Περί εκλογικής αυτογνωσίας...από τ' αριστερά...

Του Γιώργου Παγωνάκη

Οπόταν τα πάντα καταρρέουν, εμείς επιβάλλεται να στεκόμαστε όρθιοι. Πώς; Με πόδια την αξιοπρέπειά μας και κεφάλι την καθαρή μας αντίληψη επί των καταστάσεων. Όχι δεν είμαστε γίγαντες ούτε όμως και ανθρωπάκια! Απλώς-μεγαλειωδώς έμβιοι έλλογοι οργανισμοί γεμάτοι πάθη και όνειρα, όχι όμως φιλοδοξίες. Αυτές καταστρέφουν όποια καθάρια υποψία υποκειμενικότητας για θέλω και επιθυμίες. Εν αντιθέσει, οι φιλοδοξίες δημιουργούν τεχνητές εντάσεις με βάσεις αντικειμενικότητας υπό το πρίσμα της σκοπιμότητας. Και οι σκοπιμότητες από την πλευρά τους είναι υπεύθυνες για τις συνηθισμένες κατάντιες που τρέφουν την εγωπάθεια και ξορκίζουν την αλληλεγγύη και τον αμοιβαίο σεβασμό. Τα δύο τελευταία εκλείπουν γενικότερα και τείνουν να εμφανίζονται αντανακλαστικά σε περιόδους ανέχειας και κοινωνικής αναμπουμπούλας. Τότε δηλαδή που το σύννομο/έννομο και το πλέγμα της δικαιοσύνης φαντάζει ρεαλιστικά διάτρητο και εκτονώνει τα βίαια ένστικτα της αντίδρασης σε ό,τι υπερκαλύπτει η όποια μορφή εξουσίας. Άλλωστε η ιστορική πορεία αυτού που αποκαλείται "δικαιοσύνη" διαφέρει εκκωφαντικά από το "δίκαιο" και έχει καταδείξει δίχως σταματημό ότι είναι το νεφελώδες παραπέτασμα της αυτο-ενοχικής ανοχής της εξουσίας. Ή καλύτερα όπως τη μετέφραζε ο Ερρίκο Μαλατέστα «...έννοια πολύ σχετική, που χρησιμεύει πάντοτε ως το πλαίσιο όλων των μορφών καταπίεσης, όλων των αδικιών και η οποία συχνά δεν σημαίνει τίποτε άλλο από εκδίκηση».

Όχι κύριοι, δεν πρόκειται να καταστούμε εμείς η σινδόνη των ονειρώξεών σας για τις ψευδείς σας υποσχέσεις και δεσμεύσεις απέναντι στα ανθρώπινα στοιχεία που συνολικά αναγνωρίζουμε πως εξαφανίζονται (αν δεν καταστρέφονται) κάθε τόσο που επικαλείστε την ανάγκη για κοινωνική συνοχή απέναντι σε ένα τέρας που εσείς εκτρέφετε, τετραετίες τώρα, κοινοβουλευτικής ηθοποιίας. Αν η μόνη πραγματικότητα κοινωνικότητας των προβλημάτων και των αντίστοιχων λύσεών τους είναι η κοινοβουλευτική εκπροσώπησή σας, ως η αντιπρόταση στο κατεστημένο της αστικής εξουσιαστικής πολιτικής ρότας, τότε γιατί παρανομείτε σε νομοθετήματα που παράγονται από το σπίτι που δήθεν φιλοδοξείτε να αναμορφώσετε; 

Τότε πάλι γιατί δεν καταδικάζετε το στρεβλό υλικό και το περιεχόμενο της διορισμένης χούντας με την έμπρακτη καταδίκη τής ύπαρξής της και με την έξοδό σας από το σπίτι που την φιλοξενεί; 

Παραδίδεστε στην λαϊκίστικη αντίδραση του κόσμου να σας εγκαλεί για προδοσία (συλλήβδην και τους 300 του κοινοβουλίου) και εσάς που ουδέποτε εξουσιάσατε στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και αντί να καταδικάσετε το εγχώριο κατεστημένο πολιτικό σύστημα αναλαμβάνετε χρέη ηθικού υποβολέα στις ανήθικες αποφάσεις της αντιδραστικής εξουσίας, επιμελώς αποφεύγοντας να δικαιολογήσετε το μαζοποιητικό ένστικτο της κοινωνίας; 

Δεν κατάλαβα ουδέποτε γιατί μία ψήφος να προβάλλεται επιτακτικώς ως το μέσο ραπίσματος του συστήματος, τη στιγμή που η ενεργός αδιαφορία μέσω της κοινωνικής δημιουργικότητας έχει καταφέρει τόσα πολλά σε πλαίσιο αποτελεσμάτων και αλλαγής συνειδήσεων! 

Πώς γίνεται σε κάθε εκλογική διαδικασία που σέρνεστε σιδηροδέσμιοι από τα αστικά κόμματα εξουσίας να ξεχνάτε φράσεις που (η αλήθεια είναι πως) συμπράξατε στην υλοποίησή τους (όπως για παράδειγμα "αποφασίζουμε εμείς για εμάς", "όχι πια στους μεσάζοντες και τους διαμεσολαβητές της ζωής μας" κοκ); 

Για' με ανέκαθεν η αναγνωρισιμότητα της όποιας πολιτικής πράξης εμβαπτίζετο στο δρόμο και στις διαπροσωπικές κοινωνικές συλλογικότητες και τις αυθόρμητες διαπροσωπικές αντιδράσεις. Ουδόλως όμως μέσω της αναγνώρισης και νομιμοποίησης ενός συστήματος που τρέφει αυταπάτες για την αλλαγή του εκ των έσω (ούτε τουλάχιστον ένα παράδειγμα από την Ισλανδία δεν ξεπατικώνετε, ούτε ανοιχτά τα αυτιά σας στο αίτημα για συντακτική εθνοσυνέλευση δεν έχετε). 

Παραδεχτείτε μία φορά έστω ότι και εσείς είστε προϊόν της αστικής δημοκρατίας, όπως όλοι μας άλλωστε (δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω το ρόλο σας ιστορικά και κοινωνικά συγκριτικά με τις δυνάμεις της αντίδρασης). Το προφανές της αλληλοκάλυψης, της ανάμειξης και της συνολικής σύγχησης της αριστερής και της δεξιάς ιδεολογίας (ανά τον κόσμο), ας παραδεχτούμε όλοι μας πως χαρακτηρίζει τη σύγχρονη μετάβαση, το πέρασμα αν θέλετε από τη μακρά περίοδο των αμφισημιών και των παραδόξων στην περίοδο, που από πολλούς αποκαλείται ως η νέα τάξη πραγμάτων. Η πολυμερής πραγματικότητα της εξουσίας και της αντίστοιχης κοινωνικής δυναμικής έχει αφήσει πίσω της τη μονομέρεια των υπερδυνάμεων και την κοινοβουλευτική κατήχηση της αριστερής παράδοσης. 

Στο μυαλό μου έρχονται τα προφητικά λόγια του Έριχ Μύζαμ (1918-1920), τα οποία αντιγράφω εν είδει υπεράσπισης των απανταχού ανένταχτων απέναντι στις όποιες πολιτικές-κοινοβουλευτικές δυνάμεις που θέλουν να τους χαρακτηρίζουν ως ακοινώνητους και αφ' υψηλού κριτές της πραγματικότητας. «Η αποφασιστική άρνηση των υπαρκτών συνθηκών με όλες τις μορφές που αυτές εκφράζονται, σχεδόν πάντοτε συνδέεται με την πραγματικά πολύ κοινωνική επιθυμία για έναν ιδανικό ανθρώπινο πολιτισμό.» Και αυτός ουδέποτε υπήρξε ή πρόκειται να υπάρξει ως δημιούργημα ή απότοκος της διατήρησης της εκλογικής ψευδαίσθησης. 

Το θέσφατο δεν είναι άφατο, γιατί απλούστατα εμείς το δημιουργούμε και το μεταφράζουμε με την ιστορική μας παρουσία...και στον Ωκεανόν τον βαθυδίνην προτιμώ να αποσυντεθώ παρά να ξεβραστώ αρτημελής στα ΜακαρονήσιαΥ.Γ.: «...Σου γράφω λοιπόν…

Οι άγγελοι θα γίνουν επιθετικότεροι 

κι όλο το Σύμπαν από κάποιο δρόμο φρικαλέο 

θα χωρέσει κάποτε σε μία δαχτυλήθρα.

Ό,τι στο στήθος μοιάζει με κειμήλιο

θέλω να το πετάξω» (Ν.Καρούζος)

Δημοσίευση: Απριλίου 25, 2012