Το μεγάλο ξεπούλημα τώρα αρχίζει

Μεγάλοι οι εθνικοί κίνδυνοι από τις συζητήσεις με τους "καρχαρίες"

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ

Βρισκόμαστε σαν χώρα σε μία κρίσιμη ιστορικά καμπή, στην οποία βιώνουμε μία πρωτοφανή σε μέγεθος οικονομική κρίση, αλλά ταυτόχρονα «ανακαλύφθηκαν» από τους πολιτικούς μας τα ενεργειακά κοιτάσματα, τα οποία είναι άκρως ενδιαφέροντα και συγκεντρώνουν την προσοχή τόσο της Ευρώπης (ιδιαίτερα της ενεργειακά εξαρτημένης Γερμανίας) όσο και των ΗΠΑ (που αποτελούν τον κυρίαρχο παγκόσμιο «παίκτη» της ενέργειας).

Σε αυτή ακριβώς την συγκυρία η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση, λειτουργεί με μυστικές επαφές και ταυτόχρονα όλως παραδόξως τολμά και προκαλεί το άνοιγμα των εθνικών θεμάτων της χώρας, σε μία περίοδο γενικότερων γεωπολιτικών ανακατατάξεων, με σοβαρούς κινδύνους –λόγω κάκιστων χειρισμών και έλλειψης εθνικής στρατηγικής πολιτικής- να προκαλέσει ζημία αντί κέρδους και να εξαναγκαστεί σε υποχωρήσεις στις ό,ποιες συμφωνίες επί των ενεργειακών.

Η υψηλή κινητικότητα και τα ταξίδια του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά την τελευταία περίοδο, είναι άμεσα συσχετισμένη με τα ενεργειακά της Ελλάδας, η οποία –σύμφωνα με δηλώσεις του Αντώνη Σαμαρά, αλλά και του Ευάγγελου Βενιζέλου- είναι δυνατόν να τροφοδοτήσει με ενέργεια ολόκληρη την Ευρώπη για μεγάλο χρονικό διάστημα (πολλών δεκαετιών). Ουσιαστικά, αν και δεν έχουν αναφερθεί αριθμοί, τα ποσά ανέρχονται σε πολλά τρισεκατομμύρια δολάρια… Και γι αυτό τον πλούτο μέχρι στιγμής δεν έχει ενημερωθεί ο ελληνικός λαός, ο οποίος είναι ο νόμιμος και φυσικός ιδιοκτήτης…

Ο κ. Σαμαράς, κινούμενος με υψηλή ταχύτητα και δείχνοντας πως έχει επιλέξει την Δύση ως συνομιλητή. Πέρα από την μυστικότητα των συζητήσεων σχετικά με την εξόρυξη – εκμετάλλευση των ελληνικών ενεργειακών πόρων, ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθώντας να κινηθεί και στο γεωπολιτικό πεδίο, περνά και στον τομέα της διακίνησης της ενέργειας, δηλαδή των αγωγών, σε μία προσπάθειά του να πετάξει έξω από το γεωπολιτικό παιχνίδι την Τουρκία (μέσω ενός ενεργειακού αγωγού από Ισραήλ - Κύπρο - Ελλάδα που θα καταλήγει στην Ευρώπη). Έτσι, η επίσκεψη του πρωθυπουργού της Ελλάδας στο Ισραήλ θεωρείται τόλμημα υψηλού ρίσκου, αφού είναι άγνωστο τι θα συμβεί τελικά, στην περίπτωση που δεν υπάρξει συμφωνία με το Τελ Αβίβ και πως θα αντιδράσουν οι Ισραηλινοί που έχουν μία μοναδική ευκαιρία να γίνουν το γεωπολιτικό «κλειδί» της ενέργειας τόσο στην εξόρυξη, όσο και στην επεξεργασία (υγροποίηση φυσικού αερίου), την μεταφορά και την εμπορική εκμετάλλευσή της.

Φυσικά, το Τελ Αβίβ με μία συνεργασία με την Κύπρο και την Ελλάδα μπορεί να αναδειχθεί ως ο μοναδικός παίκτης – παράγοντας που θα εξασφαλίζει την απροβλημάτιστη ροή ενέργειας στην Ευρώπη, αλλά ταυτόχρονα θα αυξήσει τα ποσοστά του (επί των κερδών) μέσα από μία «καλή συμφωνία» με τον Έλληνα πρωθυπουργό, ο οποίος φαίνεται πως προσπαθεί να προλάβει συμφωνίες, χωρίς όμως να έχει στη διάθεσή του προσφορές και από άλλους ενδιαφερόμενους, παρά το καταγεγραμμένο ενδιαφέρον της Μόσχας.

Σε αυτή την πολιτική επιλογή του πρωθυπουργού στηρίχθηκε και το περίφημο success story (που ήταν προάγγελος των επισκέψεων και συμφωνιών του πρωθυπουργού της Ελλάδας σε ΗΠΑ και Ισραήλ). 

Επίσης, σε αυτή την κρίσιμη ιστορική συγκυρία βρίσκεται τόσο και η οικονομική κρίση της Ελλάδας, όσο και η στροφή των δυτικών ΜΜΕ, που άρχισαν να «βλέπουν» έξοδο της Ελλάδας από την κρίση. 

Αλλά στο γεγονός της πρωθυπουργικής «διαχείρισης» των ενεργειακών κοιτασμάτων οφείλεται και η στροφή των «δανειστών» της Ελλάδας, οι οποίοι –σύμφωνα με το «Βήμα»- είναι πλέον διατεθειμένοι να εκδώσουν 50ετές ομόλογο, ελαφρύνοντας το βάρος του χρέους της Ελλάδας, ενώ υπάρχουν και πληροφορίες ακόμη και για διαγραφή σημαντικού μέρους του χρέους εκ μέρους των δανειστών. Και αυτή η «στροφή» των δανειστών της Ελλάδας, σίγουρα δεν γίνεται επειδή ξαφνικά κατάλαβαν πως καταστρέφουν την χώρα…

Επειδή ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, είχε προχωρήσει σε διάγγελμα για την περιβόητη μείωση του ΦΠΑ εστίασης, μήπως θα έπρεπε να αναλογιστεί πως είναι επιτακτική η ενημέρωση των Ελλήνων πολιτών σχετικά με τα ταξίδια του σε ΗΠΑ και Ισραήλ, τα οποία αφορούν τον ενεργειακό πλούτο της χώρας; 

Δεν πρέπει οι Έλληνες να γνωρίζουν τι ακριβώς δίνει και σε ποια τιμή ο κ. Σαμαράς; 

Αποτελεί προσωπική του περιουσία ο ορυκτός (ενεργειακός και μη) πλούτος της χώρας, για να τον διαχειρίζεται κρυφά και χωρίς καμία ενημέρωση των πολιτών; 

Αποτελεί για τον Αντώνη Σαμαρά υποδεέστερο σε σπουδαιότητα γεγονός -από τον φόρο εστίασης- η κρυφή διαχείριση πολλών (έχει αναφερθεί πως πρόκειται για πολλές δεκάδες) τρισεκατομμυρίων δολαρίων; 

Υπάρχει σχέδιο – πλάνο διαχείρισης μίας εθνικής κρίσης που θα προκύψει εξαιτίας υψηλών απαιτήσεων εκ μέρους του Τελ Αβίβ και της Ουάσινγκτον;

Είναι σαφές πως επιχειρείται η δημιουργία συμμαχικών δυνάμεων στην ανακήρυξη και την υλοποίηση της ΑΟΖ εκ μέρους της Ελλάδας. Όμως, ταυτόχρονα οι κίνδυνοι του εγχειρήματος του Αντώνη Σαμαρά δεν είναι θεωρητικοί, αλλά είναι πραγματικοί και ορατοί (αφού όλα εξαρτώνται από την "διάθεση" των συνομιλητών), ο πρωθυπουργός επιλέγει την «μυστική διπλωματία» διακινδυνεύοντας το σοβαρό ενδεχόμενο να βρεθεί αντιμέτωπη η Ελλάδα με μία άλλη –και εχθρική για τα ελληνικά συμφέροντα- «συμμαχία» των ΗΠΑ και του Ισραήλ με την Τουρκία, η οποία από την πλευρά της (παρά την αρνητική θέση της Ευρώπης) επιθυμεί να διεισδύσει στο γεωπολιτικό και γεωοικονομικό παιχνίδι, διατηρώντας την μέχρι σήμερα ισχυρή γεωπολιτική της θέση, αλλά και ενισχύοντας την οικονομία της σε μία ιδιαίτερη κρίσιμη περίοδο αφού το τελευταίο διάστημα δέχεται συνεχώς προειδοποιήσεις από διεθνείς οίκους και το ΔΝΤ για επικείμενη κατάρρευση…

Επιπλέον, θεωρείται σχεδόν βέβαιο πως η Τουρκία δεν θα υποχωρήσει εύκολα από τις ήδη υφιστάμενες απαιτήσεις της στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο (ενώ η περίπτωση της Θράκης γίνεται ολοένα και περισσότερο ενδιαφέρουσα για την Άγκυρα λόγων των εκεί ενεργειακών κοιτασμάτων πετρελαίου και σχιστολιθικού αερίου) και δεν πρόκειται να επιτρέψει χωρίς να προβάλει αντιστάσεις (με κάθε τρόπο και μέσο) στην ενίσχυση του ρόλου της Ελλάδας.

Προφανώς ο Αντώνης Σαμαράς επέλεξε να παίξει σε «ένα ταμπλό» και αυτό μπορεί να του δίνει στηρίγματα για την πολιτική του επιβίωση στο εσωτερικό της Ελλάδας, αλλά γεννά πλήθος αναπάντητων ερωτημάτων που γεννιούνται από την πλεονεξία για αύξηση οικονομικού οφέλους, αλλά και αύξηση γεωπολιτικής ισχύος από τους σημερινούς συνομιλητές του πρωθυπουργού της Ελλάδας.

Το πλέον περίεργο της όλης υπόθεσης είναι πως επιλέχθηκαν αυτές οι κρίσιμες ενέργειες να γίνουν σε μία περίοδο κατά την οποία η ανατολική Μεσόγειος αναταρράσεται επικίνδυνα και σπαράσσεται από συγκρούσεις. 

Γιατί βιάζεται τόσο ο Αντώνης Σαμαράς; 

Τον πιέζουν κάποιοι ή απλά είναι δική του πρωτοβουλία; 

Το τι θα φέρει η επόμενη ημέρα στην Ελλάδα, είναι κάτι που λογικά πρέπει να έχει ήδη προβλέψει το Μαξίμου. Ακόμη και στην περίπτωση μη ομαλής εξέλιξης των συζητήσεων – συμφωνιών, ο κ. Σαμαράς οφείλει να είναι προετοιμασμένος ο ίδιος αλλά και η χώρα για κάθε ενδεχόμενο. Και τα «ενδεχόμενα» που μπορεί να προκύψουν σίγουρα δεν θέλουν έναν στρατό με κατεστραμμένο ηθικό και μία χώρα διαιρεμένη και σε προ-εμφυλιακή κατάσταση… 

Και η μεγάλη απορία βρίσκεται ακριβώς στο εάν η Ελλάδα είναι πανέτοιμη για οτιδήποτε συμβεί. Εάν δεν έχει προετοιμασθεί η χώρα για να αντιμετωπίσει το χειρότερο, αναρωτιόμαστε γιατί τόση βιασύνη για να γίνουν συζητήσεις για τον διαμοιρασμό του πλούτου της... 

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 14, 2013