Λόγοι Παράλληλοι

І) Ασυναρτησίας το ανάγνωσμα

Συναγωνίζονται ήδη τους Ελληνες πολιτικούς στις παραπλανητικές υποσχέσεις οι τροϊκανοί και τους ξεπερνούν πλέον σε ασυναρτησίες, τις οποίες απλά παπαγαλίζουν τα τσιράκια τους. Ξεκίνησαν πριν τρία χρόνια ζητώντας την άμεση απόλυση 150.000 δημοσίων υπαλλήλων. Αφού είδαν, ότι εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε, μείωσαν τις απαιτήσεις τους ως προς την αμεσότητα και έδωσαν περιθώριο 2-3 χρόνων. Οι πτωχοί τω πνεύματι κουτόφραγκοι νόμισαν, ότι επειδή η κυβέρνηση έλεγε σε όλα «ναι», ήταν αντίθετη με τα «όχι» της αντιπολίτευσης. (κούνια που τους κούναγε…) Ετσι πέρασαν τα τρία χρόνια και οι αφελείς είδαν, ότι δεν απολύθηκε κανένας, οπότε άρχισαν να βάζουν σταδιακά πιο προσγειωμένους στόχους: 

- «ρε παιδιά, με τέτοιο δημόσιο δεν μπορείτε να βρείτε 25.000 κακούς υπάλληλους να απολύσετε;» 

- «ρε παιδιά, ακούσαμε, ότι έχετε 3.000 επίορκους. Διώξτε τουλάχιστον αυτούς»

- «δεν είναι 3.000 αλλά μόνο 1.300- 1.600; Εστω αυτούς»

- «κοιτάχτε· διώξτε κάποιους και πάρτε ισάριθμους άλλους»!!!!!!!!!

Μάλλον πρέπει να αναθεωρήσω την κριτική μου για την διαπραγματευτική ικανότητα της κυβέρνησης. Χωρίς να πει ούτε μια φορά «όχι», εξανάγκασε τους τροϊκανούς να ζητάνε προσλήψεις!!!!!!!!!! Τι τους ποτίζετε ρε αδέρφια στα μίτινγκ; Και η παράνοια δεν σταματάει εδώ· αυτή είναι μόνο η αρχή. Μας είπε ο πρωθυπουργός ότι αν καταργηθούν οργανικές θέσεις, οι απολύσεις δεν είναι αντισυνταγματικές. Ταυτόχρονα μας είπε, ότι οι υπάλληλοι αυτοί δεν θα απολυθούν, αλλά θα μετακινηθούν!!!!!!! Αφού δεν θα απολυθούν, γιατί μας λέει, ότι οι απολύσεις θα είναι συνταγματικές;

Για να θολώσουν τα νερά μιλάνε για επίορκους, κοπανατζήδες, λαθροπροσληφθέντες κ.λ.π.. Ποιος υπερασπίζεται στην πραγματικότητα αυτά τα μπουμπούκια; Εκείνοι, που τους συγχέουν με τις υπό κατάργηση οργανικές θέσεις. Εκείνοι που γενικώς προσπαθούν να μπερδέψουν και να τρελάνουν τον λαό (αν είναι καλά οι ίδιοι) με ασυνάρτητα επιχειρήματα. Επειδή αυτές οι ηλιθιότητες δεν λέγονται μόνο από τους γραφικούς νενέκους της τηλεόρασης, αλλά και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, οφείλονται κάποιες απαντήσεις:

α) οι επίορκοι κ.λ.π. πρέπει να απολύονται και να αντικαθίστανται με νόμιμες διαδικασίες, ταχείες μεν, αλλά με σεβασμό στα δικαιώματα κάθε κατηγορούμενου, γιατί έτσι γίνεται στις ευνομούμενες και δημοκρατικές κοινωνίες. Υπάρχει κάποια λογική στον προκαταβολικό αριθμητικό προσδιορισμό των επιόρκων; Δηλαδή αν είναι περισσότεροι δεν θα αντικατασταθούν; Αν είναι λιγότεροι, πάλι θα αντικατασταθούν 15.000; 

β) Η κυβέρνηση δεν λέει, ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι πολλοί; Αυτοί δεν λένε, ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα δημιουργείται από τους υπεράριθμους δημόσιους υπάλληλους; Αυτοί κι ο ψυχοπονιάρης ο Τόμσεν (που τώρα θέλει προσλήψεις) δεν λένε, ότι οπωσδήποτε πρέπει να μειωθούν κατά 150.000 σε 2-3 χρόνια; Αν αντικαταστήσουν ακόμα και αυτούς που μπορούν να απολύσουν νομότυπα (κατά την γνώμη τους) πως θα το πετύχουν; Με τις φυσιολογικές συνταξιοδοτήσεις; Αν μπορούν με αυτές, τότε τι μας πρήζουν με όλους αυτούς τους αριθμούς απολύσεων, που παζαρεύουν με την κοινή γνώμη; Τότε γιατί η τρόικα επιμένει ως προαπαιτούμενο εκταμίευσης δόσεων, την απόλυση κάποιων, που έτσι κι αλλιώς θα αντικατασταθούν; 

γ) Είναι κοινός τόπος, ότι οι πραγματικά υπεράριθμοι του δημόσιου τομέα, είναι όλοι σχεδόν διοικητικοί. Κανείς δεν λέει, ότι υπάρχουν (για παράδειγμα) υπεράριθμοι νοσηλευτές. Αντίθετα όλοι ομολογούμε ελλείψεις προσωπικού σε σημαντικές κοινωνικά θέσεις. Οι υπό κατάργησιν οργανικές θέσεις (και φορείς) είναι στην πλειοψηφεία τους διοικητικές. Αυτό σημαίνει, ότι «καταλάβαμε» επιτέλους πόσο νοσηρή για την οικονομία είναι η περιττή γραφειοκρατία. Πως το «καταλαβαίνουμε» όμως, όταν το μεγαλύτερο μέρος των γραφειοκρατικών διαδικασιών παραμένει ανέγγιχτο (και προστίθενται κι άλλες) και απλά μετακινούμε γραφιάδες από άχρηστους φορείς που καταργούμε, σε επίσης άχρηστες θέσεις γραφειοκρατικής ενασχόλησης;

Δεν είναι δική μου δουλειά να ψυχογραφήσω τις παλινωδίες του Τόμσεν. Την μια μας λέει, ότι ο δρόμος της λιτότητας ήταν λάθος, αλλά ζητάει πολύ σκληρότερη λιτότητα, την άλλη προτείνει μείωση των δημοσίων υπαλλήλων με προσλήψεις και την επόμενη απαιτεί άμεσες απολύσεις… [άβυσσος η ψυχή του τροϊκανού]. Ο Σαμαράς όμως δεν μπορεί να καταλάβει πόσο εκτίθεται; Δεν καταλαβαίνει, πόσο γρήγορα θα δαγκώσει την γλώσσα του για τους πανηγυρισμούς του; Ή μήπως πιστεύει, ότι θα παραμείνει στην εξουσία παίζοντας το πελατειακό παιχνίδι με την απειλή της απόλυσης και την (κούφια) υπόσχεση της πρόσληψης; Την οργή όσων δεν έχουν να ελπίζουν τίποτα, δεν την λογαριάζει; 

ІІ) Τελική λύση 

Ή μήπως έχει δίκιο, που δεν την λογαριάζει; Μήπως έχουν δίκιο, όσοι λένε «οι Ελληνες πλέον είναι πολύ παρηκμασμένοι και νωθροί για να αντιδράσουν»; Μήπως τελικά εξαθλιωθούμε περνώντας από την κατάσταση της μοιρολατρικής νάρκης στον εφιάλτη της αμετάκλητης αδυναμίας να αντιδρούμε; Δυστυχώς τα σημάδια προς μια τέτοια πορεία φαίνονται διαρκώς εντονότερα. Ας ελπίσουμε, ότι δεν θα είναι αυτή τελικά η τύχη μας. Αν είναι να χαθούμε, δεν θα ήταν καλύτερα να χαθούμε αγωνιζόμενοι; Δεν είναι κρίμα, να πάμε σαν τα αρνιά το Πάσχα; Δεν είναι θλιβερό οι απόγονοι ηρώων να πέσουν αμαχητί; Να χάσουν τα πάντα και πρώτα από όλα την τιμή, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια αντίστασης; Τότε τι κοκορευόμαστε διαρκώς για την καταγωγή μας; Για να εξευτελίζουμε το όνομα της Ελλάδας; 

Ο ραγιαδισμός δεν είναι σύνεση. Η δουλοπρέπεια δεν είναι σωφροσύνη. Είναι σώφρων, όποιος δένει τον εαυτό του και τα παιδιά του με δεσμά δουλείας; Είναι συνετός όποιος στρέφει την πλάτη στα πυρά του εχθρού; Ας μην λιποψυχούμε μπροστά στους ισχυρούς, γιατί ισχύς των αδυνάτων είναι το δίκιο. 

Δυστυχώς δεν κάναμε αυτά που έπρεπε, για να αποφύγουμε τις μεγάλες θυσίες. Από την άλλη ας παρηγορηθούμε με την σκέψη, ότι δεν θα πεθάνουμε από μίζερη μικροαστική ανία. Ας παρηγορηθούμε με την σκέψη, ότι η ζωή θα μας δώσει τελικά την ευκαιρία να αποδείξουμε, ότι είμαστε άξιοι του ονόματος μας. Ας ετοιμαζόμαστε με ψυχραιμία για τις μεγάλες προκλήσεις και τις ιστορικές στιγμές, που έρχονται. Ετούτες τις ώρες είναι αναγκαιότερο από ποτέ, να μπορούμε να δούμε καθαρά την αλήθεια, που βρίσκεται πίσω από τους παραμορφωτικούς φακούς της «ρεαλιστικής» προπαγάνδας. Οι ιερείς και πρωθιερείς του «ρεαλισμού» έχουν κάνει τις προσωπικές και τις ομαδικές τους καβάτζες. Ολοι οι άλλοι είμαστε αναλώσιμοι· όλοι οι άλλοι είμαστε περιττός υπερπληθυσμός, που περιμένει στωικά την «τελική λύση». 

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Μαΐου 03, 2013