Τέχνη των πολιτικολάγνων η τέχνη του υπογάστριου…

Τα γεγονότα της τρέχουσας ζωής δεν προσαρμόζονται με την εξήγηση που προσπαθούν να τους δώσουν οι γνώριμες εγχώριες ψευτοιδεολογίες, που έδρεψαν τις ελπίδες των πολιτών και “άδειασαν” τα στομάχια τους, για να εκθρέψουν την πολιτική παχυδερμία και να αναγάγουν την πολιτικολαγνεία σε τέχνη του υπογαστρίου…

του Στέλιου Συρμόγλου

Η πολιτική είναι η μέθοδος που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι άνθρωποι για να μεταφέρουν τις μεγάλες προωθητικές ιδέες στην καθημερινή πραγμάτωση. Και το δυνατό συνάμα μέσο, για να προσδώσουν κύρος και δύναμη στους νόμους που εκπηγάζουν από τις ιδέες αυτές. Το δε άτομο είναι μια πραγματικότητα δυναμική. Οποιαδήποτε κι αν είναι η αντίδραση της κοινωνίας στο άτομο, η αντίδραση του ατόμου στην κοινωνία δεν θα μπορούσε να αγνοηθεί ή να παραμεληθεί.

Η κονιορτοποίηση του ατομικού παράγοντα από το πολιτικό σύστημα και η άρνηση σε τούτου μιας, λίγο ή πολύ, αποφασιστικής επιρροής στην πορεία της κοινωνίας, ανήκει στην νηπιακή περίοδο της ματεριαλιστικής θεωρίας και έχει απορριφθεί από την πράξη. Ο ψυχικός δυναμισμός και η ανεξαρτησία του ατόμου συγκροτούν την ατομική και κοινωνική ελευθερία. Προσδιορίζουν την κοινωνική ευθύνη.

Αν εκλείψει ο ψυχικός δυναμισμός του πολίτη, τότε αφήνεται έρμαιη η κοινωνία στα χέρια των πολιτικολάγνων και των “εξειδικευμένων” στη τέχνη του υπογαστρίου, που υφαίνουν το δράμα της μεγάλης εθνικής περιπέτειας. Η Ελλάδα, μια ολόκληρη χώρα, έχει γίνει εκτροφείο θηραμάτων και κυνηγών. Κι αυτό γιατί δεν υπήρξε τα τελευταία χρόνια κοινή συνείδηση του απόλυτου, της πρωταρχικής αναγκαιότητας. Δεν υπήρξαν αναζητητές του εφικτού και διερευνητές λύσεων, που να συνδυάζουν τη βατότητα με τη ρεαλιστική προσδοκία. Αλλοτε έμπλεοι ενθουσιασμού κι άλλοτε απογοήτευσης χάσαμε τις πραγματικότητες, που διασφαλίζουν τη μόνη δυνατότητα πρόσβασης στην προοπτική.

Τα προβλήματα πολλά. Με την κυβέρνηση να εξαγγέλλει ως αρχιερέας και επί των νεκρών υδάτων. Ανακοινώνει νούμερα. Αυτή η πρόσκαιρη “ευημερία” των αριθμών, με διάφορες αλχημικές μίξεις φυσικά, επιμηκύνει την πρωτοκαθερία στην όχθη της εξουσίας. Και συνεχίζεται η εφαρμογή είτε ευκαιριακών πολιτικών, είτε μνημονιακών πολιτικών κατά τις επιταγές των δανειστών υπό την αυστηρότατη εποπτεία τους…

Τέλεια περιφρόνηση της λαικής φρόνησης!.. Υπάρχει όμως λαική φρόνηση; Δεν υπάρχει. Γιατί οι μεν χειροκροτούν τα σφάλματα των ημετέρων και οι άλλοι “μουτζώνουν” τα σφάλματα των αντιπάλων. Οπότε τα λάθη και των μεν και των δε, προσυπογράφονται τελικά ως αποδεκτά από το επιμερισμένο άβουλο σύνολο.

Διάχυτη και η πολιτική ανοησία των πολιτικολάγνων. Χειμαρρώδης η πολιτική γελοιότητα “ξεχειλίζει” από τα τηλεοπτικά παράθυρα της δημοσιογραφικής αθλιότητας. Μέσα σε τούτους τους καιρούς της θολής κοινωνικής αναταραχής, οι ύποπτες συνειδήσεις δοκιμάζουν την αντοχή τους στους ρύπους της πολιτικής. Ολες οι έννοιες που έχουν αγιαστεί από κοινωνικές θυσίες και ολοκαυτώματα έχουν φθαρεί απο τη δίνη της εθνικής περιπέτειας. Η Ελλάδα έγινε ντοβλέτι και στέππα των αδίστακτων οικονομικών συμφερόντων, που εξαπέλυσαν μια ανέλπιδα μάχη στο βασανισμένο τούτο τόπο.

Η εποχή της αυτόνομης εθνικής ζωής έληξε. Η απειλή για χειρότερα δεινά, πέρα των κυβερνητικών φληναφημάτων αισιοδοξίας, δεν αφοπλίζεται. Ο φόβος, όσο κι αν συσσωματώνει, είναι ταυτόχρονα και στοιχείο αποσυνθετικό. Οσο οι πιέσεις των δανειστών αυξάνονται, όσο το μέλλον είναι βαρύφορτο από αξιώσεις και υποχρεώσεις , η αφομοίωση της ιδέας της ενότητας με βασικό πηρύνα το δημοκρατικό ιδεώδες και της πολιτικής ελευθερίας του ατόμου, θα παρεμποδίζεται από κομματικούς υπολογισμούς, την πολιτικολαγνεία και προσωπικούς καιροσκοπισμούς.

Η πολιτική της αναμέτρησης με τα μεγέθη των προβλημάτων της χώρας στέκεται μόνο σε λεξιθηρικά επίπεδα. Στην πράξη είναι η πολιτική της αδιαφορίας για την κοινωνία και του άκρατου ενδιαφέροντος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των δανειστών. Η πολιτική της αδιαφορίας, όμως, αφανίζει τη δημοκρατία. Η δημοκρατία δεν είναι μια ιδέα. Είναι ψωμί, είναι παιδεία, είναι δικαιοσύνη, είναι ανάπτυξη, είναι σεβασμός του πολίτη στο κράτος και το αντίθετο.

Απ’ όλα αυτά τι έχουμε οι Ελληνες; Είμαστε οι φτωχοπάροικοι στο παλιό Ουέστ, που ζούμε με τον καθημερινό φόβο για νέες επιδρομές φόρων, αποψίλωσης των μισθών, αυξήσεων στα βασικά είδη διατροφής, διόγκωσης της ανεργίας, αγωνίας για την αποπληρωμή δανείων. Και βέβαια το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν εντοπίζεται στο ποιο κόμμα, στην ποια πολιτική θα διαδεχθεί την πολιτική της αδιαφορίας. Δεν αναμένεται τίποτα από τις αλληλοδιαδοχές. Είναι θέμα πολιτικής μεταλλαγής, θέμα πολιτικών συνειδήσεων.

Γιατί, έτσι όπως πάνε τα πράγματα, με καπνούς χωρίς μάχες, οι μπόρες που έχουν ενσκύψει θα διαλύσουν τους καπνούς σύντομα. Η θηλειά έχει περαστεί στο λαιμό του Ελληνα. Τι απομένει; Η αιώρηση φυσικά! Κανένας δεν μπόρεσε ποτέ να δει το πτώμα του. Μεταξύ της πολιτικής αδιαφορίας (εξουσία) και της μεταφυσικής πολιτικής (λαός) δεν υπάρχουν ούτε γέφυρες, ούτε δρόμοι. Οι πάνω δεν πρόκειται να αφήσουν τη “βολική” πολιτική της παχυδερμίας, που άλλωστε εκτρέφει και τις πολιτικές ονειρώξεις τους. Απομένει στους κάτω να εγκαταλείψουν τη μεσσιανική και τη μεταφυσική πολιτική.

Η αναμέτρηση με το πρόβλημα, με το ελληνικό παρόν και μέλλον, κοστίζει στην εξουσία. Κανένας δεν αναλαμβάνει το κόστος. Και έτσι το γράφουμε στο τεφτέρι που λέγεται Ελλάς… Ας τα πληρώσει αυτή. Ποια είναι αυτή; Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε εμείς;

http://freepen.gr

Δημοσίευση: Ιουνίου 06, 2013