φυσικούς πόρους του πλανήτη και την απαξίωση της ζωής μας.

Το θέμα είναι να νιώσουμε και να κατανοήσουμε τη χυδαιότητα και τη ματαιότητα του ζειν ως καταναλωτής και να αλλάξουμε πορεία όσο είναι καιρός, να επαναστήσουμε τις αξίες μας.

Κατανοώ λοιπόν όσους προτιμούσαν ανέκαθεν την εκποίηση των φυσικών πόρων της χώρας, την εκπόρνευση του τοπίου και των ιδιαιτεροτήτων της, φυσικών και πολιτισμικών αλλά και την εξαθλίωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού της στο όνομα της ατομικής τους πρόσκαιρης βολής, αλλά δεν τους εκτιμούσα ανέκαθεν πολιτικά διότι τους έβρισκα πολύ ρηχούς και ιδιοτελείς, απόλυτους συνεχιστές της ίδιας αυτοκαταστροφικής ιστορικής πορείας και φέροντες ευθύνη μέγιστη για την κατάντια του γένους των ανθρώπων.

Κατανοώ επίσης όσους εξεγείρονται και φτάνουν στο σημείο να αναφωνούν "όχι μέχρι τέλους" και "ρήξη τώρα με το σύστημα", αλλά θεωρώ ότι οι περισσότεροι εξ αυτών ποθούν να ακολουθήσουμε μια κατεύθυνση εντελώς λανθασμένη και δοκιμασμένη με αποτυχία, μια κατεύθυνση η οποία με απωθεί εντελώς ως ιδέα και ως προοπτική. Ανάμεσά τους όμως υπάρχουν κάποιοι, οι οποίοι ακόμη είναι μειονότητα στο πολιτικό μας φάσμα αλλά αποτελούν ρεύμα ολοένα πιο πολυπληθές στην κοινωνία, οι οποίοι προσεγγίζουν το θέμα της αλλαγής πορείας μας εύστοχα και ουσιαστικά, στρεφόμενοι στις αξίες και στην πρωτογενή ζωή, έχουν δε κάνει πράξη κατά πολύ την πολιτική τους θεώρηση σε τοπική αλλά και σε παγκόσμια κλίμακα, με ορατά ήδη τα πρώτα δείγματα της νέας πραγματικότητας, της μετακαταναλωτικής εποχής, που αποτελεί μονόδρομο για την ανθρωπότητα.

Αυτοί που δεν κατανοώ όμως και που δεν εκτιμώ πλέον καθόλου, είναι οι μεσοβέζοι υποκριτές, όσοι ανήκαν μέχρι πρότινος στην κατηγορία των ψηφοφόρων του Σύριζα, ψήφισαν δηλαδή τέλος στα μνημόνια κλπ, αλλά ανακάλυψαν τελικά τη μία και μοναδική αλήθεια, που δεν ήταν άλλη από το να στηρίξουν όσα μετά βδελυγμίας απέρριπταν, έγιναν οπαδοί του Τσιπριανισμού, και φέρονται έκτοτε ως μέλη φανατικά μιας προσωπολατρικής αίρεσης που δημιουργήθηκε και ενδημεί στους κόλπους της επενδυτικής αριστεράς, η ένταξη στην οποία απαιτεί, λες, να απεκδυθεί ο πιστός την τσίπα του. Είναι μια νέα απόδειξη αυτοί ότι η εποχή μας σάπισε.

www.thepressproject.gr/article/79328/To-sugxrono-politiko-mas-fasma

Δημοσίευση: Ιουλίου 26, 2015