TEΛΕΥΤΑΙΟΙ ΣΕ ΟΛΑ - Νεορωμιοί - Νεοέλληνες: Περίγελως του πολιτισμένου κόσμου (Α' ΜΕΡΟΣ)

Νεορωμιοί - Νεοέλληνες: Περίγελως του πολιτισμένου κόσμου

Τούτ’ η γη μας με τ’ αρχαία, 

γη δεν φαίνεται τυχαία.

Τούτ’ η γη των Παρθενώνων, 

βγάζει πλήθος ημιόνων. 

Τούτ’ η γη των καφενέδων, 

βγάζει πλήθη κουνενέδων.

Τούτ’ η γη με τους κοτίνους, 

βγάζει πλήθος Αρλεκίνους 

και κηφήνας και παλιάτσους, 

πούχουν μάγουλα και μπάτσους. 

Τούτ’ η γη μας η Ρωμιά, 

βγάζει τόση φρονιμιά, 

που δεν την χωρεί το σπίτι, 

του Ζωρζή Δρομοκαΐτη.

(Γ. Σουρή, απόσπασμα από το ποίημα «Ο Ρωμιός»). 

Φανταστείτε ένα τριτοκοσμικό εξαθλιωμένο υπάνθρωπο του κόσμου μας, τελευταίο σε όλες τις στατιστικές (παχυσαρκία, ατυχήματα, ναρκωτικά, φτώχεια, υπογεννητικότητα, εκτρώσεις, καισαρικές τομές, πολυφαρμακία, αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, αρρώστειες, ναρκωτικά, ανάπτυξη, πολιτισμό, παιδεία, αθλητισμό, επιχειρηματικότητα, καθαριότητα, οικολογία, διαφθορά, επιδειξιομανία, τζόγο, εθνική οικονομία, κακοποιήσεις της φύσης και των ζώων) και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους σας. Φυσικά αρκετοί θα ισχυρίζονταν, ότι αυτός ο απολίτιστος ουραγός όλων και υπάνθρωπος θα έπρεπε να κατάγεται κάπου απ’ τις τριτοκοσμικές χώρες του κόσμου μας, ή να είναι κάποιος αμόρφωτος αφροαμερικανός, κάποιος άγριος μαύρος της Αφρικής, ή κάποιος ιθαγενής λατινομιγάς, ή ακόμα και μογγόλος ασιάτης… 

Κυρίες και κύριοι… σας παρουσιάζουμε τον πρώτο, τον κορυφαίο, τον άφθαστο, τον ασυναγώνιστο, τον ανεπανάληπτο, τον ανυπέρβλητο, τον number one υπάνθρωπο του πλανήτη μας: Τον homo-decadencius, τον Νεορωμιό, ή κοινώς Νεοέλληνα… Ας δούμε γιατί… 

Στον αντίποδα του αρχαίου κλέους

«Μόνο που ξεχάσαμε ένα. Πως εμείς οι νέοι με τους αρχαίους Έλληνες έχουμε τόσα κοινά, όσα ο χασαποσφαγέας με τις κορδέλες, και η μοδίστρα με τα κριάρια… Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Με μία ιστορία που ο ίδιος την νομίζει λαμπρή. Και απορεί πως δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της» (Δ. Λιαντίνης «Γκέμμα» κεφ. «Ο Ελληνοέλληνας» σελ.104-105). 

Όλοι εμείς οι κάτοικοι αυτής της χώρας είμαστε υπερήφανοι, που είμαστε οι απόγονοι ενός απ’ τους σπουδαιότερους και λαμπρότερους λαούς της Αρχαιότητας, τους Έλληνες. Έτσι σήμερα οι πλείστοι εξ’ υμών λέμε, ότι τα πάμε καλά με τους προγόνους μας, με την πατρίδα μας, με το έθνος μας και με την ιστορία μας. Θαυμάζουμε τον Περικλή και τη δημοκρατία, τον Λεωνίδα με τους 300, τον Μέγα Αλέξανδρο, τους φιλοσόφους και τους επιστήμονες καθώς και τα επιτεύγματά τους, τους αθλητές, τα λαμπρά αρχαία οικοδομήματα, τ’ αγάλματα, τους ναούς κ.ά.. 

Ουσιαστικά όμως χρησιμοποιούμε τους αρχαίους Έλληνες, όταν μας συμφέρει και εντελώς φαρισσαϊκά, αφού απ’ την άλλη μεριά τους κατηγορούμε για ειδωλολατρία, ομοφυλοφιλία και παιδεραστία, οκνηρία και τεμπελιά, ότι κατείχαν απάνθρωπα δούλους, ότι ήταν κακοί κατακτητές άλλων λαών, ότι ήταν μισογύνηδες και άλλα παρόμοια. 

Επίσης δοξάζουμε και υμνολογούμε όλους τους αγίους-Εβραίους και μή, της χριστιανικής Ορθοδοξίας (δηλαδή τους δολοφόνους του Ελληνικού Πολιτισμού και του Έλληνα ανθρώπου). Θαυμάζουμε επίσης τους Ρωμαίους κατακτητές μας, που μας μετάλλαξαν με την βία μέσω της χριστιανικής θρησκείας σε Ρωμιούς και το χριστιανορθόδοξο παρακμιακό και μεσαιωνικό Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος (Βυζάντιο), που δημιούργησαν. Αυτό το υβριδικό πάντρεμα του ελληνισμού με την ορθοδοξία έγινε απ’ την περίοδο της επανάστασης του ’21 και εντεύθεν και κυρίως μετά την παράνομη ανατροπή του Όθωνα απ’ το παρακράτος της Ρωμιοσύνης, λίγο πριν τα τέλη του 19ου αιώνα. (Βλ. Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος: Ο “εγκέφαλος” της απάτης του “Ελληνοχριστιανισμού”.) 

Σαν να θέλουμε δηλαδή να παντρέψουμε ιδεολογικά τους Ναζί με τους Εβραίους (τους θύτες με τα υποτιθέμενα δηλαδή θύματα) δημιουργώντας ένα νέο έθνος, τους Νεοεβραιοναζί. Και να απαιτήσουμε να είναι υπερήφανος αυτός ο νέος λαός υποστηρίζοντας ότι οι Ναζί είναι η συνέχεια των Εβραίων! Ο ορισμός της σχιζοφρένειας.

Τελικά έχουμε σχέση εμείς οι σημερινοί με τους αρχαίους υποτιθέμενους προγόνους μας; Κι όλοι θ’ αναρωτηθούμε γιατί «είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα», που λέει και ο Λιαντίνης; Αφού είμαστε οι Νεοέλληνες οι άξιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων! Τι εννοεί εδώ ο ποιητής; Απλά, «όταν είσαι μέσα στο χορό πολλά τραγούδια λες» λέει μία λαϊκή παροιμία. Και όλοι εμείς πραγματικά χορεύουμε έναν χορό σαν εκείνον του Ζαλόγγου, πέφτοντας όλοι μαζί αγκαλιασμένοι στα σκοτεινά Τάρταρα, απ’ τα ψηλά και κακοτράχαλα βουνά της Ρωμιοσύνης.

Ταλιμπάν νεορωμιός ή κοινώς νεοέλληνας. (Γελοιογραφία του Σπύρου Δερβενιώτη). Και για ν’ αρχίσουμε να μπαίνουμε σιγά σιγά στην ουσία του πράγματος. Είμαστε όλοι μας Ρωμιοί, ανάξιοι και επιλήσμονες απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Το ότι φέρουμε το όνομα Έλληνες και ότι μιλάμε την μετεξέλιξη της Αλεξανδρινής κοινής γλώσσας (όπου κι αυτή τείνει να εξαφανιστεί απ’ την ρωμαίικη επέλαση των greeklish) δεν σημαίνει, ότι είμαστε και Έλληνες!  Oι Τούρκοι γνωρίζοντάς μας καλά τα 400 χρόνια σκλαβιάς, όπου μας είχαν υποτελείς τους μας αποκαλούν «Ρουμ» δηλαδή Ρωμιούς, αυτό δηλαδή που πραγματικά είμαστε. Την ίδια περίοδο αποκτήσαμε απ’ τους Τούρκους πανάξια και ένα ακόμα υποτιμητικό όνομα αυτό του «ραγιά», που σημαίνει στ’ Αραβικά ρέγι = ποίμνιον («Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου» λήμμα «ραγιάς»). Για τον Δυτικό κόσμο (μία κατά το ήμισυ δημιουργία της Κλασικής Ελλάδας) δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά βάρβαροι Τουρκοβαλκάνιοι, «μια δράκα ανθρώπων απρόσωπη, ανάμεσα σε βαλκανιλίκι, τουρκολογιά και αράπηδες. Είμαστε οι ορτοντόξ, με το ρούσικο τυπικό στην γραφή, με τους κουμπέδες και τους τρούλλους, πάνω απ’ τα σπίτια των χωριών μας, με ακτινογραφίες σωμάτων και σκουληκόμορφες φιγούρες αγίων στους τοίχους των εκκλησιών» (Δ. Λιαντίνης «Γκέμμα» σελ.106).  Η σύγχυση ταυτότητας «Θα παρεμποδίσουμε κάθε μάθημα που διδάσκεται από αυτούς που πάσχουν από την νόσο των ανόσιων Ελλήνων…» («Ιουστινιάνειος Κώδικας» 1.11.10). «Αφείστε τους κατοίκους αυτής της χώρας να ονειρεύονται ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Αρκεί γι’ αυτούς που ο ίδιος ήλιος που φώτιζε κάποτε τον Περικλή, ότι λάμπει ακόμα πάνω απ’ τα κεφάλια τους». (Ιάκωβος Φαλμεράυερ, Γερμανός Ιστορικός, 1835).  Ποιό είναι όμως το αίτιο της ασθένειας που τροφοδοτεί συνεχώς την σχιζοφρένεια του Νεορωμιού; Η σύγχυση ταυτότητας, που δημιουργείται απ’ την τριτοκοσμική παραπαιδεία του. Ο Νεορωμιός από γεννησιμιού του κουβαλάει διάφορα επίθετα που τον χαρακτηρίζουν ως πολιτιστική και εθνική οντότητα, χωρίς όμως να καταλαβαίνει την έννοια και την σημασία των επιθέτων αυτών. Δηλαδή, οι λέξεις όπως Έλλην, Ρωμιός, Γραικός, Γραικύλος, Ραγιάς, τον συνοδεύουν καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του, χωρίς ποτέ να μπορέσει να συνειδητοποιήσει και ν΄ αντιληφθεί τί πραγματικά πρεσβεύουν, δημιουργώντας τεράστια σύγχυση στον εγκέφαλό του.  Αναρωτηθείτε εσείς, που διαβάζετε αυτό το άρθρο (που είστε ήδη υποψιασμένοι), για την έννοια και την σημασία των επιθέτων αυτών. Αφού απαντήσετε, μετά ρωτήστε τους φίλους σας, τις οικογένειές σας και τους γύρω σας ανθρώπους από πού προέρχεται και τι ουσιαστικά σημαίνει η λέξη Ρωμιός, ή ποια η διαφορά του Έλληνα με τον Ρωμιό. Τι σημαίνει η λέξη Γραικός και ποιά η διαφορά ή η σχέση με τις λέξεις Ρωμιός και Έλλην. Τι σημαίνει η τούρκικη λέξη Ραγιάς. Θα λάβετε διαφορετικές, λανθασμένες ή και άσχετες απαντήσεις ακόμα και απ’ τους ίδιους τους εαυτούς σας. Αυτό δείχνει την πλήρη σύγχυση του Νεορωμιού για την πολιτισμική και εθνική του ταυτότητα. Η σύγχυση αυτή εξελίσσεται σε σχιζοφρένεια, όταν ο Νεορωμιός αντιληφθεί, ότι οι πρόγονοί του στο σόι του (Αρβανίτες, Βλάχοι, Καραγκούνηδες κ.ά.) μιλούσαν ή ακόμα κάποιοι απ’ αυτούς μιλούν κάποια άγνωστη Λατινογενή γλώσσα σε σχέση με την καθομιλουμένη Νεοελληνική. (Η Νεοελληνική γλώσσα -καθαρεύουσα αρχικά- επιβλήθηκε στους κατοίκους της χώρας μας σταδιακά απ’ την δημιουργία του νέου κράτους απ’ το 1828 και εντεύθεν και καθιερώθηκε δια ροπάλου απ’ το δικτατορικό καθεστώς του Ιωάννου Μεταξά).  Το άγαλμα του Γρηγορίου Ε΄ καμαρώνει το άγαλμα του Αδαμάντιου Κοραή στην οδό Πανεπιστημίου. Θύτης και θύμα, εκπρόσωποι δύο ολοκληρωτικά αντιθέτων ιδεολογιών (χριστιανισμός - ελληνισμός) τιμούνται από κοινού απ’ το σύγχρονο παρακράτος μας. Η Ρωμαίικη σχιζοφρένεια του Ελληνοχριστιανισμού. Ας δούμε εν συντομία την πραγματική έννοια και σημασία των ονομάτων, που μας χαρακτηρίζουν ως πολίτες της χώρας μας: Γραικός: «Κατά τον Αριστοτέλη (Μετεωρολογικά Α΄, 14) Γραικοί εκαλούντο οι Έλληνες οι κατοικούντες μετά τον Κατακλυσμόν του Δευκαλίωνος περί την Δωδώνην και τον Αχελώον. Την παλαιότητα του ονόματος ενισχύει και η παρά του Ησιόδου εις καταλόγους μνεία επωνύμου ήρωος Γραίκου, υιού του Διός και της Πανδώρας». («Εγκυκλοπαιδικό Λεξικόν Ήλιος», λήμμα Γραικός). Το όνομα «Γραικός» μαζί με το «Έλλην» προωθήθηκε δικαίως και ορθώς από τους ελληνίζοντες Διαφωτιστές, του Φιλικούς και τους φιλέλληνες της Ευρώπης πριν και μετά την διάρκεια της επανάστασης του ’21. Σήμερα οι πλείστοι αδαείς συμπολίτες μας θεωρούν το όνομα Γραικός αρνητικό ως προς τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό τους, χωρίς να ξέρουν γιατί.  Ρωμιός και Έλλην: Εδώ αρχίζει η μεγάλη σύγχυση. Σήμερα οι περισσότεροι πιστεύουν, ότι η λέξη Ρωμιός είναι συνώνυμη με την λέξη Έλλην: «Κατά την ελληνικήν μυθολογία (Απολλόδωρος βιβλίο Α΄) ο Έλλην υπήρξε υιός του Δευκαλίωνος (υιός του Προμηθέως) και της Πύρρας (θυγατρός του Επιμηθέως). Έγινε επώνυμος ήρως των Ελλήνων. Εκ της νύμφης Ορσηίδος απέκτησε τρεις υιούς, τον Δώρον, τον Ξούθον και τον Αίολον, εις τους οποίους διένειμε την χώραν ονομάσας τους κατοίκους Έλληνας, ενώ πριν εκαλούντο Γραικοί» («Εγκυκλοπαιδικό Λεξικόν Ήλιος», λήμμα Έλλην ). Υπάρχουν πολλές ακόμα παρόμοιες παραδόσεις για την καταγωγή του ονόματος «Έλλην». Το 99% των κατοίκων αυτής της χώρας που θέλουν ν’ αποκαλούνται Έλληνες, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για τις παραδόσεις αυτές και φυσικά και την προαναφερθείσα. Όμως έχουν το θράσος ν’ αυτοαποκαλούνται Έλληνες…  Φανταστείτε δηλαδή έναν Τούρκο, ή έναν Γερμανό, ή έναν Εγγλέζο, ή ένα Γάλλο να μην γνώριζαν καθόλου την έννοια και την ιστορία του εθνικού τους ονόματος. Αδιανόητο. Αυτό συμβαίνει όμως στην χώρα, που δεν θα έπρεπε ποτέ να συμβαίνει. Στην Ελλάδα. Όμως η χώρα αυτή δεν είναι Ελλάδα αγαπητοί μου. Είναι η Ρωμιοσύνη…

Το Σουλτανάτο Rum (1077-1327) με πρωτεύουσα αρχικά το Izmit (Νίκαια) και αργότερα το Konya (Iκόνιο), υπήρξε το αρχαιότερο, μεγαλύτερο και μακροβιότερο κράτος στην Μ. Ασία πριν την άνοδο των Οθωμανών. Το όνομα Rum είναι το όνομα, που κουβαλάμε μέχρι σήμερα ως Ρωμιοί.  Σχεδόν επί συνόλου οι συμπολίτες μας δεν γνωρίζουν, ότι ο βάρβαρος παρακμιακός Ρωμιός αντικατέστησε πλήρως τον Έλληνα άνθρωπο κατά την διάρκεια της χριστιανικής Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Βυζάντιο). «Οι χριστιανοί συγγραφείς εχρησιμοποίουν την λέξιν Έλλην με την σημασίαν του ειδωλολάτρης» («Εγκυκλοπαιδικό Λεξικόν Ήλιος», λήμμα Έλλην ). Ο Έλληνας ταυτίστηκε με την ειδωλολατρεία κατηγορία που ήταν αρκετή για να επισύρει την θανατική ποινή: «Επειδή έχουν συλληφθεί μερικοί, οι οποίοι διακατέχονται από την πλάνη των ανοσίων και μιαρών Έλλήνων, να διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο θεό… θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών… Θα παρεμποδίσουμε κάθε μάθημα που διδάσκεται από αυτούς που πάσχουν από την νόσο των ανόσιων Ελλήνων… Οι περιουσίες των ανθρώπων αυτών θα δοθούν στο δημόσιο, ενώ οι ίδιοι θα παραδοθούν στην εξορία. Αν κάποιος κρύβεται μέσα στο κράτος μας και πιαστεί να θυσιάζει και να διαπράττει το αμάρτημα της ειδωλολατρίας, θα υποβληθεί στις έσχατες τιμωρίες… Θεσπίζουμε τους ίδιους νόμους για τους αλητήριους Έλληνες…» («Ιουστινιάνειος Κώδικας» 1.11.10). Ο φραπές αποτελεί μία "μεγάλη ανακάλυψη", αλλά και το σήμα κατατεθέν της σύγχρονης Ρωμιοσύνης. Πίνεται κατά κόρον απ’ όλους τους Ρωμιούς ως ιεροτελεστία, συνοδεία τσιγάρου, κινητού, κλειδιών και γυαλιών ηλίου… (Φωτο: milos-greece.com, γελοιογραφία: Σάκη Κουτσαντά.)  Απ’ την εποχή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου και καθ’ όλη την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οι τιμωρίες για τους «αλητήριους, ανόσιους και μιαρούς Έλληνες» εξελίχθηκαν σε φρικτά βασανιστήρια «…δεν θα χάσει μόνο την περιουσία του η οποία θα προγραφεί, αλλά θα υποστεί σωματικό βασανισμό με μεταλλικά όργανα…» («Ιουστινιάνειος Κώδικας» 1.11.8.). Με αυτές τις μεθοδεύσεις οι Έλληνες κάτοικοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας γενοκτονήθηκαν ή μεταλλάχθηκαν σε Ρωμιούς. Πίσω απ’ την μεθόδευση αυτή βρισκόταν βέβαια το Χριστιανικό ιερατείο που είχε καταλάβει ως ανίατη νόσος το παλάτι της Κωνσταντινουπόλεως, καθοδηγώντας τους Ρωμαίους αυτοκράτορες: «…Θεσπίζουμε δε και νόμο σύμφωνα με τον οποίο τα παιδιά όταν είναι σε μικρή ηλικία, θα πρέπει να βαπτίζονται αμέσως και χωρίς αναβολή, όπως και όσοι είναι μεγαλύτεροι στην ηλικία θα πρέπει να συχνάζουν στις ιερότατες εκκλησίες μας και διδάσκονται τις θείες γραφές και τους θείους κανόνες» («Ιουστινιάνειος Κώδικας» 1.11.10). Από εδώ ξεκίνησε και το χριστιανικό βάπτισμα ως τελετή εξευτελισμού του Έλληνα (γύμνωση βρέφους, αποβολή του σατανά-έλληνα από μέσα του με την αποτρόπαια φράση "απεταξάμην", κόψιμο μαλλιών, φτύσιμο στο κεφάλι του και άλλα φρικτά που παραπέμπουν σε μαγικές πράξεις βουντού), που υποχρεούνται ν’ ακολουθούν ως «θεία» παράδοση οι παλαιοί και οι σύγχρονοι εν αφασία συμπολίτες μας. Ένας τρόπος αποποίησης «του αλητήριου, μιαρού και ανόσιου Έλληνα»! Πως είναι λοιπόν δυνατόν να αυτοπροσδιορίζονται οι συμπολίτες μας ως Έλληνες και ταυτόχρονα να είναι χριστιανοί αλλά και Ρωμιοί; Με την ίδια λογική θα μπορούσαν να ονομάζονται Νεότουρκοι, ή Τουρκιοί, αφού και οι Οθωμανοί Τούρκοι υπήρξαν κι αυτοί κατακτητές μας για 400 περίπου έτη. Αυτοί μάλιστα (παρά τα όσα η παραϊστορία μας τους επισυνάπτει), υπήρξαν πολύ επιεικέστεροι ως κατακτητές απ’ τους χριστιανούς Ρωμαίους. Διάγνωση: Σχιζοφρένεια, τρικυμία εν κρανίω! Τζέκυλ και Χάϊντ. Θύτης και θύμα μαζί σε μία οντότητα! Νέο-ρωμιο-έλληνας, το τέρας Φρανκεστάιν με σάρκα και οστά! Σήμερα ο σε πνευματική αφασία Νεορωμιός θεωρεί τιμή του να τον αποκαλούν ή και να αυτοαποκαλείται Ρωμιός, αφού γι’ αυτόν είναι ταυτόσημο με το Έλλην. Όμως κάτω από φυσιολογικές συνθήκες η λέξη και η έννοια του Ρωμιού θα έπρεπε ν’ αποτελεί ύβρη και αποστροφή για ένα υποτιθέμενο έθνος, που θέλει να αυτοχαρακτηρίζεται Νέο-ελληνικό και για τους κατοίκους του που επίσης αυτοπροσδιορίζονται ως Νέο-έλληνες. Ένα ατέλειωτο καφενείο, μιά απέραντη τουαλέτα «Στον φανταστικό χωροχρονικό παγκόσμιο χάρτη, η οδός των Ελλήνων ξεκίνησε ως μία κεντρική πλατιά και αστραφτερή λεωφόρος και σιγά-σιγά εξελίχθηκε σε στενό συνοικιακό δρομάκι… Αυτό που με χαλάει αφάνταστα στη χώρα μου είναι η διαφθορά, η αναξιοκρατία, η άκρατη ιδιοτέλεια, η συναλλαγή, ο φθόνος, η καφενειακή φλυαρία, η επιδειξιομανία, η εθνικιστική κομπορρημοσύνη…» (Θέμης Λαζαρίδης, καθηγητής Χημείας στο City College of New York). Φανταστείτε τι έλεγαν για εμάς τους ορθοδοξοταλιμπάν Ρωμιούς των Βαλκανίων, οι βόρειοι άθεοι και ελληνίζοντες Ευρωπαίοι γείτονές μας, όταν λίγα χρόνια πριν οι 300 της Βουλής μας ψήφιζαν άν θα έμπαινε το θρήσκευμα στις ταυτότητες και οι φανατικοί ρασοφόροι με τον Χριστόδουλο αρχηγό διαδήλωναν στο κέντρο των Αθηνών (ο μητροπολίτης Άνθιμος είχε ζητήσει να το κάνουν τατουάζ στο μέτωπο των απίστων), ενώ λίγα χρόνια νωρίτερα και κατά την περίοδο της Δικτατορίας αναζωπυρωνόταν το σκοταδιστικό Ρωμαίικο και ουσιαστικά ανθελληνικό σχιζοφρενικό δόγμα «Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών». Δηλαδή την περίοδο της τελευταίας πεντηκονταετίας, όπου η Ευρώπη (κυρίως οι βόρειες χώρες) ελευθερωνόταν σχεδόν ολοκληρωτικά απ’ τα χριστιανικά ιερατεία και δόγματα καταλήγοντας στα σημερινά άθεα πολιτεύματα, η χώρα μας οπισθοδρόμησε βαθύτερα στον Ορθόδοξο Βυζαντινό Μεσαίωνα. Ένα απ’ τα παρακμιακά αντιπρότυπα και ταυτόχρονα αρχιεπίσκοπος και εθνάρχης πάσης Ρωμιοσύνης υπήρξε και ο μακαριστός Αγιατολλάχ της Ορθοδοξίας, Χριστόδουλος. Οι σύγχρονοι εθνικιστές αυτού του τόπου (δεμένοι πισθάγκωνα πάνω στο άρμα του oρθόδοξου κόμματος) αποτελούν και τους ακρογωνιαίους λίθους συντήρησης του Ρωμαίικου παρακμιακού κράτους μας. Συνήθως ωρύονται και τσιρίζουν μπροστά σε τηλεοπτικούς σταθμούς μέσα από τηλεπωλήσεις εθνικιστικών βιβλίων για να πείσουν το ποίμνιόν τους, για την άρεια φυλή μας και ότι όλα στον πλανήτη είναι Ελληνικά (δηλαδή Ρωμαίικα). Ουσιαστικά όμως δέν ωρύονται για να πείσουν το ποίμνιον ούτε εμάς τους απίστους, παρά τους ίδιους τους εαυτούς τους. Συνοδεία τους πορεύονται και αρκετοί νεοδωδεκαθεϊστές, οι οποίοι πέταξαν τα ράσα του χριστιανισμού, αλλά φόρεσαν το ράσα του δωδεκαθεϊσμού. Πέταξαν τα μαύρα ράσα και φόρεσαν άσπρα. Πέταξαν ένα θεό, αλλά φορτώθηκαν... δώδεκα. Πνευματικά συμπλέουν απόλυτα με τις κατά καιρούς θέσεις του ορθόδοξου κόμματος (απόσυρση βιβλίου ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού, ονομασία Σκοπίων κ.λπ.), το οποίο κατά τις εκάστοτε εκλογές αντλεί μεγάλη μερίδα δωδεκαθεϊστικών ψήφων. Τη διαρροή ευσεβών δωδεκαθεϊστικών ψήφων προς τα δεξιά ανέλαβε να συγκρατήσει ο νομάρχης Θεσσαλονίκης, ο οποίος παρέστη πρόσφατα στα εγκαίνια ενός νέου προκάτ δωδεκαθεϊστικού ναού στη Θεσσαλονίκη, όπου και εκφώνησε λόγο εν μέσω των περιχαρών για το γεγονός δωδεκαθεϊστών. «Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά» λέει άλλη μία λαϊκή Ρωμαίικη παροιμία! (Διαβάστε: Πάρη Μπρούζου: Από το "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών", στο "Ελλάς Ελλήνων Δωδεκαθεϊστών"!, Θ. Λαμπρόπουλου: Νεοδωδεκαθεϊσμός: Αναπαραγωγή της βυζαντινής παθογένειας, Κ. Καστοριάδη: Οι μύθοι της παράδοσής μας, Θ. Λαμπρόπουλου: Παπούα και Νεοδωδεκαθεϊστές. Ο παραλληλισμός δυό φαινομένων γραφικότητας, Γ. Λάζαρη: Το θλιβερό φαινόμενο του Χριστιανοδωδεκαθεϊσμού, Μαύρα ράσα – άσπρα ράσα, Με ρόζ βερμούδα και… ελληνοπρέπεια). Οι σύγχρονοι Ρωμιοί παπαγαλίζουν αρκετές φορές δύο-τρία απ’ τα σπουδαία αρχαία ρητά όπως «γνώθι σ’ αυτόν», «μηδέν άγαν», «μέτρον άριστον» (μάλιστα προσθέτοντας λανθασμένα και το «παν» μπροστά κάνοντάς το «παν μέτρον άριστον», έτσι για να μην έχει κανένα νόημα το ρητό), χωρίς βέβαια να τηρούν τίποτα απ’ αυτά. Αντ’ αυτών σχεδόν όλοι ακολουθούν τις ανεύθυνες και ξεπεσμένες Ρωμαίικες προτροπές «μη θίγεις τα κακώς κείμενα», «δεν θα βγάλω εγώ το φίδι απ’ την τρύπα», «έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τ’ αφήσουμε», «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας», «ωχ, αδελφέ», «ναι μωρέ» και άλλα παρόμοια… (Βλ. Βλακοκρατία και βυζαντινοκρατία στη νεώτερη Ελλάδα).

Κορυφαίο βίντεο-κλιπ ενός αρνητή της Νεορωμιοσύνης – Νεοελλάδας, του Τζίμη Πανούση.

Ουσιαστικά ο σημερινός Ρωμιός διακατέχεται από σύμπλεγμα κατωτερότητας και ανωτερότητας ταυτόχρονα. Ανωτερότητας, διότι δήθεν κατάγεται απ’ τους αρχαίους Έλληνες και κατωτερότητας, διότι αισθάνεται κάπου κατά βάθος μέσα του, ότι είναι ο Ταλιμπάν και ο ουραγός της Ευρώπης, χωρίς φυσικά να θέλει να το παραδεχθεί.

Θέλεις νά χεις πιστή την εικόνα του Νεοέλληνα; Λάβε το ράσο του γύπα και του κόρακα. Λάβε τι ασπιδωτές κοιλιές των ιερέων, το καλυμμαύκι του Μακαρίου Β΄ της Κύπρου. Και τα γένια τα καλογερικά που κρύβουν το πρόσωπο, όπως οι άκοσμοι αγκαθεροί φράχτες τους αγρούς. Και τις κουκουλωμένες καλόγριες, την άλλη έκδοση του φερετζέ της τούρκισσας, και έχεις τον νεοέλληνα φωτογραφία στον τοίχο. Απέναντι σε τούτη τη μελανή και γανιασμένη φοβέρα, φέρε την εικόνα του αρχαίου Έλληνα, για να μετρήσεις τη διαφορά. Φέρε την εικόνα των νέων σωμάτων, τις ευσταλείς και τις διακριτές… Φέρε την εικόνα που μας αφήσανε οι γυναίκες της αρχαίας Ελλάδας. Οι κοντυλογραμμένες, με τις λεπτές ζώνες τον κυανό κεφαλόδεσμο και τον ζαρκαδένιο τόνο του κορμιού. Οι Ελληνίδες του Άργους και της Ιωνίας, οι λινές και οι φαινομηρίδες… Όλοι και όλες στηριγμένοι χαρούμενα σε κάποια μαρμάρινη στήλη, σ’ ένα λιτό κιονόκρανο, σε μια λευκή κρήνη της Αγοράς. Με περίγυρα τους ωραίους γεωμετρημένους ναούς, αναπαυμένους στο φως και στην αιθρία. Άνθρωποι και θεοί, και αγάλματα ένα. Όλα ετούτα για να συγκρίνεις την παλιά και την νέα Ελλάδα…άλλο πράγμα η μέρα και το φως, και άλλο η νύχτα και οι μαύροι βρυκολάκοι» («Γκέμμα» σελ.107). 

Τέλος Α' μέρους άρθρου

Το Β' μέρος εδώ 

Το Γ' μέρος εδώ

freeinquiry.gr

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 08, 2011