Η Ημέρα της Γυναίκας; ή Όλες οι Ημέρες της Γυναίκας

8 Μαρτίου. Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας

Θεσμοθετήθηκε από τον ΟΗΕ το 1977, αλλά γιορτάζεται κάθε χρόνο από το 1910 σε ανάμνηση της μεγάλης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη, από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και μισθολογικής ισοτιμίας με τους άνδρες.

της Κατερίνας Πρωτοσυγγελίδου-Φλατσούση

Ο Λένιν καθιέρωσε την 8η Μαρτίου ως ημέρα επίσημης αργίας.

Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα κινητοποιήσεων που αποβλέπει στην ενδυνάμωση της θέσης της γυναίκας, στη σταθεροποίηση της ισότητας με τον άνδρα και της ίσης αντιμετώπισής της στην οικογένεια, στην εργασία, στην κοινωνία.

Σήμερα, δυστυχώς, η συγκεκριμένη ημέρα έχει χάσει το πραγματικό της νόημα που είναι πολιτικό και το ουσιαστικό της μήνυμα που είναι κοινωνικό.

Θεωρείται λανθασμένα και γραφικά ως ημέρα γλεντιού και νυχτερινής εξόδου μόνο για γυναίκες και ευκαιρία εμπορικής κινητικότητας, αφού εκείνη ειδικά την ημέρα πρέπει οι άνδρες να αποδείξουν την εκτίμησή τους προς τις γυναίκες προσφέροντάς τους λουλούδια και δώρα.

Η συγκεκριμένη λανθασμένη και στρεβλή αντιμετώπιση υιοθετήθηκε, καθιερώθηκε και δυστυχώς συνεχίζεται, αφού βολεύει πολλούς να «διατηρούν» τις γυναίκες, ως εφησυχασμένες κούκλες, που είναι ευχαριστημένες με ένα μπουκέτο λουλούδια ή ένα δώρο την ημέρα της γυναίκας, την ημέρα της μητέρας, ή του αγίου Βαλεντίνου.

Η θέση της γυναίκας δε βελτιώνεται με γλέντια και δώρα, αλλά με γνώση των προβλημάτων και δημιουργία προϋποθέσεων για την επίτευξη των σκοπών του γυναικείου κινήματος, που ως στόχο έχει την ισορροπημένη κοινωνία.

Η αξία, η προσφορά το έργο της γυναίκας και η τεράστια δυνατότητά της να ασκεί τους πολλαπλούς ρόλους της χωρίς να απαρνιέται κανέναν, αξίζει καθημερινό θαυμασμό και αυτό πρέπει να γίνεται, μέσα από την ισότιμη αντιμετώπισή της με τους άνδρες.

Ας αντισταθούμε στη διαιώνιση των αποπροσανατολιστικών συνηθειών που μας θέλουν μη σκεπτόμενες κούκλες και ας δείξουμε ότι η κοινωνία βαδίζει καλύτερα, όταν υπάρχει ισοτιμία γυναίκας και άνδρα, αφού η προσφορά της γυναίκας στην επαγγελματική, κοινωνική, οικογενειακή πρόοδο του τόπου μας και ολόκληρου του κόσμου, σαν μητέρας, εργαζόμενης, και συζύγου είναι καθημερινή και αδιαμφισβήτητη.

Η κατάργηση των διακρίσεων, η ισοτιμία των δύο φύλων, η ίση συνύπαρξη και συναπόφαση στην οικογένεια, οι ίσες ευκαιρίες για συμμετοχή στα κοινωνικά- πολιτικά-διοικητικά δρώμενα, η ισότιμη επαγγελματική κατάρτιση και αναβάθμιση, ωφελούν όχι μόνο τη γυναίκα, αλλά και τον άνδρα, το παιδί, την οικογένεια, τις κοινότητες, τα κράτη.

Η ενδυνάμωση της θέσης της δεν είναι μόνο ηθικά σωστή. Είναι παράγοντας για τη μείωση της φτώχιας, της βιώσιμης ανάπτυξης και της δίκαιης διακυβέρνησης.

Είναι παράγοντας για την ανθρώπινη πρόοδο.

Αξίζει να θυμόμαστε, ότι το εκλογικό δικαίωμα των γυναικών κατακτήθηκε μετά από αγώνες και διεκδικήσεις.

Στην Ελλάδα οι γυναίκες κλήθηκαν για πρώτη φορά στις κάλπες το 1934 με την προϋπόθεση να είναι 30 ετών και να έχουν απολυτήριο Δημοτικού. Εγγράφηκαν 2.655, αλλά ψήφισαν μόλις 240. Η αποχή οφειλόταν στο κλίμα της εποχής, που διαφαίνεται μέσα από την άρνηση της ηθοποιού Μαρίκας Κοτοπούλη να ψηφίσει γιατί, όπως έλεγε, ψηφίζουν μόνο οι άσχημες.

Σε βουλευτικές εκλογές η ελληνίδα γυναίκα ψήφισε το1956. Το δικαίωμά της είχε κατοχυρωθεί από το Σύνταγμα του 1952, μαζί με την αναγνώριση της ιδιότητας του πολίτη στις γυναίκες.

Οι πρώτες Ελληνίδες φεμινίστριες που οργάνωσαν το 1887 το γυναικείο κίνημα και αφύπνισαν τις γυναικείες διεκδικήσεις, ήταν η Καλλιρρόη Σιγανού Παρρέν, που αργότερα ίδρυσε το Λύκειο των Ελληνίδων, η Αύρα Θεοδωρακοπούλου και η Μαρία Νεγρεπόντη.

Στο Λονδίνο γύρω στα 1900, οι πρώτες γυναίκες που ξεχύθηκαν στους δρόμους ταράζοντας τα λιμνάζοντα νερά του ανδρικού κατεστημένου, ξεσηκώνοντας το γυναικείο πληθυσμό και αποκτώντας, τελικά, το δικαίωμα της ανεξαρτησίας, ονομάστηκαν υποτιμητικά σουφραζέτες.

Ας μη ξεχνάμε πως ακόμη και σήμερα, σε κάποια μέρη του πλανήτη μας, οι γυναίκες ζουν κάτω από καθεστώς δουλείας, ενώ γίνονται προσπάθειες να εξαφανιστούν πριν τη γέννησή τους.

Η UNICEF εκτιμά πως 1.000.000 θηλυκά βρέφη πεθαίνουν κάθε χρόνο, εξαιτίας τέτοιων πρακτικών προγεννητικής επιλογής ή ακόμη από βρεφοκτονία μετά τη γέννησή τους.

Ας μη ξεχνάμε ακόμη τον ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων στον οποίο υποβάλλονται οι κοπέλες της Αφρικής.

Ας μη ξεχνάμε την επιβολή της μαντήλας σε Μουσουλμανικά κράτη κι ας μη ξεχνάμε ακόμη και τα δικά μας. Τους επιβεβλημένους γάμους από προξενιά και οικογενειακά συμφέροντα, ή τον κοινωνικό στιγματισμό των άγαμων μητέρων και των παιδιών τους.

Ενώ, θλιβερό και ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι οι γυναίκες που πεθαίνουν κάθε χρόνο από κακοποίηση, είναι περισσότερες από αυτές που πεθαίνουν από ελονοσία, AIDS, και καρκίνο μαζί. Κάτι που δημοσιοποιήθηκε με την ευκαιρία της 57ης συνόδου του ΟΗΕ, για τον τερματισμό της βίας κατά των γυναικών.

Η 57η σύνοδος που ξεκίνησε προχθές στη Νέα Υόρκη, θεωρείται η μεγαλύτερη αλλά και η δυναμικότερη, αφού γίνεται σε κλίμα έντασης, εξαιτίας της επίθεσης των Ταλιμπάν κατά της Πακιστανής έφηβης Μαλάλα Γιουσαφζάι και τον ομαδικό βιασμό και στη συνέχεια άγριο ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου, της μικρής Ινδής το Δεκέμβρη.

Στην 57η σύνοδο ειπώθηκαν ήδη, ότι παρ όλους τους νόμους που έχουν υιοθετηθεί, η ατιμωρησία των εγκλημάτων κατά των γυναικών συνεχίζεται, ενώ η βία που είναι παράβαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν έχει σχέση με την κουλτούρα και τη θρησκεία, αλλά με τη διάθεση των κρατών και των κυβερνήσεων τους να σεβαστούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την πολυπολιτισμικότητα.

http://freepen.gr

Δημοσίευση: Μαρτίου 09, 2013