Ώδινεν όρος και έτεκεν μύν

Αυτή δεν είναι μία απλή φορολογική μεταρρύθμιση· αυτή είναι μία πραγματική επανάσταση… Μιλάμε για παγκόσμιο και διαχρονικό επίτευγμα, η μοναδικότητα του οποίου οφείλεται ασφαλώς στην ετοιμότητα και την αρτιότητα των κυβερνόντων για την εκπλήρωση των καθηκόντων τους και των υπεσχημένων. Αλλωστε οι άνθρωποι δεν έχουν κάνει καμία άλλη δουλειά στην ζωή τους εκτός από την πολιτική και τα παραπολιτικά επαγγέλματα· φυσικό είναι να είναι πανέτοιμοι… Ο Σαμαράς (υποτίθεται ότι) θα είχε έτοιμη την φορολογική του «μεταρρύθμιση» εδώ και ενάμισι χρόνο. Ο Βενιζέλος ήταν υπουργός οικονομικών. Ο Κουβέλης είχε απεριόριστο χρόνο ως αργόσχολος αντιπολιτευτής και πρόσφατα ως επίσης αργόσχολος συμπολιτευτής. Ο Στουρνάρας είναι έγκριτος οικονομολόγος… Και φυσικά δεν είναι μόνον αυτοί, που είχαν το περιθώριο μιάς ολόκληρης ζωής, για να ετοιμάσουν μία νέα νομοθεσία, που θα αντικαταστήσει το υπάρχον υπερδαιδαλώδες εξάμβλωμα. Στρατιές ολόκληρες κρατικοδίαιτων επαγγελματιών της πολιτικής, ακαδημαϊκών «σοφών» και «εξειδικευμένων» των παραπολιτικών επαγγελμάτων, που οι περισσότεροι έχουν εκδώσει από σαράντα βιβλία με ατέλειωτες σελίδες παρλαπίπας, θα μπορούσαν να έχουν έτοιμες εκατοντάδες εκδοχές θεσμικής αναγέννησης της οικονομίας και της κοινωνίας. Κι όμως ακόμη δεν υπάρχει ούτε μία έτοιμη από κανέναν φορέα, από κανένα πρόσωπο. Χρειάστηκαν έξι μήνες ράβε ξήλωνε και βολιδοσκοπήσεις των αντιδράσεων μας με το σύστημα των «διαρροών», για να μας παρουσιάσουν ένα φορολογικό νομοσχέδιο, που οι ίδιοι παραδέχονται, ότι δεν είναι η πολυαναμενόμενη «μεταρρύθμιση», αλλά ένας (ακόμη) νόμος του ποδαριού. 

Μόνοι τους δεν λένε, ότι η φορολογική νομοθεσία πρέπει να είναι πάγια νομοθεσία και όχι να συνιστά μπαλώματα για τα τρέχοντα προβλήματα; Εχει καμία σχέση ο τρόπος που διαμορφώνουν το φορολογικό σύστημα με αυτή την αρχή; Εχουν σχέση με σοβαρή νομοπαρασκευή οι γελοιότητες των διαρροών και η ακόμη μεγαλύτερη ξεφτίλα της δήθεν ενόχλησης γι αυτές; Ποιος σοβαρός επιχειρηματίας θα έλθει να επενδύσει σε μία χώρα, που αλλάζει φορολογική νομοθεσία μία με δύο φορές τον χρόνο, ανάλογα με τις κουτοπόνηρες επιδιώξεις της στιγμής; Και μια και δεν υπάρχει κανείς (σοβαρός) διατεθειμένος να πετάξει χρήμα στο άπατο βαρέλι της πολιτικάντικης κουτοπονηριάς, έσπευσε ο υπουργός ανάπτυξης, να εγκαινιάσει νέα γραμμή συσκευασίας καπνού για στρίψιμο !!! Φαντάζομαι, ότι στην επόμενη «μεγάλη» επένδυση, που θα «αξιοποιήσει» κάποια «αναξιοποίητη» μέχρι σήμερα παραλία με ομπρέλες και ξαπλώστρες, θα παραβρεθεί σύσσωμη η κυβέρνηση για τα εγκαίνια. Για να μην πούμε για τα αναμενόμενα μεγαλεία (φωταγωγίες, βεγγαλικά κ.λ.π. αποχαυνωτικά) στα εγκαίνια των νέων κληρωτίδων του ΟΠΑΠ από τους παράκλητους τζογοεπενδυτές...

Υποθέτω, ότι σε μία χώρα με σοβαρό πολιτικό και ακαδημαϊκό δυναμικό, η φορολογική νομοθεσία (και γενικότερα η νομοθεσία) διαμορφώνεται με πραγματικά δημοκρατική διαβούλευση και δεν μεταβάλλεται με την παραμικρή κυβερνητική, ή διοικητική αντικατάσταση. Το ότι οι συνθήκες είναι (πράγματι) έκτατες και το κράτος χρειάζεται πολύ περισσότερο χρήμα, από αυτό που θα αποφέρει ένα φυσιολογικό φορολογικό σύστημα, δεν αλλάζει την ανάγκη για πάγια φορολογική νομοθεσία. Υπάρχουν έκτατα μέτρα που θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτά από την αγορά για την κάλυψη των πρόσθετων αναγκών, εάν το κράτος έπειθε για την σοβαρότητα του. Τα έκτατα μέτρα θα μπορούσαν να είναι (και) έκτατοι φόροι, αλλά με χρονοδιάγραμμα απομείωσης μέχρι την πλήρη εξάλειψη. Δηλαδή η μεταρρύθμιση θα μπορούσε να ισχύσει άμεσα, ακόμη κι αν οι τακτικοί φόροι ήταν ανεπαρκείς για την περίσταση, γιατί πρώτον· η μεταρρύθμιση δεν είναι μόνο οι συντελεστές και τα κλιμάκια. Είναι πρώτα από όλα η απλοποίηση του συστήματος, η (πραγματική) ενοποίηση των φόρων σε τρείς (εισοδήματος, ΦΠΑ, περιουσίας) και η κατάργηση όλων των άλλων ποικιλώνυμων χαρατσιών, η ηλεκτρονική διεκπεραίωση όλων των συναλλαγών (κατάργηση βιβλίων και στοιχείων) η αναλογικότητα όλων των οικονομικών βαρών και τέλος οι εξοντωτικές ποινές για την φοροδιαφυγή. Δεύτερον· οι συντελεστές και τα κλιμάκια των τακτικών φόρων, καθώς και οι μειώσεις φόρων για τα επαναεπενδυόμενα κεφάλαια πρέπει να είναι σταθερά και προσαρμοσμένα στις συνθήκες της προσδοκώμενης ευημερίας, γιατί αυτά θα μετρήσουν για εκείνους, που έχουν μακροπρόθεσμα (ή μάλλον μόνιμα) επενδυτικά σχέδια. Μόνον έτσι θα αποδεχτούν και τα έκτατα βάρη (όταν δηλαδή θα γνωρίζουν, ότι έχουν να κάνουν με σοβαρό κράτος κατάλληλο για επιχειρηματική έδρα και όχι για αρπαχτές). Τρίτον· εκείνοι που θα ήθελαν την Ελλάδα ως επιχειρηματική έδρα και όχι ως πεδίο αρπαχτής, θέλουν την αναλογικότητα και όχι την (άμεση) ανταποδοτικότητα των βαρών, γιατί η (δίκαιη) αναλογικότητα εγγυάται την κοινωνική ειρήνη, που είναι το απαραίτητο περιβάλλον για την επιχειρηματική τους έδρα. Την άμεση ανταποδοτικότητα των βαρών την θέλουν οι «επιχειρηματίες» λαμόγια, όπως αυτοί που προσελκύονται από να νεοφιλελεύθερα μοντέλα. Αναμφισβήτητα είναι οι περισσότεροι, αλλά όχι όλοι. Τι να τα κάνουμε όμως τα λαμόγια; Σε τι τους χρειαζόμαστε;

Εκτατα μέτρα όμως δεν είναι μόνο οι έκτατοι φόροι. Αντί να ζητάμε από τους έχοντες μόνο φόρους, θα μπορούσαμε να επιβάλουμε αναγκαστικό εσωτερικό δανεισμό. Δεν λέω, ότι θα τους γεμίζαμε χαρά, αλλά σίγουρα θα προτιμούσαν τον αναγκαστικό δανεισμό από την φορολογική δήμευση. Επίσης η εξοικονόμηση της γραφειοκρατικής σπατάλης είναι πολύ προτιμότερη από οποιοδήποτε εισπρακτικό μέτρο, όχι μόνο γιατί αποφέρει σημαντικότατο δημοσιονομικό ισοδύναμο, αλλά και για το πρόσθετο (πολύ μεγάλο) όφελος της απαλλαγής του γραφειοκρατικού άχθους από πολίτες και επιχειρήσεις.

Δεν είναι λοιπόν οι έκτατες συνθήκες που εμποδίζουν την άμεση και πραγματική μεταρρύθμιση. Είναι πρώτα από όλα η έλλειψη πολιτικής βούλησης και η έλλειψη πολιτικού ήθους από τα (χιλιάδες) παράσιτα που μας κάθισαν στο σβέρκο. Το χειρότερο όμως είναι, ότι δεν υπάρχει φως από πουθενά. Το πώς νομοθετούν (στο πόδι) η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, το ξέραμε όλοι. Ηλθε το πλήρωμα του χρόνου και αποκαλύφθηκε και η «μετριοπαθής» αριστερά. Που είναι η μεταρρυθμιστική πρόταση της ΔΗΜΑΡ; Εχουν, αλλά την κρατάνε στα κιτάπια τους, ενώ η πατρίδα χάνεται; Μήπως όμως διαφέρει σε τίποτα η «ριζοσπαστική» αριστερά; Που είναι η δική τους φορολογική νομοθεσία; Πότε περιμένουν, να την φτιάξουν; Όταν αναλάβουν οι ίδιοι την διακυβέρνηση της χώρας, τότε θα αρχίσουν να το σκέφτονται; Πόσες φορές θα δούμε το ίδιο έργο με άλλους πρωταγωνιστές; Πότε θα δούμε επιτέλους να έλθει στην εξουσία μία παράταξη πραγματικά έτοιμη, για να κυβερνήσει; Προφανώς μόνο όταν μάθουμε εμείς οι πολίτες –ψηφοφόροι να απαιτούμε κάτι τέτοιο από αυτούς, που ψηφίζουμε. Η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική μας. Ολοι αυτοί οι «ευπατρίδες» με την ψήφο μας κάνουν την ντόλτσε βίτα τους. Εμείς εγκρίνουμε τους αργόσχολους ως άξιους να μας κυβερνήσουν και μάλιστα πάντοτε εν λευκώ. Και αυτό δεν οφείλεται (μόνο) στην αφέλεια, αλλά συνήθως στην προσωπική σχέση με μέλη και στελέχη του κόμματος, που ψηφίζουμε. Πελατειακά είναι όλα τα κόμματα και όχι μόνον τα δύο που κυβέρνησαν. Όλα τα κόμματα παρείχαν προστασία στην κομματική τους πελατεία και όλα απαιτούν από τα μέλη και τους οπαδούς τους την άκριτη υποστήριξη και οι πολίτες αποδέχονται αυτήν την σχέση της συμφεροντολογικής αλληλεξάρτησης. Συνεπώς δεν έχουμε καμία δικαιολογία· εδώ φτάσαμε (και θα πάμε πολύ παρακάτω) από την δική μας ανευθυνότητα και κουτοπονηριά. 

Απόδειξη της αμείωτης συνέχισης της κατρακύλας είναι το κατατεθέν νομοσχέδιο. Όπως ακριβώς «προέβλεψα» σε προηγούμενο άρθρο («Ακριβοί στα πίτουρα, φτηνοί στο αλεύρι») οι συντάκτες του νομοσχεδίου υπαναχώρησαν από τα ακραία αντιλαϊκά μέτρα, που οι ίδιοι διοχέτευαν στην δημοσιότητα, σε κάπως πιο μετριοπαθή υποστήριξη της οικονομικής ελίτ. Είναι το γνωστό κόλπο του υπερβολικού φορτώματος (του υποζύγιου) και εν συνεχεία μερικού ξεφορτώματος, ώστε να φανεί ελαφρύ το φορτίο. Ωστόσο δεν τους πάει καρδιά με τίποτα, να μην φοροαπαλλάξουν την ολιγαρχία. Όχι μόνο δεν επέβαλαν έκτατα βάρη στους ραντιέρηδες της οικονομίας, αλλά τους απάλλαξαν και από αυτά, που μέχρι σήμερα πλήρωναν αδιαμαρτύρητα (πράγμα που αποδεικνύει, ότι δεν ήταν αφόρητοι οι φόροι της ολιγαρχίας). Την στιγμή που φορτώνουν διαρκώς νέα βάρη σε άνεργους, σε ανάπηρους, σε πολύτεκνους, σε πενόμενους καταστηματάρχες και επαγγελματίες και στους ήδη καταχαρατσωμένους μισθωτούς και συνταξιούχους, την ίδια στιγμή κάνουν γενναίες εκπτώσεις φόρου στα μερίσματα και στα μεγάλα εισοδήματα από ενοίκια. 

Δεν έχουν την λεπτότητα, ούτε να περιμένουν μία μικρή βελτίωση της οικονομίας, για να φοροαπαλλάξουν τα κολλητάρια τους. Λογαριάζουν, ότι με την βοήθεια των ΜΜΕ θα καταφέρουν, να περάσουν τις περισσότερες από τις απαράδεκτες διατάξεις. Η μέθοδος είναι απλή. Γνωρίζουν, ότι αφενός ο καθένας έχει τις σκοτούρες του και αφετέρου ποτέ δεν έδινε σημασία σε όλο το πλήθος των ειδήσεων, αλλά επηρεαζόταν κυρίως από τις ειδήσεις, που οι δημοσιογράφοι τεχνηέντως τονίζουν. Ετσι τα ΜΜΕ είναι τυπικά εντάξει (γιατί μεταδίδουν την είδηση) αλλά κάνουν και την βρώμικη δουλειά, υποβαθμίζοντας τα βασικότερα και αναδεικνύοντας τα πιο ανώδυνα για την κυβέρνηση. Με αυτήν την τακτική ένα πράγμα επιδιώκουν· την εξασφάλιση πολύτιμου πολιτικού χρόνου, γιατί το βασικό θα αναβαθμιστεί ως είδηση από μόνο του, αλλά μέχρι τότε θα έχει περάσει από την βουλή. Όταν εξεγερθεί ο κόσμος για την αδικία, τότε (τα ΜΜΕ) θα πουν «εμείς τα λέγαμε», αλλά ο νόμος θα έχει ψηφιστεί. Αν σήμερα (πριν την ψήφιση του νόμου) έβγαινε ο κόσμος στο Σύνταγμα (μαζικά) με αποκλειστικό αίτημα την απόσυρση όλων εκείνων των διατάξεων, που φοροαπαλλάσσουν τους εισοδηματίες, οι πονηρές διατάξεις δεν θα περνούσαν.

Βέβαια αυτό είναι αδύνατον, γιατί οι επαγγελματίες καπελωτές των λαϊκών αντιδράσεων μπορούν πανεύκολα να αλλοιώσουν μία τέτοια κίνηση και να της αφαιρέσουν την δυναμική. Αρκεί να προσθέσουν μερικά ακόμη αιτήματα. Τι πιο εύκολο, από το να βάλεις τον κόσμο, να φωνάζει ενάντια στο άλφα, ή το βήτα χαράτσι, που του φορτώσανε; Ετσι όμως το αίτημα της άρσης των φοροαπαλλαγών των εισοδηματιών θα μπεί σε δεύτερο πλάνο και τελικά θα χαθεί στο πλήθος των αιτημάτων και των συνθημάτων. Αποτέλεσμα; Οι «μεταρρυθμιστές» θα κλάψουν ακόμη μια φορά για τα μέτρα, που «αναγκάζονται» να πάρουν σε βάρος του λαού και οι εισοδηματίες θα την σκαπουλάρουν πάλι. Ετσι οι δήθεν πολέμιοι της κυβερνητικής τρόικας βάζουν πλάτη στις νομοθετικές της αθλιότητες παριστάνοντας τους πρωτοπόρους των λαϊκών αγώνων. Ξέρουν, ότι τα αιτήματα, που προβάλλουν, σκοντάφτουν στην δικαιολογία των έκτατων ταμειακών αναγκών του κράτους, ενώ αν το (αποκλειστικό) αίτημα ήταν, να πληρώσουν (και) οι εισοδηματίες τουλάχιστον αυτά, που πλήρωναν μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε, να αντισταθεί μπροστά στην πανελλήνια και διεθνή κατακραυγή. Αργότερα (και αφού αυτό επιτυγχάνονταν) υπάρχει χρόνος για κάθε δίκαιο αίτημα.

Ολοι έχουν τον ρόλο τους λοιπόν στην φοροαπαλλαγή των εισοδηματιών. Για τα δύο από τα κυβερνητικά κόμματα η σχέση διαπλοκής είναι καταφανής. Τόσα χρόνια, που ασκούσαν κυβερνητική εξουσία, απαξίωναν την δημόσια περιουσία, αφήνοντας τα δημόσια κτίρια να ρημάζουν και ταυτόχρονα κατασπαταλούσαν μυθώδη ποσά από το δημόσιο ταμείο για ενοικίαση ιδιωτικών κτιρίων για τις δημόσιες υπηρεσίες. Αν αυτό δεν λέγεται ρεμούλα και διαπλοκή, πως λέγεται; Το ότι έρχονται τώρα να προσθέσουν σε αυτή την λοβιτούρα και την νομότυπη φοροαπαλλαγή των μεγαλοεισοδηματιών καταδεικνύει την ισχυρότατη σχέση αλληλεξάρτησης. Κι όπως φαίνεται, η σχέση αλληλεξάρτησης δεν περιλαμβάνει μόνο τα δύο κόμματα του αμαρτωλού κυβερνητικού παρελθόντος, γιατί όπως έδειξα παραπάνω, οποιοδήποτε κόμμα – πολιτική οργάνωση με ένα πολιτικό ακροατήριο (έστω) μερικών δεκάδων χιλιάδων πολιτών θα μπορούσε να αποτρέψει αυτές τις πανάθλιες φοροαπαλλαγές. 

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 27, 2012