Να μιλήσουμε ανοιχτά

του Άρη Δαβαράκη

Υπάρχουν κάποια θέματα που δεν τολμάμε να τα κουβεντιάσουμε ανοιχτά και αυτό δεν θα μας βγει σε καλό. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο σαφής γίνεται. Η «συγκυβέρνηση» μοιάζει να παραπατάει, ο ίδιος ο Σαμαράς, ακόμα και ο Βενιζέλος, πρέπει να έχουν κουραστεί πολύ προσπαθώντας να βρούνε τρόπους να συμβιβάσουνε τα ασυμβίβαστα, τις απαιτήσεις των δανειστών, τις απαιτήσεις της εγχώριας ολιγαρχίας μας και τις απαιτήσεις των ψηφοφόρων που έχουν υποστεί τα πάνδεινα και δεν έχουν συχνά την ευκαιρία να εκφραστούν, μόνο μπροστά στην κάλπη κάθε τόσα χρόνια. Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς τι θα συμβεί στις επόμενες βουλευτικές εκλογές του Μαρτίου ή του Απριλίου 2015 – αφού η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα βουλή πρέπει μάλλον να αποκλεισθεί. Τα ποσοστά της ΝΔ θα συρρικνωθούν ακόμα περισσότερο, ενώ το ΠΑΣΟΚ θα ζήσει πάλι την αγωνία του 3% και θα δούμε πως θα τα καταφέρει να εκλέξει λίγους βουλευτές που τους βλέπω να κάθονται στο κοινοβούλιο εκεί που καθότανε κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ (ή όπως λεγόταν τότε) του 3%.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι βέβαια πρώτο κόμμα και πολύ πιθανόν να είναι και αυτοδύναμος – έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα. Οπότε είτε μόνος του, είτε με την στήριξη κάποιου άλλου κόμματος, θα σχηματίσει κυβέρνηση και θα δοκιμάσει να βάλει μια τάξη και ένα πρόγραμμα με σαφείς κατευθύνσεις, το οποίο, για να πετύχει θα χρειαστεί οπωσδήποτε την ενεργητική και δημιουργική συμπαράσταση των ψηφοφόρων του – και, αν γίνει αυτό το θαύμα – και της ευρύτερης κοινωνίας. Ένα καινούργιο κόμμα εξουσίας μόνο με τον αρχηγό και τα στελέχη του δεν θα μπορέσει να πετύχει σοβαρούς στόχους που θα χρειαστούν σύμπνοια, υπομονή από την κοινωνία και έναν ενθουσιασμό για «το καινούργιο» - που αποτελεί προϋπόθεση για την συνέχεια.

Για να ενθουσιαστεί όμως μια κοινωνία γονατισμένη από την κρίση, την ύφεση, την φτώχεια, την ανεργία, την αδικία και την στέρηση βασικών υποδομών και αγαθών (παιδεία, νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία, διαχείριση του προβλήματος των μεταναστών «χωρίς χαρτιά» - και τόσα άλλα), θα πρέπει να δει μπροστά της ένα φώς και να πεισθεί πως αν συντονιστούν οι προσπάθειές της με αυτές της νέας, αριστερής πια, κυβέρνησης, υπάρχει πράγματι ελπίδα για μια καλύτερη ζωή και για την επίλυση των μεγάλων προβλημάτων της.

Εδώ είναι το μεγάλο ζόρι και η κουβέντα που δεν έχει ακόμα ξεκινήσει και, χωρίς αυτήν, η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει είναι καταδικασμένη και αυτή να φθαρεί, να απογοητεύσει και να αποτύχει. Και τα ερωτήματα που ΔΕΝ τίθενται και δεν συζητούνται όπως θάπρεπε, ανοιχτά, (με όλα τα ρίσκα που αυτό συνεπάγεται) είναι βαριά ερωτήματα.

Να τολμήσω ένα παράδειγμα: Τι θα πει «αριστερή κυβέρνηση» το 2015 σε μια χώρα που έχει περάσει και εμφύλιο και τώρα είναι στην ζώνη του ευρώ και στην ΕΕ; Το ερώτημα είναι πρακτικό, όχι θεωρητικό. Βλέπουμε χρόνια τώρα ότι η χώρα είναι δεμένη χειροπόδαρα στο άρμα του παγκόσμιου «καπιταλισμού» (καθόλου δεν με ευχαριστεί να βγάζω από το ντουλάπι τέτοιες παλιές ταμπέλλες – αλλά δεν γίνεται αλλοιώς) και είναι κιόλας ένα από τα πρώτα και, κυρίως, τα μεγαλύτερα θύματα της αποτυχίας αυτού του συστήματος που το λέμε και «νεοφιλελευθερισμό» - ένα εφαρμοσμένο οικονομικό δόγμα που στην ουσία κηρύττει το «anything goes» (ή «πάρτα όλα») και δεν έχει ούτε νόμους, ούτε κανόνες, ούτε άλλους στόχους από την, με κάθε τρόπο, ιδιωτική κερδοφορία, τον «πλούτο» όπως το εννοούν οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι που έχουν μάλιστα και τον τελευταίο λόγο αφού αυτοί, με κάποια εξουσία που δεν έχω καταλάβει από πού εκπορεύεται, μπορούν να «αξιολογούν» όχι μόνο τις επιδόσεις κάποιων επιχειρήσεων, ή τραπεζών, αλλά και των κυβερνήσεων ακόμα, και των κρατών όλου του πλανήτη. 

Απέναντι σε όλο αυτό το «σύστημα» που (ενώ χωρίς αμφιβολία βρίσκεται ήδη σε δύσκολη θέση και συνεχώς αποτυγχάνει) είναι ακόμα το κυρίαρχο στον πλανήτη, πως θα συμπεριφερθεί η νέα σύγχρονη Ελληνική αριστερά; Τι θα αντιτάξει; Μιλάμε για ένα σύστημα που έχει θεοποιήσει το χρήμα σε τέτοιο βαθμό ώστε να είναι η μοναδική πια θρησκεία του. Μια θρησκεία με φανατικούς πιστούς, αληθινούς μουτζαχεντίν του πλούτου, που μπροστά της όλα τα άλλα, φιλοσοφία, ιδεολογίες, οράματα, θεωρούνται αυτόματα «αστειότητες».

Η Ελλάδα που, πολύ σύντομα θα αναλάβει την ευθύνη της ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ, χρωστάει λεφτά στον καπιταλισμό και απειλείται από αυτόν με άμεσες και σκληρές «κυρώσεις» αν δεν φανεί συνεπής στις υποχρεώσεις της – όπως διαμορφώθηκαν μέσα στις δεκαετίες και πήραν την τελική μορφή τους με τα μνημόνια και τις υποχρεώσεις που ανέλαβε η χώρα με την υπογραφή τους.

Δηλαδή η νέα αριστερή κυβέρνηση, την επόμενη κιόλας μέρα, θα πρέπει να συνομιλήσει με τους (περιβόητους πιά) «δανειστές» μας και τους εταίρους μας στην ΕΕ, με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, με τον ίδιο τον καπιταλισμό δηλαδή. Όλοι οι Έλληνες που ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο θέλουμε να ξέρουμε τι στάση σκέπτεται να κρατήσει η αυτοδύναμη ή με την συνεργασία κάποιου άλλου κόμματος, κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Θα «διαπραγματευτεί», ναι. Αλλά αν η άλλη πλευρά επιμείνει στις θέσεις της, όπως έκανε και με όλες τις κυβερνήσεις που προηγήθηκαν, η νέα, σύγχρονη αριστερά θα τολμήσει επιτέλους να το πει ξεκάθαρα πως υπάρχει ζωή και εκτός ευρώ, πως η Ελλάδα μπορεί και θέλει να σταθεί στα πόδια της και να ανακτήσει την αξιοπρέπεια της πάσει θυσία;

Είμαστε πιά σε μια ευθεία τελική όπου κάποια πράγματα πρέπει να ξεκαθαριστούν με διαύγεια και σαφήνεια –ώστε η νέα ηγεσία της χώρας να έχει άμεσο και δυναμικό της σύμμαχο τον Έλληνα πολίτη στο, έτσι κι’ αλλοιώς, πολύ δύσκολο έργο που αναλαμβάνει.

Χωρίς έναν ενθουσιασμό στην κοινωνία και χωρίς την αποφασιστική συνεργασία της, θα αποτύχει και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Γι’ αυτό ας μην αργούμε: Πρέπει να ανασηκώσουμε επιτέλους τα μανίκια και να σκεφτούμε σοβαρά τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μας για να βοηθήσουμε να μην χαθεί αυτή η ευκαιρία, η μοναδική στην πρόσφατη ιστορία μας.

Πρέπει να αρχίσει ο διάλογος. Σε λίγους μήνες η Ελλάδα πατάει το restart.

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 15, 2014